Ήταν 20 Φεβρουαρίου του 2003, επί υπουργίας Χρυσοχοίδη, μόλις 21 χρόνια πριν, όταν συνέβη ένα περιστατικό πολύ κοντά σε αυτό των οροθετικών γυναικών.

Μετά από ανώνυμη (;) καταγγελία και έφοδο της αστυνομίας στο gay club Spices στο Γκάζι συλλαμβάνονταν θαμώνες και προσωπικό με την αιτιολογία της παιδεραστίας και της παιδικής πορνογραφίας: «Εξαρθρώθηκε το ανώμαλο κύκλωμα» ήταν οι τίτλοι των εφημερίδων της εποχής.

Τα ονόματα των συλληφθέντων σύντομα κυκλοφόρησαν και η διαπόμπευση των ανθρώπων οδήγησε τελικά στην τραγική αυτοκτονία ενός εξ αυτών στο κελί του, τέσσερις ημέρες μετά.

Τελικά, κανείς από αυτούς δεν κατηγορήθηκε για τίποτα. Στο Spices, έναν ιδιωτικό χώρο με σχετική άδεια που απευθύνονταν σε ενήλικες, και παρά τον εξονυχιστικό έλεγχο, δεν βρέθηκαν ναρκωτικά, ούτε παιδικό πορνό, ούτε ανήλικοι.

Ο Tύπος και η ασφάλεια που διέρρευσε ονόματα και ιδιότητες από το ίδιο βράδυ, αδιαφορώντας πλήρως για το τεκμήριο της αθωότητας, αλλά προσδοκώντας εύσημα και κίτρινες πωλήσεις, παρόλο που οι συλληφθέντες δεν οδηγήθηκαν καν στις δικαστικές αίθουσες κι ας έκανε η ομοφοβία το γνωστό πάρτι, αδιαφορούσαν την ίδια εποχή για τις διαρκώς διογκούμενες πληροφορίες για τα εξαφανισμένα παιδιά και την παιδική μα και ενδοοικογενειακή κακοποίηση.

Για την ιστορία, δεν υπήρξε καμία παραίτηση, ούτε του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, ούτε εμπλεκόμενου στελέχους της ΕΛ.ΑΣ. δεν υπήρξε αντίδραση από την πλευρά της ΕΣΗΕΑ, καθώς χτιζόταν λίγο λίγο η σημερινή περίεργη κατάσταση.

Δεν έγιναν πορείες διαμαρτυρίας από τους ΛΟΑΤΚΙ ούτε τους συμμάχους τους σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα ή έστω όσων νοιάζονται για το Σύνταγμα, καθώς το κύμα διαπόμπευσης και εκφοβισμού, και η πολιτικοκοινωνική λειτουργία του «ηθικού πανικού» (Hall, 1984) ήταν σε πλήρη ισχύ. Αλλά το περιστατικό, ο νεκρός του Spices, οι συνελεύσεις που ακολούθησαν, λέγεται πως οδήγησαν στην 1η παρέλαση υπερηφάνειας 2 χρόνια μετά.

Με τον τρόπο που διοργανώνονται τα Pride μπορεί κάποιος και κάποια να έχει (ή να μην έχει) αρκετές διαφωνίες, αλλά τα αίτια της γέννησης τους, όπως αποκαλύπτονται (και) σε αυτό το φριχτό περιστατικό που αποκάλυψε την γύμνια θεσμών και την κυνικότητα νοοτροπιών, οδηγώντας σε μια τραγωδία, κανείς και καμιά δεν πρέπει ούτε να τα αγνοεί όταν τοποθετείτε, ούτε να τα ξεχνά.

Επίσης, δεν είμαι καθόλου υποχρεωμένη/ος να μου αρέσει ο τρόπος ζωής κάποιας ομάδας ή ενός ατόμου, αλλά δεν έχω δικαίωμα, όταν δεν καταπατά το νόμο, να τον υποβάλλω σε αυτό που οι Γερμανοί κοινωνιολόγοι μετά τον Β ΠΠ, προσπαθώντας να εξηγήσουν πώς νομιμοποιήθηκε στην κοινωνική συνείδηση ο εκφασισμός και τα αφηγήματα του περί βρώμικων άλλων, αποκάλεσαν ΄’υποτελή διαβίωση’’, ανοίγοντας την πόρτα σε κάτι που στο μέλλον θα αφορά όλους κι όλες τελικά. Ίσα ίσα πρέπει να αντιδρώ και να μνημονεύω. Εκτός εάν προσδοκούμε σε μία επανάληψη τους.