Ζούμε σε μια χώρα που μαθαίνουμε ότι η αστυνομία κατάσχει βιβλία από σπίτια υπόπτου υποψηφίου διδάκτορα για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Βιβλία ιστορίας των Καλλιβρετάκη, Κορνέτη, Χαραλαμπίδη και άλλων… Βιβλία σαν κι αυτά που έχουν οι περισσότεροι στα σπίτια τους. Κατάσχουν βιβλία, αν έχουν το θεό τους… Λες και τα βιβλία είναι όργανα εγκλήματος. Το 2025.

Ζούμε σε μια χώρα όπου ένας ακροδεξιός βουλευτής σε παραλήρημα βανδαλίζει έργα τέχνης στην Πινακοθήκη και περιφέρεται στα κανάλια για να δείξει το δίκιο του. Στην τηλεόραση ακούμε πως κακός ο βανδαλισμός αλλά χειρότερη η πρόκλησή του. Ως αντίδραση, η διευθύντρια της Πινακοθήκης αποφασίζει να αφήσει τον βανδαλισμένο χώρο ως έχει ώστε να δείξει το μέγεθος της βαρβαρότητας αλλά αναγκάζεται να τα μαζέψει από το πάτωμα υπό καθεστώς αφόρητων πιέσεων χωρίς καν να μαθαίνουμε αν τα έργα αυτά πρόκειται να αναρτηθούν πάλι. Αν από Δευτέρα, τα έργα δεν είναι ούτε στον τοίχο ούτε στο πάτωμα, η λογοκρισία νίκησε. 3 κάδρα είναι, δεν θέλουνε και δύο βδομάδες επισκευή…

Ζούμε σε μια χώρα όπου υπουργός Μετανάστευσης αναλαμβάνει ο Μ. Βορίδης ο οποίος θεωρεί ότι ο καλύτερος μετανάστης είναι ο νεκρός μετανάστης ώστε οι άλλοι να παίρνουν το μάθημα και να μην τολμάνε να έρθουν. Μήπως τον αδικώ; Ο παλιόφιλος του Πλευρης το είχε μολογήσει δημόσια: “‘ένας θάνατος χρειάζεται”. Αυτός πάλι στην τελετή παράδοση μας θύμισε ότι έχει “ισχυρές θέσεις” για το ζήτημα. Μήπως και το ξεχάσαμε…

Κι όλα αυτά σκάνε μαζί σε ένα 24ωρο (η κατάσχεση των βιβλίων είναι λίγο παλιότερη απλώς εγώ χθες το έμαθα από ένα ωραίο άρθρο του καθηγητή Βλαχόπουλου, “Τα βιβλία στο εδώλιο” στην efsyn.gr ), έτσι για να μας δοκιμάζουν και να μας φωνάζουν σε τι χώρα ζούμε..

Και δεν μιλάω καν για Τέμπη, Πύλο και υποκλοπές εδώ. Δε μιλάω για τα σκληρά και τα μείζονα. Μιλάω για τα σημεία που όμως δείχνουν πολλά. Εκτός αν όλα αυτά είναι “μεμονωμένα περιστατικά” όπως κάποια κάθε φορά λένε συγχωρώντας τα.

Υπάρχει όμως κι η άλλη όψη στην Ελλάδα.

Σε αυτή τη χώρα υπάρχει και μια παράδοση που δεν μιλάει συχνά αλλά όταν το κάνει, κάτι φωνάζει. Μια υγιής αγωνιστική παράδοση που έχει η Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες στην Ευρώπη, είναι αυτή που μιλάει μαζικά τώρα και εμποδίζει την μετατροπή όλης αυτής της διαμαρτυρίας σε ακροδεξιό λίπασμα. Κι αυτό ενάντια στις αυτεκπληρούμενες προφητείες της κυβέρνησης περί “αποσταθεροποίησης” και “αντικοινωνικών στοιχείων” και “λαΪκισμού” ως συνήθως. Η κυβέρνηση χίλιες φορές προτιμάει την ακροδεξιά επέλαση ώστε να’χει να λέει “σας τα έλεγα”. Κάπως έτσι η εικασία της επιθυμεί να προκαλέσει και την πραγμάτωσή της. Αυτεκπληρούμενη προφητεία λέγεται αυτό.

Δεν θα περάσει όμως. Αν η Ελλάδα δεν ήταν αυτή που είναι, μια χώρα με δεξαμενή υγιούς ριζοσπαστικής αριστερής παράδοσης (και παρά την απαξίωση που η τελευταία έχει υποστεί πρωτίστως με ευθύνη της ίδιας της Αριστεράς), θα ήταν πολύ πιθανό ότι το πρωτοφανές κύμα απονομιμοποίησης της κυβέρνησης θα είχε ήδη τραβήξει σε μια λογική “όλοι τα ίδια είναι” “όλοι τα φάγανε”, “όλοι είναι εγκληματίες” και λοιπά.

Δεν είναι όμως αυτός ο κυρίαρχος λόγος, όσο κι αν ακούγονται και τέτοια μέσα στο θόρυβο των ημερών ή δημοσκοπικά ανεβαίνουν κόμματα που εκφράζουν τέτοιες θέσεις. Για να μην υπερισχύσουν τέτοιες λογικές πρέπει να είμαστε παρόντες μαζικά.

Μόνο αυτό φοβούνται οι κρατούντες. Από άλλα, θεσμικά αντίβαρα και λοιπά, δεν ιδρώνει το αυτί τους. Τα έχουν συνθλίψει.

Τον τελευταίο καιρό μιλάω με φίλους από άλλες ευρωπαϊκές χώρες που με ενδιαφέρον και θαυμασμό παρακολουθούν πάλι την Ελλάδα λέγοντας ότι “τουλάχιστον εσείς διαμαρτύρεστε” διότι στις χώρες τους ούτε αυτό συμβαίνει. Το σπάραγμα των Σέρβων φοιτητών είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον ευρωπαϊκό κανόνα. Ελλάς-Σερβία συμμαχία για καλό σκοπό αυτή τη φορά! Η λοιπή Ευρώπη είναι δυστυχώς παράλυτη.

Σε αυτήν τη χώρα τέλος, υπάρχουν και κάποιοι “φιλελεύθεροι”, “ευρωπαϊστές”, “κεντρώοι” ή ό,τι άλλο λένε πως είναι που μας εγκαλούνε όταν λέμε ότι η Ελληνική δημοκρατία έχει πρόβλημα και ότι βαθύ σκοτάδι κυβερνά. Μας λένε “λαϊκιστές” “επικίνδυνους” “γραφικούς” ή ό,τι άλλο.

“Φιλελεύθεροι” λέει… Τρομάρα τους.

Αυτή η χώρα δε μας αξίζει. Ούτε σε μας ούτε στα παιδιά μας.

Το σκοτάδι είναι βαθύτερο κι από αυτό που νομίζαμε.

Κάτι όμως λένε ότι ακολουθεί το βαθύ σκοτάδι. Δεν είναι όμως βέβαιο ότι θα είναι η αυγή. Υπάρχει πάντα και βαθύτερο σκοτάδι.

Γι’ αυτό και μόνο αξίζει να το παλέψουμε.