Υπάρχει μια λεπτή αλλά ευδιάκριτη γραμμή που χωρίζει την χειραγώγηση από την επιρροή και την πειθώ. Η πρώτη δεν χρησιμοποιεί επιχειρήματα αλλά προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα τρωτά σημεία των άλλων, να χειραγωγήσει συναισθήματα ή ανάγκες. Και το θυμήθηκα έντονα όταν διάβασα την διαμαρτυρία των υπερασπιστών της ομάδας Χ (απροπό ένα από τα ναζιστικά σύμβολα παγκοσμίως που όχι πιθανότατα τυχαία επιλέχθηκε από τον Mask να αντικαταστήσει το πουλί του twitter) για την σκηνή όπου Χίτες δολοφονούν τον πατέρα του Στ. Καζαντζίδη στην πρόσφατη ταινία «Υπάρχω».

Ένας από τους τρόπους που η Braiker εντόπισε στην χειραγώγηση περιλαμβάνει τον έπαινο ενός τρωτού σημείου μιας ομάδας ή ενός ανθρώπου. Κι επειδή ο Καζαντζίδης είναι ένα «τρωτό σημείο» για μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, είπα να μην αφήσω το ξέπλυμα της ιστορίας (ένα ευρύτερο και επικίνδυνο φαινόμενο) που επιχειρήθηκε αναπάντητο.

Στην ανακοίνωση πχ αναφέρουν το αριστερό παρελθόν της οικογένειας του Παπαδόπουλου, αλλά όχι τον βίο και την πολιτεία του ίδιου. Ο Παπαδόπουλος υπήρξε ένας εκ της ανίερης τριάδας των ΕΕΣ με πλήθος εγκλημάτων που επιβραβεύτηκαν μεταπολεμικά (προφανώς κρατούσαν πολλούς…) με τον τρόπο που ξέρουμε όλες και όλοι.

Γι’ αυτόν ο Ηλιού, στην επεισοδιακή ανακοίνωση της Βουλής που προκάλεσε το περίφημο επεισόδιο με τον Λαμπράκη, μίλησε για γερμανοντυμένους φασίστες που βάλαν τα κουστούμια.

Αλλά το θέμα μας εδώ δεν είναι ο Παπαδόπουλος, ούτε καν ο Καζαντζίδης. Είναι η χειραγώγηση, η επανεγραφή της ιστορίας πατώντας σε κάτι δημοφιλές. Ας δούμε λοιπόν τι λένε τα γεγονότα για την μάχη του Κιλκίς αλλά και τι αναφέρει ο ίδιος ο Καζαντζίδης απαντώντας «εκ του τάφου» σε μια ανακοίνωση που κατά τα άλλα τον επαινεί αλλά δεν σέβεται την ίδια την ουσία της οικογενειακής του ιστορίας. Στην ανακοίνωση αναφέρεται, και σωστά, πως δεν υπήρχαν χίτες στην περιοχή της Μακεδονίας. Αλλά όλη η μυθοπλασία της έχει μεταφερθεί νότια, η Θεσσαλονίκη πχ, μια πόλη που αγαπούσε ιδιαίτερα κι εκεί, μεταξύ Χαριλάου όπου ήταν η βάση της επιχειρηματικής του δραστηριότητας και Παπαφίου σύχναζε, εκεί και το κέντρο Λουξεμβούργο με τους ψαράδες ν’ ακούν απ’ τις βαρκούλες τα τραγούδια, εκεί και συνάντησε την τελευταία σύζυγό του, έχει μεταπλαστεί στην τελευταία τουλάχιστον περίπτωση σε Λαμία.

Το αντίστοιχο των ΕΕΣ στο Νότο ποιο ήταν;

Αλλά όσον αφορά τον ισχυρισμό πως τον πατέρα του τον χτύπησαν χαροκαμένοι γονείς, ενώ ήταν επιφορτισμένος με την επιμελητεία, και πέθανε από άσχετη αιτία, κι επειδή επικαλούνται το βιβλίο υπάρχω, ας δούμε τι αναφέρει ο ίδιος: «Ο Κώστας Παπαδόπουλος (μετέπειτα βουλευτής της ΕΡΕ στο Κιλκίς) ντυμένος με γερμανική στολή πήγαινε στα χωριά για επίδειξη τρομοκρατίας».

