Ούτε 10 μέρες δεν πέρασαν από την ιστορική νίκη της αριστεράς στην Ελλάδα. Ούτε 10 μέρες δεν πέρασαν και νομίζεις πως όλα έχουν αλλάξει. Και ακόμα δεν έχει ορκιστεί η νέα Βουλή, δεν έχουν ανακοινωθεί οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης και το σήμερα δεν είναι όπως χθες.

Όπου και αν σταθείς, όπου και αν βρεθείς, βλέπεις χαμόγελα, βλέπεις πως η ελπίδα στέκεται με γερά, πιά, θεμέλια στα αισιόδοξα μάτια των συνανθρώπων σου.

Νοιώθεις περήφανος που ο Κοτζιάς απαίτησε και πέτυχε το αυτονόητο από τους εταίρους, δηλαδή να σέβονται την κυριαρχία της χώρας μας, είχαν συνηθίσει σε εθελόδουλους-υπαλλήλους.
Νοιώθεις υπερήφανος, όταν οι ξένοι εταίροι-δανειστές έμπλεοι τρόμου ψελλίζουν «τελικά έλεγε την αλήθεια προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ» και τρέχουν τώρα πια να μαζέψουν τα κουρέλια της λιτότητας και αναρωτιέσαι «μα πόσο εξαρτημένοι ήταν οι προηγούμενοι, με τι τους κράταγαν και πότε όλα αυτά θα βγουν στην επιφάνεια;»

Νοιώθεις τέλος υπερήφανος, με περισσότερες ανάσες, χωρίς φόβο και σκιάξιμο, χωρίς κάγκελα παντού, χωρίς σιδερόφραχτους «μπάτσους», χωρίς στρατιές φρουρών, οδηγών  και άλλων κουστωδιών για τους επισήμους.

Νοιώθεις ότι μιλάς για μια άλλη χώρα, την χώρα που κάποτε ονειρεύτηκες, ανθρώπινη, δημιουργική και κοινωνικά παραγωγική, να αχνοφέγγει.

Και ελπίζεις, ελπίζεις στην τιμωρία των ενόχων, γιατί χωρίς αυτήν τη πράξη-της έρευνας για τα εγκλήματα- κινδυνεύεις, άδικα, να χαρακτηριστείς.

Και ελπίζεις , ελπίζεις να σπάσει το τρίγωνο της αμαρτίας, των καναλιών, των εργολάβων και του παλαιού πολιτικού προσωπικού.

Και ελπίζεις, ελπίζεις για μια άλλη Ευρώπη, που για ακόμα φορά η Ελλάδα με την αριστερά στην κυβέρνηση της χώρας, φέρνει στην πρώτη γραμμή την Ευρωπαϊκή, πια, αντίσταση στην λιτότητα, την αντίσταση στην Γερμανική Ευρώπη, στην ημερήσια διάταξη της Ευρώπης την αλληλεγγύη και την κοινωνική συνοχή.

Υπάρχουν, βέβαια, και οι φωνές που έρχονται από το σκοτεινό και μαύρο παρελθόν, αυτών που υμνούν τους ξένους, που τους αποκαλούσαν παλιά γερμανοτσολιάδες, υπάρχουν και αυτοί που προσπαθούν να περισώσουν κάτι από το φαύλο παρελθόν τους, υπάρχουν και όσοι, ζαλισμένοι ακόμα, από τα χαστούκια της κοινωνίας, αποθέτουν στον πολιτικό προβληματισμό την ήττα, την μιζέρια και την εμπάθεια της αποτυχία τους. Λίγοι και ονομαστοί, απομονωμένοι γιατί η κοινωνία είναι αλλού, όπως πρέπει να είναι αλλού.

Η κοινωνία, πρέπει να είναι αλλού, να είναι σε εγρήγορση για να στηρίξει, να ελέγξει και να μπολιάσει με πρόσθετες ιδέες το πρόγραμμα της κυβέρνησης της αριστεράς. Να είναι σε συνελεύσεις, να είναι στα σωματεία των εργαζομένων, να είναι στους Δήμους και στους χώρους δουλειάς, σε μια δημιουργική διαδικασία αντίστασης σε όποιον και όποιους θα προσπαθήσουν να βάλουν φρένο στην προσπάθεια αναγέννησης της χώρας και της κοινωνίας.

Έχουμε υποχρέωση, όλοι όσοι υπηρετήσαμε το όνειρο, που έγινε πραγματικότητα, της αριστερής διακυβέρνησης, να συμβάλλουμε για να συγκροτηθούν επιτροπές στήριξης του κυβερνητικού έργου παντού.

Έχουμε υποχρέωση, όλοι όσοι ήμασταν υποψήφιοι, και όχι μόνο, να βαδίσουμε ξανά στα μονοπάτια της προεκλογικής περιόδου, να συζητήσουμε στα καφενεία, στις λαϊκές και σε κάθε στέκι που αναλάβαμε δεσμεύσεις για την νέα κυβέρνηση, να ακούσουμε, να μιλήσουμε, να πάρουμε και να δώσουμε ξανά το μήνυμα της αισιοδοξίας και της ελπίδας, να στήσουμε παντού την μαγιά για τις επιτροπές στήριξης, γιατί χωρίς την κοινωνία σε εγρήγορση, γιατί με την κοινωνία σε ανάθεση και όχι σε κίνηση, το έργο της κυβέρνησης, της κυβέρνησης μας, θα είναι πολύ δύσκολο.

*Του Ανδρέα Νεφελούδη,  μέλους της Αριστερής Προοπτικής, υποψηφίου του ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ Αθήνας