Ο Πρωθυπουργός δήλωσε προ ημερών, απευθυνόμενος στην Ευρωπαϊκή Ένωση,  ότι  «παραμένουμε αμετακίνητοι στον σεβασμό του κράτους δικαίου». 

Παράλληλα,  ωστόσο,  η κυβέρνηση βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με την Δικαιοσύνη επεμβαίνοντας στο έργο της  και μη εφαρμόζοντας τις δικαστικές αποφάσεις, ενώ οι υπουργοί της δηλώνουν ότι δεν μπορούν να δεχθούν μία  «κυβερνώσα δικαιοσύνη» ούτε μία «δικαιοσύνη που ασκεί δημοσιονομική πολιτική», εγκαθιδρύοντας την σύγκρουση με την δικαστική εξουσία στο εσωτερικό της κρατικής λειτουργίας.  

Σε συνδυασμό με την χειραγώγηση της δικαιοσύνης και με τον παραμερισμό του κοινοβουλίου, η διακυβέρνηση της χώρας, τα τελευταία χρόνια, με την απουσία κανόνων και την πλήρη εργαλειοποίηση του δικαίου και του νόμου, εγκαθίδρυσε μία «κατάσταση εξαίρεσης» στο χώρο του δικαίου, μετατρέποντας το δίκαιο σε μία απλή κυβερνητική λειτουργία.

 Η καθολική παραβίαση των αρχών του κράτους δικαίου εμφανίζεται σε πολλά σημαντικά θέματα της δημόσιας ζωής, όπως  στα κόκκινα δάνεια, στον χειρισμό της πανδημίας και κατεξοχήν στο μείζον ζήτημα των υποκλοπών. Τα θέματα αυτά είναι βεβαίως ενδεικτικά, καθώς θα έπρεπε να προσθέσουμε το ζήτημα της συνέχισης της έκτακτης κατάστασης των μνημονίων στην οικονομική πολιτική μετά από 13 χρόνια, την  απαγόρευση κομμάτων στις εθνικές εκλογές, τον χειρισμό του ναυαγίου της Πύλου, καθώς και το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη και τα ζητήματα της ελευθερίας του Τύπου και της έκφρασης.

Η εμπορευματοποίηση των κόκκινων δανείων και  η ανεξέλεγκτη λειτουργία μηχανισμών αμφίβολης νομιμότητας όπως τα  funds, οι servicers και οι εισπρακτικές, διατηρούν μέχρι σήμερα το σύστημα αχαλίνωτης κερδοσκοπίας των funds τα οποία λειτουργούν χωρίς κανόνες εποπτείας, χωρίς κανόνες για την χορήγηση της άδειας λειτουργίας τους, χωρίς μηχανισμούς ελέγχου και χωρίς κανόνες προστασίας των δικαιωμάτων των δανειοληπτών, ενώ τα  νομοθετικά μέτρα- προνόμια υπέρ των Τραπεζών θέσπισαν το ακαταδίωκτο των διοικητών Τραπεζών που οργάνωσαν την καταστρατήγηση των υπαρχόντων νόμων  στην διαδικασία λεηλασίας του ιδιωτικού πλούτου, μία κατάσταση που εκφράζει «άρνηση δικαιοσύνης».

Ο χειρισμός της πανδημίας, πρώτον με την επιβολή του υποχρεωτικού εμβολιασμού και του προστίμου –η μόνη χώρα που έλαβε αυτά τα μέτρα- συνιστά ευθεία προσβολή των θεμελιωδών δικαιωμάτων, που δεν συνάδει με το Σύνταγμα και με τον Χάρτη των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς συνιστά προσβολή της αρχής του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ακεραιότητας του προσώπου (αρ. 1 και 3). 

Εγκαθιδρύοντας ένα πλαίσιο «έκτακτης κατάστασης» μετέτρεψε το δικαίωμα στην προστασία της υγείας που είναι υποχρέωση του κράτους σε μέτρο κρατικής καταπίεσης. Ενώ, δεύτερον, με την απόλυση χιλιάδων υγειονομικών εν μέσω πανδημίας και την  αποδυνάμωση των νοσοκομείων, παραβίασε κατάφωρα την υποχρέωση για την προστασία της υγείας των πολιτών και παράλληλα  δημιούργησε μία στρατιά ανεύθυνων κρατικών αξιωματούχων θεσπίζοντας και εδώ το ανεύθυνο και ακαταδίωκτο των μελών της επιτροπής λοιμωξιολόγων και της επιτροπής εμβολιασμού, οι οποίες βρέθηκαν υπεράνω πάσης ευθύνης και εν τέλει πέραν του νόμου, εγκαθιστώντας και πάλι ένα καθεστώς «άρνησης δικαιοσύνης».

Άρνηση δικαιοσύνης έχουμε μέχρι σήμερα και στην έρευνα για το δυστύχημα των Τεμπών, σχετικά με την απόδοση ευθυνών σε πολιτικά και μη πολιτικά πρόσωπα, τα οποία είναι υπαίτια για έκθεση σε κίνδυνο ζωής και την απώλεια τόσων ζωών αλλά και στο μοιραίο ναυάγιο της Πύλου το οποίο κατέληξε σε μία μυστική έρευνα, η οποία δεν προχώρησε ποτέ.

