Όλοι μας θυμούμαστε από το σχολείο οτι όταν κάποιος μαθητής (πηγαίναμε σε αρρένων γιαυτο  το -ης) «πιάνονταν στα πρασσα» η πρώτη απολογητική γραμμή ήταν πάντοτε «φταίνε κ οι άλλοι» ή ακόμα «άλλος με έβαλε να το κάνω».

Και ειναι γεγονός οτι η Διεύθυνση κάποτε δεχόταν αυτές τις δικαιολογίες μέχρι που μερικές φορές αυτός που πιάστηκε έβγαινε και απο πάνω στο στυλ «καλά δεν ντρέπονται που το κατηγορούσαν το παιδί έτσι άδικα ;Τι έκανε τέλος πάντων αφού και οι άλλοι ίδιοι είναι».

Αυτές τις μέρες ζούμε καταστάσεις που θυμίζουν έντονα αυτές τις στιγμές που περάσαμε στο νηπιαγωγείο ή το πολύ στο δημοτικό.

Μόνο που τώρα δεν είναι κάποιο άτακτο παιδάκι που πιάστηκε να κάνει ενα σφάλμα αλλά μια ολόκληρη κυβέρνηση και ένας κομματικός μηχανισμός μιας χώρας που δεν βρίσκεται στα βάθη της αφρικανικής Ηπείρου αλλά στην ΕΕ  και μάλιστα στον λεγόμενο σκληρό πυρήνα του Ευρώ.

Οσοι ζουν στις χώρες του Ευρώ γνωρίζουν καλά πώς αντιδρούν οι κυβερνήσεις όταν εμπίπτουν  σε οφθαλμοφανέστατα λάθη με κοινωνικό αντίκτυπο. Αναλαμβάνουν την ευθύνη χωρίς «ναι αλλά» και βέβαια ο τύπος, φιλοκυβερνητικούς ή μή, δεν τους δίνει την ευκαιρία να δικαιολογηθούν, αφού μέσω εξαντλητικής κριτικής τους αναγκάζει πολλές φορές σε συνολική παραίτηση ακόμα και του πρωθυπουργού και ανάληψη καθηκόντων απο αλλά μέλη της πλειοψηφίας ή αν αυτό δεν είναι δυνατόν σε άμεση προκήρυξη νέων εκλογών.

Στην Ελλάδα όμως βρισκόμαστε θεατές καταστάσεων που είναι για γέλια και για κλάματα μαζί. Εδώ έχουμε μια κυβέρνηση που καθημερινά όλο και περισσότερο αποδεικνύει πόσο  αριστεύει στην υποκριτική και ψεύτικη προπαγάνδα, παρόμοια με αυτήν που άσκησε και  προεκλογικά για να υφαρπάξει την ψήφο του λαού και  μαλιστα την απόλυτη πλειοψηφία,για να ασκήσει μια πολιτική που πως αποκαλυπτεται εχει μοναδικό γνώμονα την επικράτηση με όλα τα μέσα μιας οικογενειακής και κομματικής κλίκας .

Βέβαια τώρα είναι λίγο διαφορετικά γιατί τα λάθη και οι ολιγωρίες ειναι τοσο βαριά που ακόμα και θερμοί υποστηρικτές τους αρχίζουν να παίρνουν  αποστάσεις ουδετερότητας φοβούμενοι  οτι σύντομα θα έρθουν αντιμέτωποι με την οργή ενος λαού που αισθάνεται οτι τον εξαπατούν ,κοινώς τον κοροϊδεύουν .Έτσι όπως ο δρομέας που αρχίζει να αισθάνεται  στον σβέρκο του  την ανάσα αυτού που συνεχώς τον πλησιάζει ολο και ποιο πολύ και  σκέπτεται να εγκαταλείψει λίγο πριν το προσπέρασμα.Μπροστά στον όλεθρο της επερχόμενης ήττας αναλαμβάνουν εσπευσμένα οι «άριστοι των άριστων»για να σώσουν την κατάσταση.Αυτοι που ξέρουν να εξαπατούν οχι με κοινό τρόπο αλλά μπορούν να γίνουν ακόμα κ ταχυδακτυλουργοί που βγάζουν λαγούς απο το άδειο καπέλο δηλ έγραφα που τόσο καιρό κανείς δεν είχε δεί,που μπορούν να μην χάνουν την ψυχραιμία τους μπροστά στον όγκο του πλήθους που τους περικυκλώνει γιατι γνωρίζουν καλά το παιγνίδι με τους κουκουλοφόρους κ τα ΜΑΤ,και τέλος τέλος έχουν «μεγαλυτερη ευθυνη»λογω του αποθεματος απο τις μέχρι τώρα μπίζνες και επομένως μπορούν στην τελική ναρπάξουν το ελικόπτερο κ να βρεθούν στα γνωστά για offschore παραδεισένια νησιά.

