Ενδιαφέρον και θυμηδία προκάλεσαν οι προτάσεις της κυβέρνησης για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ωστόσο, το πλαίσιο στο οποίο κινείται, μάλλον επαναλαμβάνει στο ηπιότερο τα λάθη της προηγούμενης κυβέρνησης. Και επικοινωνιακά σίγουρα δεν είναι η καλύτερη επένδυση. Ενώ η κυβέρνηση υποσχέθηκε περιουσιολόγιο, αντί τούτου βλέπουμε να επιδιώκει να πατάξει τη φοροδιαφυγή με επιδρομές φορολογουμένων και με επιβράβευση πολιτών που συγκεντρώνουν αποδείξεις.
 
Η διαφωνία μας με τα μέτρα αυτά εδράζεται στο ότι και πάλι στοχεύουν σε συγκεκριμένα ποσά και συγκεκριμένη τάξη. Όπως σημειώναμε παλαιότερα, είναι άδικο -και πολιτικά λάθος για μία αριστερή κυβέρνηση- να ξεκινούν οι φορολογικοί νόμοι (ακόμα και οι θετικοί) από το ποσό που χρειάζεται το κράτος, γιατί πολύ απλά μπαίνει σε δεύτερη μοίρα η φοροδοτική ικανότητα του πολίτη (και δε χρειάζεται κανείς να επιχειρηματολογήσει επί τούτου).
 
Εκτιμάται μάλιστα ότι αν οι πολίτες πίστευαν πως οι φόροι θα επιστρέψουν έμμεσα σε εκείνους, τότε θα δέχονταν μία σχετικά υψηλή φορολόγηση, αφού θα επενδύονταν στην υγεία, την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια. Και τούτο πρέπει να ενδυθεί επικοινωνιακά με ουσιαστικές δράσεις που να αποδεικνύουν τις προθέσεις. Αντί αυτού όμως, η κυβέρνηση μιλά για φορολογική μεταρρύθμιση (στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης πάντα) χωρίς να τονίζει τι θα επιτρέψει στους πολίτες, οι οποίοι αφήνεται να εννοηθεί ότι θα συνεχίσουν να υπερπληρώνουν για την υγεία, την παιδεία και γενικά την πρόνοια. Η επίκληση στον -οικονομικό- πατριωτισμό περισσότερο προκαλεί θυμηδία παρά εγρήγορση. Έτσι δε θα χρειάζονταν ούτε ακόμα επιβράβευση για την αυτονόητη -φοροδοτική- υποχρέωση του πολίτη.
 
Είναι φυσικά βέβαιο ότι ένα προοδευτικό φορολογικό σύστημα με βάση το περιουσιολόγιο (που θα περιλαμβάνει όχι μόνο ακίνητα και σκάφη αναψυχής, αλλά και κοσμήματα αξίας ή έργα τέχνης κλπ, καθώς όλα τους διασταυρώνονται πλέον εύκολα μέσω πληροφοριακών συστημάτων) θα αργήσει. Ωστόσο, είναι ανάγκη η κυβέρνηση να καταδείξει ότι εκεί στοχεύει -τουλάχιστον για το ερχόμενο οικονομικό έτος.
 
Επίσης, (όσο κι αν αναιρεί ορισμένες ελπίδες) θεωρώ απίθανο η Γερμανία -που τόσο το επικαλείται- να συμφωνήσει σε μία λογική φορολόγησης της οικονομικής ελίτ της χώρας. Από τη στιγμή που τα μνημόνια και η λιτότητα στόχο έχουν την οικονομική δραστηριότητα της μεσαίας τάξης και το κράτος πρόνοιας, η φορολόγηση και η διαφθορά για τους δανειστές περιορίζεται μόνο στη μεσαία τάξη. Αν δεχτούμε τη λογική πως επιθυμούν να φορολογηθούν οι ελίτ είναι σα να αναιρούμε τον ταξικό χαρακτήρα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των συμφερόντων που εξυπηρετούν, σε μια Ένωση που ολοφάνερα προάγει τα οικονομικά συμφέροντα των ελίτ από τη δημοκρατία, που προτιμά να θυσιάσει λαούς στις αγορές.
 
Η όποια διακήρυξη “να πληρώσουν για την κρίση και οι πλούσιοι“, φαντάζει αστεία. Πώς να συμφωνήσουν οι Ευρωπαίοι νεοφιλελεύθεροι στην πάταξη της φοροαποφυγής, όταν από αυτήν τρέφονται οι οικονομικές ελίτ της Ευρώπης και της Ελλάδας; Κι εδώ δε μιλάμε για ανταγωνιστική θέση μεταξύ τους, αλλά συχνά (επειδή οι Έλληνες αστοί είναι κολαούζοι κι ελπίζουν στα ψίχουλα του -οικονομικού- ιμπεριαλισμού) για συνεργασίες.
 
Ακόμα και η πολλάκις αναφερόμενη (από τους Ευρωπαίους) πάταξη της διαφθοράς, μας προκαλεί τουλάχιστον μειδίαμα. Τόσο οι φοροδιαφεύγοντες όσο κι εκείνοι που δωροδοκούν (ίσως και τα ίδια πρόσωπα) βρίσκουν ανοιχτές αγκαλιές σε ευρωπαϊκούς φορολογικούς παραδείσους -εντός ή εκτός ΕΕ και σε λίγο σε εξωτικές τράπεζες- (και τούτο χωρίς να αναφερόμαστε στην -νόμιμη- προστασία κατηγορουμένων για δωροδοκία). Αν αποδεχτούμε τη λογική ότι η πολιτική ελίτ της ΕΕ θέλει να χτυπήσει τη φοροδιαφυγή και τη φοροαποφυγή, πρέπει αυτό να το ερμηνεύσουμε κάπως… Ή οι πολιτικοί δε θα εξυπηρετούν τις οικονομικές ελίτ ή θα πρέπει να εξυπηρετούν ανταγωνιστικά συμφέροντα που τους Έλληνες αστούς (που δεν ισχύει, με την εξαίρεση ίσως του εφοπλιστικού κεφαλαίου).
 
Είναι ανάγκη η κυβέρνηση να καταδείξει τις προθέσεις της για το νέο φορολογικό σύστημα. Ακόμα κι αν πρέπει στο μεσοδιάστημα να υλοποιηθούν μέτρα επιβράβευσης ή καταγγελίας, ο στόχος πρέπει -και επικοινωνιακά φανερός- να είναι ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα. Και τούτο όχι στα λόγια σε τηλεπαράθυρα, αλλά με σαφείς ανακοινώσεις-δεσμεύσεις προς το λαό. Τουλάχιστον τότε θα αναφανεί ποιος Ευρωπαίος θα συμφωνήσει και ποιοι θα διαφωνήσουν. Γιατί όλο αυτό το εγχείρημα θα πρέπει να καταδείξει σε όλους τους πολίτες της Ένωσης ότι οι δανειστές δεν επιθυμούν ούτε τον πόλεμο κατά της διαφθοράς ούτε τον πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής, αλλά μόνο το “χτύπημα” της μεσαία τάξης.
 
* “κατεβάστε” τη νέα ποιητική συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη, «κατάστιχα» από την cosmotebooks ή από το myebooks.gr