«Brian: Δεν είμαι ο Μεσσίας! Θα ακούσετε σας παρακαλώ; Δεν είμαι ο Μεσσίας, καταλαβαίνετε; Τίμια!

Ακόλουθοι: Μόνο ο αληθινός Μεσσίας αρνείται τη θεότητά Του.

Brian: Τι; Λοιπόν, τι είδους ευκαιρία μου δίνει αυτό; Εντάξει! Εγώ είμαι ο Μεσσίας!

Ακόλουθοι: Είναι! Είναι ο Μεσσίας!»

Απόσπασμα από την Ζωή του Brian των Monty Python. Φυσικά αν η ταινία συνέβαινε αυτήν την εποχή θα είχαν βρεθεί οι ίδιοι στο απόσπασμα…Για να μην αδικούμε όμως το σύνολο από τους αντιδρώντες για την έκθεση στην εθνική πινακοθήκη, ο κόσμος σε μια εποχή απαξίωσης των θεσμών προσκολλάται σε όποιες αξίες έχουν την λιγότερη φθορά. Ας ελπίζουμε ο στρατός μην θεωρήσει εαυτόν υπερασπιστή των αξιών για άλλη μια φορά…

Αναζητούμε λοιπόν, έναν μεσσία που θα αντιμετωπίσει την Μητσοτάκης Α.Ε. Η Αυτού Εξοχότης θεωρεί ότι μπορεί να διορίζει υπουργό, όποιον κόλακα της αυλής του χωρίς πρόβλημα.

Ενδεχομένως αυτό να συνέβαινε μέχρι και την κα Αγαπηδάκη, το troll του διαδικτύου, πλέον όμως αυτό δεν ισχύει. Ο «άριστος» Αρίστος παραιτήθηκε για να αποδείξει ότι 48 ώρες αρκούσαν για να αποκαλυφθεί ότι ο ίδιος ήταν τοξικός και ότι ο ανασχηματισμός «φυγής προς τα εμπρός» απέκτησε το ονοματεπώνυμο του.

Τι γίνεται όμως με εμάς τους απλούς θνητούς?

Αναζητούμε διακαώς έναν μεσσία που δεν υπάρχει. Ο κίνδυνος μεγάλος στην πολύπλοκη εποχή που διάγουμε, αλλά και ευκαιρία αναγέννησης. Αντί να αναζητούμε άνθρωπο, ίσως να έπρεπε να αναζητούμε άλλο μοντέλο. Πρέπει να αναζητήσουμε τις λύσεις στην κοινότητα, στην συλλογικότητα. Ο νόμος της ζούγκλας καταλύει την έννοια της κοινωνίας. Αφήνουμε τον καθένα στην τύχη του.

Οι επιχειρήσεις νομίζουν ότι είμαστε το Ιράν, όπου η μέση ηλικία είναι τα 30 χρόνια και επενδύουν στην ασταμάτητη ψηφιοποίηση και σε υπηρεσίες που στοχεύουν τους νέους, αμελώντας ότι η υπογεννητικότητα και η αύξηση του προσδόκιμου συντελεί σε μια γερασμένη κοινωνία.

Οι ηλικιωμένοι αναζητούν βοήθεια από όπου προσφέρεται και αν αυτή προσφέρεται. Τα παιδιά τους, αν δεν είναι στο εξωτερικό, θα είναι πνιγμένα από υποχρεώσεις και από την καθημερινότητα και τους αντιμετωπίζουν ως βάρος. Οι υπάλληλοι στις υπηρεσίες το ίδιο. Η κοινωνία σχεδόν τους κρίνει περιττούς. Και όμως μέχρι το 2050, η χώρα μας θα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων άνω των 65 ετών (35%).

Κοινωνικά, οικονομικά, ανθρώπινα δεν μας περισσεύουν, όμως στο ισχύον μοντέλο δεν χωράνε. Στην εποχή της κοινότητας θα ήταν οι σεβάσμιοι γέροι που θα βοηθούσαν με την εμπειρία τους.

Στην εποχή του ατομισμού ποδοπατούνται.

Οι θεσμοί δεν λειτουργούν, χρειάζεται εμβάθυνση της δημοκρατίας. Αμεσοδημοκρατικές δομές θα χτίζουν μια νέα συλλογικότητα. Οι γονείς θα συμμετέχουν στις αποφάσεις για την εκπαίδευση, οι δημότες στην λειτουργία του δήμου, οι πολίτες στις αποφάσεις του κράτους. Θα πολιτικοποιηθεί η κοινωνία, θα υπάρχουν διαφορετικές φωνές και συγκρούσεις, αλλά προτιμότερο από την απάθεια και την ανάθεση. Η συνήθεια της ανάθεσης είναι το αρχικό μικρόβιο που οδηγεί στην αρρώστια της αναζήτησης του εκάστοτε μεσσία.

Και αν βρεις έναν μεσσία και δεν θέλει αυτός; Ή χειρότερα τον βρεις και μετά δεν φεύγει;

ΥΓ: H μητέρα του Brian στο αλαλάζων πλήθος:
«Δεν είναι ο Μεσσίας είναι ένα πολύ άτακτο αγόρι.»