Έτσι λοιπόν θα πορευθεί η χώρα  μέχρι μια καινούργια στενή ευρωπαική επίβλεψη, μήπως και μνημόνια; Τωρα πλέον γνωριζουμε όλοι τι επιφέρουν σε χώρες του ευρώ καταστάσεις που ρέπουν στην αφερεγγυότητα στοιχείων, τον αυταρχισμό, το πελατειακό κρατος και  την ρεμούλα.

Ενδιαφέρον έχει  η συμπεριφορά του Αντισύριζα Μετώπου.Αυτών που συνασπίστηκαν μπροστά στο δήθεν ενδεχόμενο η προηγούμενη κυβέρνηση να βγάλει την χώρα απο το Ευρώ ή μήπως και από την ΕΕ.

Τι κάνουν τώρα;Τώρα που βλέπουν (αν θέλουν)ξεκάθαρα οτι αυτοί που πριμοδότησαν   είναι δυστυχώς οι αληθινοί αντιευρωπαϊστές.Μήπως τελικά αυτό κατα βάθος τους ένωσε πολλούς απο αυτούς και τότε στον αγωνα τους να φυγει ο ΣΥΡΙΖΑ απο τις κυβερνητικες ευθυνες;Δηλ το αίσθημα οτι αυτοι που με τυφλή  μανία κατεδίωξαν περιελάμβαναν τις δυνάμεις που θέλουν να αλλάξουν κ να εξευρωπαΐσουν αληθινά επι τέλους την χώρα;Για να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα όπου πχ όταν κάποιος προσπαθεί να φέρει δικαιοσύνη στο μιντιακό σύστημα δεν θα τον κολάνε σε μια κόλα χαρτί κ θα τον καταδικάζουν;Μια χώρα που αυτοί που προσπαθούν να ξεδιαλύνουν οικονομικά σκάνδαλα παγκοσμίως αναγνωρισμένα δεν θα καταδικάζονται;

Μια χώρα που φυσικές καταστροφές θα είναι αφορμή για στοχασμό και αλληλεγγύη και οχι για κομματική σπέκουλα;
Μια χώρα που θαχει μια ειρηνική και πολυδιάστατη ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική ενάντια σε εισβολείς και μακελάρηδες όλων των ειδών χωρίς ομως  να στέλνει όπλα σε πολεμικές εστίες αλλα προσφέροντας υπηρεσίες και υποστήριξη για την ανοικοδόμηση των δύστυχων αμάχων και των προσφύγων.
Μια χώρα που οταν συμβαίνουν πολύνεκρα δυστυχήματα λόγω κρατικής ανευθυνότητας θα αναλαμβάνει την αποκλειστική ευθύνη αυτός που έχει το  κρατικό πηδάλιο την ώρα του ατυχήματος και δεν θα κρύβεται  πίσω από το «φταίνε και οι άλλοι»δηλαδή τελικά κανείς;
Μια χώρα που οι υπεύθυνοι ηγέτες όταν αναλαμβάνουν την κρατική εξουσία τοποθετούν τον παιδαγωγικό  τους ρόλο ιδιαίτερα απέναντι στην νεολαία αλλά και ολόκληρη την κοινωνία στο υψηλότερο βάθρο καθηκόντων τους  κ οχι αντι αυτού την διαιώνιση της εξουσιας τους και«του μεγαλείου τους».

• Ο Δρ Νικολαος Ρηγας είναι Νευρολογος -Ψυχιατρος -Παιδιψυχιατρος-Ψυχοθεραπευτης Διευθ.Ιατρικου Κεντρου Adenauer Platz Berlin