Τον Οκτώβριο του 2014, τελείωνε -με μια εθνοκάθαρση στη βάση της θρησκείας- μια σημαντική κοινότητα με ιστορία πάνω από 1800 ετών. Με μια ανακοίνωση που εκδόθηκε από το Ασσυριακό Διεθνές Πρακτορείο Ειδήσεων ανακοινωνόταν ότι οι Ασσύριοι Χριστιανοί της περιοχής, όσοι δεν είχαν δολοφονηθεί, είχαν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους λόγω της βίας και είχαν εκτοπιστεί.

Μετά την πτώση της Μοσούλης, (Αύγουστος 2014) το Iσλαμικό Κράτος απαίτησε από τους Ασσύριους Χριστιανούς να ασπαστούν το Ισλάμ, να πληρώσουν ειδικό φόρο (τζίζια) ή να αντιμετωπίσουν την εκτέλεση έως τις 19 Σεπτεμβριου 2014. Ο ηγέτης του ISIL Abu Bakr al-Baghdadi σημείωσε περαιτέρω ότι οι Χριστιανοί που δεν συμφωνούν να ακολουθήσουν αυτούς τους όρους πρέπει να “φύγουν από τα σύνορα του Ισλαμικού Χαλιφάτου” εντός μιας καθορισμένης προθεσμίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη έξοδο των Ασσυρίων Χριστιανών από τη Μοσούλη, σηματοδοτώντας το τέλος σχεδόν 2 χιλιετιών συνεχούς παρουσίας της κοινότητάς τους, κι ενώ εδώ και χρόνια είχαν εκδιωχθεί πανάρχαιες εβραϊκές κοινότητες από την Μέση Ανατολή.

Στην πραγματικότητα η δυσανεξία (κι ας κάνουμε ό,τι μπορούμε με μισές αλήθειες και στερεοτυπικές αφηγήσεις για να δικαιώσουμε τον Χάντιγκτον όλοι μας) του Ισλαμικού κράτους δεν είχε να κάνει μόνο με τους χριστιανούς, (είναι γνωστά τα βίντεο που κυκλοφόρησαν από τον ISIS στα οποία καίγονται ζωντανοί Ιρακινοί στρατιώτες) ούτε μόνο με την θρησκεία, αφού πολλές μορφές ετερότητας σφαγιάστηκαν ή εκτοπίστηκαν. Ούτε φυσικά έχει να κάνει μόνο με τον Μουσουλμανικό κόσμο, αφού η Δύση δημιούργησε πλήθος σφαγών σε αλλότριους στην ιστορία, από τις αποικίες ως τον βαθύ Μεσαίωνα που όλες κορυφώθηκαν στο Ολοκαύτωμα.

Η τακτική του ISIΣ-L ήταν να «σημειώνει» τα σπίτια των Ασσύριων με το γράμμα nūn για Nassarah («Χριστιανός»). Αλλά όπως είναι γνωστό δεν έμειναν μόνο στα σπίτια αφού κτίρια-μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς κατασχέθηκαν και στη συνέχεια κατεδαφίστηκαν, όπως το μοναστήρι Mar Behnam. Οι Ασσύριοι προσπάθησαν ανεπιτυχώς να δημιουργήσουν λαϊκές πολιτοφυλακές, όμως επειδή δεν ήταν σημαντικό πιόνι στην γεωπολιτική σκακιέρα δεν γνώρισαν ούτε την μαζική συμπαράσταση, ούτε καν την μαζική απαξίωση. Εξαφανίστηκαν από την γη των προγόνων τους «εν σιωπή».

Στις πόλεις και στα χωριά στην επαρχία των πεδιάδων της Νινευή του Ιράκ ακόμη αντηχούν οι φωνές των εκτοπισμένων. Διαδηλώσεις και μάζεμα υπογραφών ξέσπασαν παγκόσμια. Αλλά, γενικά, επειδή μας νοιάζει μόνο το αίμα που μπορούμε να τοκίσουμε πολιτικά (οι κατάλληλοι ένοχοι και οι κατάλληλοι αθώοι), αυτή η “έξοδος” είναι «ξεχασμένη». Τώρα όμως που η σφαγή στην Γάζα κλιμακώνεται από την εγκληματική λογική της συλλογικής τιμωρίας που ασκεί το Ισραηλινό απαρτχάιντ, (κι όπως θύτες και θύματα μπορούν να αλλάζουν πρόσωπο ή όνομα μέσα στους αιώνες αλλά η λογική της δυσανεξίας στο άλλο που μπορεί να πάρει την μορφή του εκτοπισμού ή της εθνικής ή θρησκευτικής ή πολιτικής κάθαρσης, παραμένει υποθηκεύοντας το ‘κοινό μέλλον’) η υπεράσπιση της Μνήμης κάθε διωκόμενου λαού ή ομάδας απέναντι στην λήθη ενός κυνικού γεωπολιτικού πραγματισμού, είναι όχι μόνο πολύτιμη, αλλά και αναγκαία.

Ελένη Καρασαββίδου