Επειδή τα πράγματα έχουν σοβαρέψει πολύ τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων, επειδή η πραγματικότητα ξεπερνάει τη σάτιρα και επειδή η καθημερινότητα είναι πιο καυστική και σπαραχτική από οποιοδήποτε σουρεαλιστικό σενάριο θα μπορούσε κανείς να εμπνευστεί, το μόνο που απομένει είναι η δημιουργική φαντασία. Δημιουργική ως τα όρια της φαντασίωσης, συγκεκριμένα, που συνδυασμένη και με «θετική ενέργεια» όπως αυτή που ευαγγελίζονται όλοι οι σύγχρονοι φιλόσοφοι και επίδοξοι γκουρου – τηλεπαρουσιαστές, blogger, σχολιαστές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – μπορεί, κάτω από ορισμένες συνθήκες, να βγει αληθινή.

Στην παρούσα προεκλογική χυδαιότητα που ζούμε λοιπόν – στο όνομα κάποιας δήθεν δημοκρατικής διαδικασίας έχει κυριαρχήσει η επικοινωνιακή αηδία και η ασύστολη κινδυνολογία – μια ευχάριστη διαφυγή, ένα ωραίο διάλειμμα από την πραγματικότητα, είναι για μένα να φαντάζομαι ότι το ΠΑΣΟΚ (του Βενιζέλου εννοείται) παίρνει τελικά κάτω από 3% στις εκλογές και μένει εκτός Βουλής!!! Δεν ξέρω γιατί η σκέψη αυτή μου δίνει τόση τρομερή ευχαριστήση. Ακούγεται σαν εκδικιτηκή νεύρωση, το αναγνωρίζω, αλλά όπως και να το κάνουμε μόνο η σκέψη ότι μπορεί να αξιωθώ να δω την έκφραση του μέχρι πρότινος «κραταιού» κ. αντιπροέδρου της κυβερνήσεως όταν θα βγαίνει στα κανάλια να κάνει ανακοινώσεις την Κυριακή 25 Ιανουαρίου – και αν το ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει καν μπει στη Βουλή – μου φτιάχνει το κέφι. Θυμάμαι ένα ένα τα αλλαζονικά σχόλια του – αλλά και πολλών άλλων στελεχών και υποψηφίων βουλευτών του κόμματός του – την μεγαλόσχημη παρουσία του στο Ζάππειο, το βλέμμα του να μας κατακεραυνώνει με την εξυπνακίστικη ρητορική του και τα σενάρια τρόμου που εξαπολύει, σκέφτομαι το βαρύτατο μερίδιο ευθύνης που φέρει και το δικό του κόμμα και ο ίδιος προσωπικά για την σημερινή κατάντια της χώρας και της κοινωνίας και τότε αφήνω ελεύθερη την κακεντρεχή φαντασία μου, βλέποντας, μάλιστα, πόσο κοντά βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ στον πάτο του γραφήματος των δημοσκοπήσεων…

Αναρωτιέμαι γιατί το νιώθω αυτό τόσο έντονα με το συγκεκριμένο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου ενώ τόσοι και τόσοι άλλοι έχουν περάσει από το πολιτικό προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, τόσοι και τόσοι έχουν εφαρμόσει με απόλυτη αναλγησία τις πολιτικές λιτότητας και τις διαταγές της τρόικας, τόσοι και τόσοι, αντίστροφα, δεν έχουν εφαρμοσει τα κατάλληλα μέτρα ώστε να υπάρξει μια πραγματική απεμπλοκή από τα μνημόνια, τόσοι και τόσοι μας έχουν πάρει όλους για κορόιδα ή για ηλίθιους ή μας έχουν αντιμετωπίσει ως νούμερα σε κάποια νεοφιλελευθερου τύπου εξίσωση. Ισως να έχει να κάνει με το γεγονός ότι η συγκεκριμένη φαντασίωση μου βρίσκεται μόνο μια αναπνοή μακριά από το να γίνει πραγματικότητα. Ισως, δηλαδή, το γεγονός ότι μάλλον πάρα πολλοί άλλοι μοιράζονται μαζί μου την ίδια φαντασίωση και συμβάλλουν στην πραγματοπιοίηση της, την ανυψώνει στην θέση μιας realpolitic προσμονής και την βγάζει από το πλαίσιο της καλπάζουσας φαντασίας. Ισως, κυρίως, γιατί ο συγκεκριμένος και οι συν αυτώ τολμούν να αυτοχαρακτηρίζονται σοσιαλιστές αφαιρώντας κάθε αξία από την έννοια αυτή και, συνεπώς, προδίδοντας κάθε δημοκρατικό, προοδευτικό και σοσιαλιστικό ιδανικό.

Επιπλέον έχει βοηθήσει λίγο σε αυτό το σενάριο μου και η ίδρυση κόμματος από τον λαοπρόβλητο και χαρισματικό Γιωργάκη, που ενώ μοιάζει σαν επιθεωρησιακό αστείο κάποιας μαύρης κωμωδίας δυστυχώς δεν είναι… Παρακολουθώ ενεός τις εξαγγελίες του ενώ μένω άναυδη με τα λεγόμενα των υποψήφιων βουλευτών του κόμματος του που διεκδικούν – σχεδόν προσβλητικά – την ψήφο του ελληνικού λαού. Κάποιοι όμως, ένα δημοσκοπικό 2%, που ίσως φύγουν από το ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου για να ψηφίσουν τον έτερο Καππαδόκη με φέρνουν ένα βημα πιο κοντά στην εκπλήρωση της μικρής, χαιρέκακης και ίσως μοχθηρής, φαντασίωσης μου και για αυτό και μόνο τους ευγνομονώ!!!!!

Για μια φαντασίωση ζούμε οι περισσότεροι, ως φαίνεται, οπότε κοντός ψαλμός Αλληλουϊα.