Ο πατέρας του εντάσσεται στο ΕΑΜ «…ήταν εργάτης βλέπεις, δεν μπορούσε παρά αριστερός να είναι, αλλά δεν είχε δράση»… Μεταφέρει τρόφιμα στους αντάρτες ή σε άπορους του χωριού. Οι τρεις που όντως δολοφονήθηκαν φριχτά, και είναι γνωστό πόσο αγριεύει ο πόλεμος και μάλιστα ο εμφύλιος τους ανθρώπους και δη σε κλειστές, συντηρητικές κοινότητες «…είχαν κάνει μεγάλες ατιμίες και εγκλήματα. Μάθαιναν σημάδι πάνω σε ανθρώπινα κορμιά, είχανε ξεπαρθενέψει πάμπολλα κορίτσια, είχαν σκοτώσει, είχαν ατιμάσει, είχαν κάψει σπίτια συθέμελα».

Όταν κατέβηκαν στο χωριό μην αντέχοντας τις κακουχίες οι κάτοικοι ορμούν και τους λυντσάρουν «…και σκότωσαν τα τρία παιδιά με σκληρά βασανιστήρια. Τους γύμνωσαν, τους γδάρανε ζωντανούς! Ήταν οι κοπέλες που τις είχαν ξεπαρθενιάσει αυτές που πρωτοστάτησαν στον σκοτωμό». Λίγες ημέρες μετά, συγγενείς και ομοϊδεάτες (γονείς αναφέρει το βιβλίο) θεωρώντας υπεύθυνο για το θάνατό τους τον Χαράλαμπο Καζαντζίδη, εκδικούνται: «Του ρίξαν ένα ξύλο, που ταίρι του δεν πρέπει να υπάρχει στον κόσμο, μαύρισε όλο το κορμί του και άσπρισαν απότομα τα μαλλιά του. Έκανε απανωτές αιμοπτύσεις». Στον δρόμο διαφυγής, γιατί η τρομοκρατία στην επαρχία πύκνωνε, προς την Θεσσαλονίκη και από εκεί με καράβι στην Αθήνα: «Θυμάμαι σαν τώρα τον πατέρα μου ξαπλωμένο σε κάτι λινάτσες να αιμορραγεί και τα τσουβάλια και την μαντίλα της μητέρας μου να γίνονται κατακόκκινα από το αίμα». (Υπάρχω, σελ. 16-17).

Ο φάκελος του πατέρα του τον ακολουθεί, Το 1945, σε ηλικία μόλις 14 ετών, απόσπασμα χωροφυλακής συνοδεία ανδρών με μαύρο -πράσινους μπερέδες και αυτόματα, εισβάλουν στο σπίτι και τον παίρνουν σηκωτό: «Με πήγαν στην Κηφισιά και μου έδωσαν τόσο ξύλο που δεν θα άντεχε ούτε άνδρας. Με κάνανε νταούλι. Έφυγα τετραπλός. Το κοντάκι έπεφτε στο κεφάλι, στη πλάτη στο στήθος». Εκεί, μένει έξι εφιαλτικές ημέρες που δεν ξεχνά στην υπόλοιπη ζωή του : «Από ένα βαθύ μπουντρούμι με ανέβαζαν στο διοικητή για ανάκριση, και μετά πάλι κάτω, πάλι ξύλο, πάλι νηστικός». Και δύο μόλις ημέρες μετά την απελευθέρωσή του τον πιάνει κάποιος Μανιάτης αρχηγός των Χιτών της Νέας Ιωνίας του βάζει το μπιστόλι στο στόμα για να του «αποκαλύψει» πόσους σκότωσε στη Μακεδονία…(Υπάρχω, σελ. 21-22).

