Για εκείνη, ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει: «Mια φωνή έχει γεννηθεί στην Eλλάδα, κι αυτή είναι η Tζένη Bάνου. Όταν λέει ένα τραγούδι στα τρία λεπτά και τελειώνει, είναι ακριβώς όπως ένας μαραθωνοδρόμος που έχει τρέξει 42 χιλιόμετρα. Έχει δώσει τόσο πολύ τον εαυτό της και την ψυχή της, που είναι σαν να έχει τρέξει τα χιλιόμετρα του μαραθωνοδρόμου».

Η Βάνου που τραγούδησε και τζαζ, κάτι που έχει δυστυχώς περάσει απαρατήρητο, ήταν από τις πρώτες (πιθανότατα η πρώτη ‘επώνυμη’, κατανοούμε τι σημαίνει αυτό;; τότε;; ) που σε μία εποχή ντροπής κι αυτοενοχοποίησης των γυναικών, μίλησε δημόσια για την κακοποίηση της από έναν σύζυγο που την χτυπούσε κι απειλούσε να την σκοτώσει.

Στις συνεντεύξεις της καλούσε τις γυναίκες να μιλούν δημόσια γι αυτό ώστε σε μελλοντικό χρόνο να σπάσει η σιωπή και το ‘απόστημα΄. Οι φίλοι την θυμούνται με κοιλιά 8 μηνών έγκυο στους γιους και μαυρισμένα μάτια. Βέβαια η επωνυμία και το ότι άλλαξε ήπειρο (επέστρεψε από την Αμερική) την γλύτωσε πιθανόν.

Τα 2 παραλειπόμενα που αξίζει να γραφτούν ήταν η στάση του Βοσκόπουλου (αν και ποτέ δεν με κέρδισε η δισκογραφία του με εξαιρέσεις 2,3 τραγουδιών, πώς να μην το εκτιμήσω;), τόσο αλληλέγγυα, και να γιατί δεν έχει πρωτεύουσα σημασία στο διαπροσωπικό (που είναι τόσο σημαντικό) τι ψηφίζεις μα το πώς φέρεσαι.

Διότι γεια σου ρε «συντηρητικέ» Βοσκόπουλε, σε αυτό σε θεωρώ σύντροφο μου, πιο πολύ από κατι κάφρους που χρησιμοποιούν τον χώρο μας για εκτόνωση ή προβολή. Και το τέλος της Βάνου.

Η αγάπη για τους γιους της ήταν τόση που, όταν έπρεπε να στηριχθούν οικονομικά, παράτησε το τραγούδι και τους άνοιξε μίνι μάρκετ σε περιοχή των αγαπημένων δυτικών προαστίων της Αθήνας, και δούλευε εκεί ως υπάλληλος για να τραβά κόσμο.

Τόσο απλή, τόσο «δικιά μας». Έχοντας στερηθεί (ΚΑΙ στερήσει) τις κορυφές μιας καριέρας μα έχοντας κάνει, παρα τα εμπόδια του κομπλεξικού περιβάλλοντος (πέρα από τον κακοποιητή σύζυγο, είχε απορριφθεί και από τον πατέρα που πίστευε πως γυναίκα σε δημόσιο χώρο ίσον π**τάνα) που μεγάλωσε κατάφερε με τα συναισθήματα και τα βιώματα που έφερε στην φωνή να κάνει τραγούδια μέτρια ίσως (ή και πολύ καλά για το είδος τους), αριστουργήματα.

Πόσους επιστήμονες, καλλιτέχνες, πολιτικούς που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλό για όλες κι όλους μας έχει στερηθεί η ανθρωπότητα και κάθε χώρα από τον βαθύ, δομικό σεξισμό και τις ατομικές συμπεριφορές που τον συνοδεύουν και τον αναπαράγουν;