Αλλά την κορυφαία περίπτωση κατάργησης του κράτους δικαίου συνιστά το σκάνδαλο των υποκλοπών το οποίο  με την γενική και αόριστη επίκληση της εθνικής ασφάλειας χωρίς επαρκή αιτιολογία, κατήργησε το απόρρητο  των επικοινωνιών παραβιάζοντας το Σύνταγμα (αρ. 19) και την ΕΣΔΑ (αρ. 8).

Η συστηματική και διαρκής παραβίαση από την κυβέρνηση του κατοχυρωμένου στο Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ απορρήτου της επικοινωνίας  -15475 παρακολουθήσεις μόνο το 2021- κατεξοχήν δε οι παρακολουθήσεις πολιτικών προσώπων, ανώτερων αξιωματικών, βουλευτών και υπουργών, με την επίκληση του απορρήτου εθνικής ασφάλειας, οδήγησε και στο πεδίο αυτό,  με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό ως υπεύθυνο της ΕΥΠ, σε ένα καθεστώς εκτός παντός ελέγχου και στην επιβολή του Πρωθυπουργού ως «ανεύθυνου» ανώτατου άρχοντα ή βασιλέα : πρόκειται για συνταγματική εκτροπή που θέτει μείζον ζήτημα του δημοκρατικού πολιτεύματος καθώς αφενός θέτει ένα πλαίσιο απόλυτης εξαίρεσης από τις αρχές του συνταγματικού και διοικητικού δικαίου αλλά και από οποιονδήποτε δικαστικό και κοινοβουλευτικό έλεγχο, λειτουργώντας καθαρά και ωμά στο πεδίο της πολιτικής βούλησης ενός ατόμου.

Το «λάθος» των παρακολουθήσεων δεν αναγνωρίστηκε ποτέ και οι λόγοι που οδήγησαν στις υποκλοπές δεν τεκμηριώθηκαν ποτέ υπό το ψεύτικο πρόσχημα της εθνικής ασφάλειας προσβάλλοντας όχι μόνο το δικαίωμα στο απόρρητο των προσώπων αυτών αλλά και την πρώτιστη αρχή του συντάγματος που είναι η αρχή του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και το απαραβίαστο του ιδιωτικού βίου, ενώ παράλληλα πλήττει και την ασφάλεια δικαίου επιβάλλοντας ένα καθεστώς πολλαπλών ‘εξαιρέσεων’.

Το πρόσχημα της εθνικής ασφάλειας σε τελική ανάλυση τροφοδοτεί τον πόλεμο όλων εναντίον όλων μετατρέποντας κάποιους πολίτες σε «εχθρούς» της κοινωνίας σε ένα κράτος ανεξέλεγκτο εντός του οποίου το δίκαιο μετατρέπεται σε «δίκαιο εξουσίας». Δίκαιο εξουσίας ή «δίκαιο του εχθρού» ενός αυταρχικού κράτους, κράτους τυραννίας που επιδίδεται σε «έργα μίσους» εναντίον των πολιτών, με όργανο «ιδρυματικούς» εισαγγελείς που δίνουν εντολή παρακολούθησης ακόμη και πολιτικών προσώπων καταργώντας κάθε πνεύμα κοινωνικής συνεργασίας και διαφθείροντας τα ήθη και την νόμιμη εμπιστοσύνη του λαού στο ίδιο το νομικό σύστημα. Δίκαιο εξουσίας το οποίο εγκαθίδρυσε το απαραβίαστο και ανεύθυνο του Πρωθυπουργού ως οιονεί μονάρχη, καθώς και το απαραβίαστο υπουργών, βουλευτών, γιατρών του ΕΟΔΥ, διοικητών του ΟΣΕ, ομάδες ολόκληρες αξιωματούχων υπεράνω και πέραν του νόμου.

Έχουμε λοιπόν μείζονα πολιτική κρίση του ελληνικού κράτους το οποίο τελεί σε διαρκή κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» με μία εκτελεστική εξουσία ανεξέλεγκτη, με την υπερβολική συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια της , με την κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών προς όφελος της εκτελεστικής, προσβολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καταστρατήγηση του νόμου και μετατροπή του κράτους δικαίου σε «κράτος έκτακτης ανάγκης».

Στο κράτος αυτό, κατά συνέπεια, δεν τηρούνται οι αρχές του κράτους δικαίου, δηλαδή η αρχή της νομιμότητας, η υποταγή όλων στους νόμους , η ισότητα ενώπιον του νόμου, η ασφάλεια δικαίου, η απαγόρευση της αυθαίρετης άσκησης της εκτελεστικής εξουσίας, η δικαστική προστασία από ανεξάρτητα δικαστήρια, προπάντων δε δεν εξασφαλίζονται οι θεσμοί του ελέγχου του κράτους, δηλαδή ο έλεγχος των ορίων της εξουσίας του.

Απέναντι σ’ αυτή την άρνηση δικαιοσύνης ή την «κατ’ εξαίρεσιν δικαιοσύνη» θα πρέπει να επιδιωχθεί μία κινητοποίηση της κοινής γνώμης για την προστασία των πολιτών από την κρατική αυθαιρεσία και για την ανεξαρτητοποίηση του δικαίου και των δικαστών από την κυβέρνηση. Η καθολική παραβίαση όλων των αρχών του κράτους δικαίου στην Ελλάδα θέτει μάλιστα σε καθεστώς πλήρους αναξιοπιστίας και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση, ως εγγυητή των θεσμών των ευρωπαϊκών δημοκρατιών. 

• Η Ελένη Προκοπίου είναι Δικηγόρος- διδάκτωρ Φιλοσοφίας Δικαίου