Αλλά το τέλος του πατέρα του ήταν κοντά και δεν ήταν καθόλου άσχετο, κατά τον Καζαντζίδη που λένε ότι τιμούν, με τους Χίτες: «Λίγο πριν πεθάνει τον ξαναπιάσανε, έφαγε πάλι ξύλο. Τους τέσσερις πέντε μήνες που επέζησε μετά τα βασανιστήρια δεν είχε κουράγιο για τίποτα. Όλο αιμοπτύσεις έκανε, είχαν σαπίσει οι πνεύμονές, είχε φθαρεί τελείως, δεν είχε κουράγιο ούτε να αναπνεύσει. Το κόμμα έστειλε κάποιο γιατρό. ‘‘Δεν έχει ζωή’’, μας λέει. Ο πατέρας μου έτρωγε σε πεπιεσμένα χαρτόνια για να μην τρώει απ’ το πιάτο που θα τρώγαμε κι εμείς, μη μας κολλήσει το μικρόβιο της φυματίωσης». (Υπάρχω, σελ. 27-28).

Και τώρα ας πάμε και στην «αντιστασιακή» δράση της χ:

Λοπως έχει επισημανθεί «Η Χ έχει να επιδείξει ελάχιστες αντιστασιακές ενέργειες κατά την περίοδο της κατοχής και μικρής σημασίας.». Εναντίον των τμημάτων του στρατού κατοχής δεν έδωσε ούτε μια μάχη. Ο χίτης Όμηρος Παπαδόπουλος στο βιβλίο που έγραψε, αναφέρει απλά ότι το καλοκαίρι του 1944 μια ομάδα της Χ στο Κολωνάκι με επικεφαλής τον ανθυπολοχαγό Κοκώνη αποπειράθηκε να εισβάλει σε μια αποθήκη των SS και να αρπάξει τον υπάρχοντα οπλισμό. Ο λοχαγός Στέφανος Τούμπας βρήκε τον Όμηρο Παπαδόπουλο και τον ενημέρωσε ότι τα SS έπιασαν την ομάδα του Κοκώνη και εκείνη τη στιγμή αναζητούσαν και τον ίδιο. Κι ενώ περίμεναν τι θα γινόταν με την ανάκριση των συλληφθέντων, εμφανίστηκε μπροστά τους αναπάντεχα ο Κοκώνης. Γράφει ο Παπαδόπουλος τα εξής (διατηρείται η ορθογραφία της εποχής) : «Αλλά να, την συζήτησί μας διακόπτει ο Ανθυπολοχαγός Κοκώνης όλο κέφι. Και σαν να μην είχε συμβή τίποτε, δίνει την αναφορά του προς μεγάλη χαρά και έκπληξή μας :

– Μας μπλοκάρανε τα σκυλιά και μου πήρανε τα παιδιά και τα όπλα. Ευτυχώς συνεννοήθηκα με τα παιδιά και παρ’όλο το ξύλο, που φάγανε, δεν είπαν λέξη, και αύριο θα είναι όλοι ελεύθεροι.

– Και τα όπλα ; Ρώτησε ο Γιώργος.

– Οι φίλοι, που μας έπιασαν, έκριναν σκόπιμο, επειδή φαίνεται είναι τα τελευταία τους, αντί να τα παραδώσουν μαζί με μας στους ανωτέρους τους να τα κρατήσουν για πούλημα. Βλέπετε και τα SS χάλασαν πια και από τον μικρότερο ως το μεγαλύτερο Γερμανό, ένα μονάχα σκοπό έχουν : να μαζέψουν χρυσές λίρες. » .

Ο Παπαδόπουλος αναφέρει επίσης ότι μετά από τρεις μονάχα μέρες, όλοι οι συλληφθέντες χίτες αφέθηκαν ελεύθεροι από τους Γερμανούς.

Το περιστατικό αυτό έλεγε τόσα πολλά που απασχόλησε και το ειδικό δικαστήριο δοσιλόγων. Σε ένα από αυτά παρέστη και ο Κώστας Πολύζος, μέλος της Χ, για να καταθέσει ως μάρτυρας. Παραθέτουμε παρακάτω απόσπασμα ενός αποκαλυπτικού διαλόγου.

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Πως οι Γερμανοί τους απέλυσαν [τους συλληφθέντες χίτες] από το κρατητήριο, αφού είχαν όπλα; Γιατί οι Γερμανοί καταδίκαζαν σε θάνατο όσους οπλοφορούσαν.

ΠΟΛΥΖΟΣ: Μα ήξεραν ότι ήταν εθνικιστές. Και εμάς τους εθνικόφρονας δεν μας πείραζαν οι Γερμανοί.

