«Εφεξής ο (κάθε) Αμβρόσιος θα προσέχει λιγο περισσότερο όταν επιχειρεί να δηλητηριάσει με το άρρωστο μίσος του την κοινωνία μας. Κάθε νίκη εναντίον του φασισμού είναι νίκη της δημοκρατίας. Και τα δικαστήρια έχουν το ρόλο τους. Όχι αποκλειστικό, αλλά κρίσιμο. Μπράβο σε αυτούς που την κατάφεραν»

Συνηθίζω να παρουσιάζω στους φοιτητές μου την υπόθεση Αμβροσίου σε τρία επίπεδα:

1. Αν ο Αμβρόσιος καλέσει συγγενείς και φίλους στο σπίτι του και αρχίσει να βρίζει και να προτρέπει σε βία κατά των ομοφυλόφυλων ή όποιων άλλων, η έννομη τάξη – ακόμη κι αν το μάθει – οφείλει να μείνει αδιάφορη. Αυτό επιβάλλει η ελευθερία της έκφρασης. Η ελευθερία της έκφρασης αφορά κυρίως αισχρές απόψεις και όχι κοπλιμέντα. Τις απόψεις που δοκιμάζουν τις αντοχές και τις ανοχές μας. Ακριβώς όπως οι απόψεις Αμβρόσιου.

2. Αν ο μητροπολίτης πίνει τον καφέ ή το κρασί του σε μια ταβέρνα με ομοίους του και αρχίσουν τα αισχρά τους σχόλια, όπως πολλοί εξάλλου συμπολίτες μας σε χώρους κοινωνικοποίησης τότε πάλι η ελευθερία της έκφρασης μας υποχρεώνει να ανεχθούμε τη μισαλλοδοξία τους, ακόμη κι αν αυτή είναι πιο εκτεθειμένη σε δημόσιο χώρο. Εκεί ο καθείς αναλαμβάνει την ευθύνη των λεγομένων του. Ο Αμβρόσιος επί του προκείμενου δεν φαίνεται να έχει και μεγάλο πρόβλημα να καταχωρηθεί ως ρατσιστής εξάλλου.

3. Αν όμως ο Αμβρόσιος σε κύρηγμά του ενώπιον του ποιμνίου του λέει “Φτύστε τους” τότε το πράγμα αλλάζει. Τότε αξιοποιεί τη δημόσια εξουσία και επιρροή που του δίνει το αξίωμα του Μητροπολίτη προκειμένου να δηλητηριάσει τον κόσμο με την αρρώστια του. Τότε λοιπόν, η έννομη τάξη δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη και η ελευθερία της αμβρόσιας έκφρασης που προτρέπει στη βία θα καμφθεί από την ανάγκη το μίσος να μη διαλύσει την κοινωνία μας. Πολλώ δε μάλλον, όταν ο Αμβρόσιος σπέρνει τη μισαλλοδοξία χρηματοδοτούμενος από τον φορολογούμενο πολίτη!

Η χθεσινή απόφαση του δικαστηρίου στο Αίγιο είναι λοιπόν εμβληματική. Εφεξής ο (κάθε) Αμβρόσιος θα προσέχει λιγο περισσότερο όταν επιχειρεί να δηλητηριάσει με το άρρωστο μίσος του την κοινωνία μας. Κάθε νίκη εναντίον του φασισμού είναι νίκη της δημοκρατίας. Και τα δικαστήρια έχουν το ρόλο τους. Όχι αποκλειστικό, αλλά κρίσιμο. Μπράβο σε αυτούς που την κατάφεραν.

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου και πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Το παραπάνω σχόλιο αναρτήθηκε στη σελίδα του στο facebook: