Για ένα παγωτό ρε γαμώτο!

Η εικόνα πού αντίκρισα εχθές το απόγευμα στον πεζόδρομο της οδού Κοραή ήταν εντυπωσιακή. Εκατοντάδες νεαροί και νεαρές σχημάτιζαν μία τεράστια ουρά πού κατευθύνονταν προς το επάνω τμήμα της, προς Πανεπιστημίου. Το στυλ ντυσίματός τους ήταν  αυτό πού λέμε τρέντηδων, φιρμάτων, MTV – MADδων τέλος πάντων.

Στην αρχή σκέφτηκα ότι μπορεί  να δίνει καμιά συναυλία η επανακάμψασα Lady Άντζελα Δημητρίου και να περιμένουν για εισιτήρια. Κοιτώντας όμως προσεκτικότερα παρατήρησα ότι πολλοί και πολλές εκτός ουράς κρατούσαν στα χέρια τους το βραβείο της υπομονής τους, ένα κυπελλάκι παγωτό! Και μετά πληροφορήθηκα ότι μία εταιρία παραγωγής παγωτών οργάνωσε αυτό το συμβάν (η happening για να μιλάμε σωστότερα Ελληνικά). Ημέρα δωρεάν παγωτού!

Πιστεύω ότι για την τεράστια πλειοψηφία των συμμετεχόντων το θέμα δεν ήταν το δωρεάν. Μάλλον οι γονείς τους ανήκουν στα ανώτερα μικροαστικά στρώματα. Είναι αυτό που λέμε και παρά την οικονομική κρίση, «τακτοποιημένοι». Διαισθάνομαι ότι το κίνητρό τους ήταν «η χαρά της συμμετοχής». Να είναι εκεί πού συμβαίνει. Να έχουν να λένε, πίνοντας τον καφέ τους στα Starbucks της γειτονιάς τους. Κυρίως η αίσθηση ότι γεύθηκαν πρώτοι το προσφερόμενο προϊόν. Και ακόμα πιο πολύ ότι ανήκουν σε μια κοινότητα. Καταναλωτική μεν, αλλά κοινότητα.

Αγαπητοί μου  Οικολόγοι Εναλλακτικοί, Κομμουνιστές, Τροτσκιστές, Αναρχικοί και λοιπές αντικαπιταλιστικές δυνάμεις ένα έχω να ειπώ. Μπορεί να έχετε τόνους από συγγράμματα, χιλιάδες βιβλιοπωλεία, χιλιάδες δράσεις ανά την επικράτεια, μπορεί να έχετε επιχειρήματα, μπορεί να έχετε το δίκιο με το μέρος σας, αλλά παγωτό δεν έχετε!

Θυμάμαι, πριν κάτι χρόνια, ένα σύνθημα σε τοίχο στα Χανιά. «Γλύψε παγωτό όχι αφεντικό». Να όμως πού οι αυριανοί υποψήφιοι γλύφτες αφεντικών, ίσως και αφεντικά μερικοί από αυτούς, να απολαμβάνουν το παγωτάκι τους, «χαρούμενοι ανεβαίνοντας την γελαστή ανηφόρα».

Γειά σου ρε Γιάννη!