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Μπορείτε να μας πείτε ποιες εθνικές ή πατριωτικές πράξεις εκτέλεσαν τα μέλη της οργάνωσης σας την περίοδο της κατοχής;

ΠΟΛΥΖΟΣ: Πολλές, αλλά δεν έχω τα στοιχεία μαζί μου.

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Οι Γερμανοί εκτέλεσαν ποτέ κανέναν δικό σας;

ΠΟΛΥΖΟΣ: Ναι. Σκότωσαν έναν δικό μας στο Κολωνάκι τον Οκτώβριο. Δεν ενθυμούμαι όμως το όνομά του.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ: Είχε η οργάνωσή σας συνεργασία με την Ειδική Ασφάλεια;

ΠΟΛΥΖΟΣ: Ναι

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ: Την συνεργασία την γνώριζαν οι Γερμανοί;

ΠΟΛΥΖΟΣ: Οχι, γιατί θα μας συλλαμβάνανε και εμάς και αυτούς.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ: Και όμως κ. μάρτυς υπάρχει έγγραφο της Ειδικής Ασφάλειας της 24/4/1944 υπ. Αριθμόν 4/83 που αποδεικνύει πως την συνεργασία σας με την Ειδική όπως και την ύπαρξη αυτού του εγγράφου την γνώριζαν οι Γερμανοί. Πως εξηγείται αυτό;

Πέρα όμως από τις σχέσεις με τις αρχές κατοχής και την κάλυψη κατά συρροή δολοφόνων όπως ο Μαγγανάς η δύναμη της χ ως παρακρατικής οργάνωσης ήταν τόση που εξέδιδε ανακοινώσεις όπως η κάτωθι;

Βασίλειον της Ελλάδος

Εθνική Πολιτική Οργάνωσις Χ Πελλάνας (Λακωνίας)

Ανακοινούμεν ότι απαγορεύεται η κυκλοφορία των ατόμων των ανηκόντων εις το κομμουνιστικόν κόμμα πέραν της 7ης εσπερινής και μέχρι της 6ης πρωϊνής. Επίσης απαγορεύεται η μετακίνησις παντός κομμουνιστού ανδρός ή γυναικός άνευ αδείας της Χ. Πας συλλαμβανόμενος άνευ αδείας, θα οδηγείται εις την αρμοδίαν αρχήν.

Εν Πελλάνα τη 20-10-1945

Ο Τμηματάρχης

Γ. Παπαζήσης » .

Στο πνεύμα επανεγγραφής της ιστορίας διακινείται τα αρκετά τελευταία χρόνια και η άποψη πως ούτε ο ΕΛΑΣ έκανε πόλεμο με τους Γερμανούς, όταν ιστορικοί που δεν ανήκουν στην αριστερά, αλλά και δεν μετέχουν στην ελληνική μικροπολιτική, μιλούν για τουλάχιστον 10.000 νεκρούς κατοχικούς στρατιώτες, ενός πάνοπλου στρατού, και το μαζικότερο, ηρωϊκότερο αντιστασιακό κίνημα της Ευρώπης.

Η αλήθεια είναι ότι σε έναν εμφύλιο καμιά πλευρά δεν μπορεί να είναι αθώα του αίματος. Προσωπικά κίνητρα, διαπροσωπικές σχέσεις κι αντιπαλότητές οικονομικές ερωτικές, κοινωνικές, αλλά και πολιτικές παθογένειες, ντυμένες όλες με ιδεολογικό μανδύα, στιγμάτισαν όλες τις πλευρές. Αλλά σε μια κατοχή όταν έχεις επιλέξει τον κύριο αντίπαλο και αυτός δεν είναι ο στρατός κατοχής, όταν διαπράττεις απίστευτες αγριότητες που ενώ προσπαθείς να τις φορτώσεις στους άλλους ως κυρίαρχο πανελλαδικό αφήγημα ξεχνάς πως οι μικρές κοινωνίες ξέρουν, κι όταν μετά αποκτάς και την δύναμη του εντελώς αδικαιολόγητου κρατικού μηχανισμού, καμιά ιστορία δεν ισομερίζει τις ευθύνες σου και κανένας ιστορικός αναθεωρητισμός, στηριγμένος στην σύγχρονη άγνοια και στο χαοτικό διαδίκτυο, δεν σε ξεπλένει όσο υπάρχει ιστορική παιδεία, με άλλα λόγια κρίση, και μνήμη. Και φοβάμαι ότι αυτό είναι υπό αίρεση… Έτσι εξηγείται, δίπλα σε άλλα σχετικά, και παρα την λευκή τρομοκρατία και την δωρεάν κρατική διαφήμιση, η πασιφανής απομόνωση της Χ από το σύνολο του ελληνικού λαού, από αριστερούς δεξιούς και κεντρώους, αφού στις 2 εκλογές που πήρε μέρος (τον Μάρτη του 1946 και τον Μάρτη του 1950 έλαβε τα αποστομωτικά ποσοστά του 0,17 % και του 0,84 %.

