Εντύπωση φαίνεται να προκάλεσε σε πολλούς η απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να παραχωρήσει άσυλο σε Σύριους πρόσφυγες. Μάλιστα δεν ήταν λίγοι εκείνοι που βρήκαν στην απόφαση αυτή μία ρητορική λύτρωση ώστε να επαινέσουν στη χώρα μας τη Γερμανία ως φιλάνθρωπο σε μια προσπάθεια άμυνας (γιατί άραγε τόσος αγώνας προστασίας;) απέναντι στα αντιγερμανοκυβερνητικά συναισθήματα Ελλήνων.

Η Γερμανία υποχρεώθηκε σε μία ριζική αναδίπλωση της πολιτικής της στο προσφυγικό. Αν και επί μήνες επέδειξε εγκληματική αδιαφορία για τους πρόσφυγες και όσα γίνονταν στη Μεσόγειο, αποφάσισε να συμμετέχει σε μία λύση. Από τη μια η διεθνοποίηση με τους χιλιάδες πρόσφυγες και από την άλλη τα εκατοντάδες θύματα της Μεσογείου με τη συνοδευόμενη πίεση της κοινής γνώμης και του ευρωπαϊκού νότου (σε σημείο ώστε να εκραγεί ο Ρέντζι από την άρνηση των χωρών) υποχρέωσαν τη Γερμανία να επανεξετάσει τη στάση της, απολαμβάνοντας φυσικά όλα τα -οικονομικά- οφέλη της επιλεκτικής μεταστροφής.

Βέβαια η γερμανική απόφαση δεν αναφέρεται σε όλους τους πρόσφυγες, καθώς δέχεται να χορηγήσει άσυλο μόνο σε Σύριους. Και τούτο διότι οι Σύριοι πρόσφυγες προέρχονται από τη μεσοαστική τάξη και έχοντας υψηλή μόρφωση και ικανό οικονομικό υπόβαθρο, αποτελούν την καλύτερη επένδυση για τη Γερμανία.

Άλλωστε, τις τελευταίες δεκαετίες η Γερμανία έμαθε στις εισροές “επενδύσεων” άλλων λαών. Όπως σημειώναμε παλαιότερα, αποτελεί κεντρική επιδίωξη της γερμανικής κυβέρνησης η εκεί εγκατάσταση υψηλά καταρτισμένου προσωπικού, απολαμβάνοντας στην ουσία την πολυετή κοινωνική κι εκπαιδευτική επένδυση άλλων χωρών, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να ξοδέψει κάτι. Και αυτό ακριβώς επιδιώκει με τους Σύριους, σε αντίθεση με Αφρικανούς, Παλαιστίνιους ή Αφγανούς.

Και ας μην ξεχνάμε ότι οι συγκρούσεις στο Κέρας της Αφρικής είναι χειρότερες (από άποψη πολεμικών συνθηκών) από τις μεσανατολικές πληθυσμιακές κινήσεις. Αλλά εκεί μιλάμε για φτωχούς και ανειδίκευτους -δυνητικά- εργάτες και τέτοιους η Γερμανία μπορεί εύκολα να βρει από την Ανατολική Ευρώπη. Και αυτά χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε τα οικονομικά οφέλη των γερμανικών κατασκευαστικών κολοσσών από την οικοδόμηση κέντρων φιλοξενίας, κατασκευή κοντέινερ, προσφορά σίτισης κ.λπ.

Είναι όμως αναγκαίο να σημειώσουμε πως την ίδια στιγμή η Γερμανία αναζητά μία επικοινωνιακή διέξοδο να δείξει ένα ανθρωπιστικό προσωπείο μετά την κατακραυγή για γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ και την τιμωρητική πολιτική κατά των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου. Έτσι, μέσα από την προβολή μιας αντιρατσιστικής -επιλεκτικά- πολιτικής αγωνιά να αποκατασταθεί στα μάτια των Ευρωπαίων, απολαμβάνοντας στην ουσία τα οφέλη μιας τέτοιας πληθυσμιακής μετακίνησης.

Μετά από τις τόσες επικρίσεις για τη στάση της στο ελληνικό ζήτημα (this is a coup), που τόσο εύκολα προσπερνούν οι απολογητές του νεοφιλελευθερισμού και πολύ σύντομα μετά τη γαλλική απόφαση για οικονομική σύγκρουση με το προτεσταντικό μοντέλο ηγεμόνευσης της ΕΕ (στο πρόσωπο της Ελλάδας), η Γερμανία προχωρά σε μία νέα πολιτική κατευνασμού μέσω μιας φενάκης ανθρωπισμού και εμφανίζεται ως σύμμαχος των Γάλλων.