Χαρακτηριστικά είναι τα αποσπάσματα από βρετανούς που είτε πήραν μέρος στα γεγονότα είτε τα κατέγραψαν με το γνωστό βρετανικό φλέγμα, την κρύα ματιά που καταγράφει γεγονότα πέρα από αρέσκειες και απαρέσκειες, ως ιστορικοί έπειτα:

Σχετικά με την κατάσταση που επικρατούσε στη μεταβαρκιζιανή περίοδο, ο David Close σημειώνει: «Μετά τη Βάρκιζα, η αστυνομία απέκτησε την τάση να φέρεται κτηνωδώς απέναντι στο ΕΑΜ και γενικά να δικαιολογεί ή ακόμα να συμμετέχει στις βίαιες ενέργειες συμμοριών ή των Εθνοφυλάκων. Τον κύριο ρόλο στην καταδίωξη της Αριστεράς ανέλαβαν συμμορίες ατάκτων που κατέφυγαν σε αντεκδικήσεις και εκβιασμούς, και πολιτικές οργανώσεις όπως η «Χ»/….Ακόμα και στην περίοδο των κεντρώων κυβερνήσεων και κάτω από τη βρετανική καθοδήγηση, στα 1945-6, οι αρχές ελάχιστες προσπάθειες κατέβαλαν για να υποτάξουν τις συμμορίες.».

Ο Βρετανός Κρις Γουντχάουζ, αρχηγός της Συμμαχικής Αποστολής στην κατεχόμενη Ελλάδα, είχε πολλές γνώσεις πάνω σε θέματα ελληνικών ένοπλων οργανώσεων, λόγω της θέσης που κατείχε. Ας δούμε λοιπόν, τι αναφέρει σχετικά με την Χ στο βιβλίο που είχε γράψει: «το σώμα αυτό [δηλαδή η οργάνωση Χ] που αργότερον έγινε γνωστόν ως το όργανον αμέσου δράσεως της βασιλικής δεξιάς υπό την αρχηγίαν του συνταγματάρχου Γρίβα, ισχυρίσθη ότι υπήρξε κίνημα αντιστάσεως κατά την κατοχήν. Εάν ο ισχυρισμός αυτός είναι αληθής, η Χ θα εταξεινομείτο ως η μόνη οργάνωσις της Δεξιάς που έδρα τότε εν Αθήναις, εις την πραγματικότητα όμως ήτο άγνωστος μέχρι ολίγου προ της αποχωρήσεως των Γερμανών. Αλλά και τότε ακόμη το όνομά της δεν εσήμαινε τίποτε σχετιζόμενον με την αντίστασιν. Μόνον κατά τα αμέσως μετά τον πόλεμο έτη, απέκτησε τη σημασία μιας Κου Κλουξ Κλαν».

Και μπορεί η ΚΚΚ να ενθαρρύνεται να επιστρέψει προσαρμοσμένη αρχικά στους καιρούς στην Αμερική (ούτε κι εκεί δίχως μάχη) αλλά δεν θα σιωπήσουμε (με την βοήθεια διαφόρων πηγών στις οποίες χρωστάμε) ούτε κι εδώ, όταν θέλει να ξαναπλασαριστεί η χ στην Ελλάδα. Γιατί υπάρχει και μια λεπτή γραμμή που χωρίζει τους παθητικούς ή φοβισμένους καταναλωτές από τους και τις πολίτες. Και αυτή είναι η πολιτική, (με την αρχαιοαθηναϊκή έννοια κι ως αναπόσταστο μέρος της προσωπικής), αξιοπρέπεια.