Δικαιοσύνη ή Δηκεοσίνη; Ποια είναι η σωστή ορθογραφία της λέξης; Τι λέει η Γραμματική γι’ αυτό;

Στις 17 Νοέμβρη, στη φετινή πορεία για το Πολυτεχνείο, ανάμεσα στα άλλα πανό υπήρχε και ένα που έγραφε, «ΔΗΚΕΟΣΙΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ». Το κρατούσαν ψηλά στα χέρια τους συγγενείς και φίλοι του Νίκου Σαμπάνη, του 18χρονου Ρομ που δολοφονήθηκε από 36 σφαίρες αστυνομικών που τον καταδίωκαν, επειδή είχε κλέψει ένα αυτοκίνητο.

Οι 36 σφαίρες δε βρήκαν τα λάστιχα του άοπλου Νίκου, αλλά πλήγωσαν θανάσιμα τον θώρακά του. Έτσι λοιπόν, στην πορεία προς τιμήν των νέων που ξεσηκώθηκαν και έδωσαν και τη ζωή τους πριν από 49 χρόνια, διεκδικώντας –εκτός των άλλων- πιο δίκαιες συνθήκες ζωής, σκέφτηκαν οι γονείς του Νίκου Σαμπάνη πως ταίριαζε σε αυτόν τον χώρο και το δικό τους πανό, και η δικιά τους απαίτηση για ΔΗΚΕΟΣΙΝΗ.

Κάποιοι δυσκολεύτηκαν να διαβάσουν το σύνθημα, και να καταλάβουν τι έγραφε. Το θέμα όμως είναι η ορθογραφία ή το ζητούμενο του συνθήματος; Το θέμα είναι να κοιτάμε τους τύπους ή την ουσία;

Μεγάλωσα μέσα σε μια οικογένεια, όπου η έννοια του δικαίου κυριαρχούσε. Ο μπαμπάς μου ήταν δικαστής και όλοι όσοι συνεργάστηκαν μαζί του είχαν να λένε και για αρκετό καιρό μετά τη συνταξιοδότησή του, αλλά και μετά από την οριστική του «φυγή», πόσο αδέκαστος και δίκαιος δικαστής υπήρξε.

Όταν μεγάλωσα και διορίστηκα ως εκπαιδευτικός, το μεγαλύτερο εύσημο από τους μαθητές μου, ήταν ότι ποτέ δε με κατηγόρησαν για αδικίες σε βάρος τους. Υπήρξα φιλόλογος ενεργή επί 35 χρόνια.
Διόρθωσα άπειρα ανορθόγραφα γραπτά. Αυτό όμως που κυρίως με ενδιέφερε ήταν το περιεχόμενο, η σκέψη, ο προβληματισμός των παιδιών και όχι το ο, το ω, το υ ή το ει. Προσπάθησα πολύ και προσπαθώ ακόμα μέσα στον μικρόκοσμό μου, γιατί από εκεί πιστεύω πως πρέπει να ξεκινάμε, να επιδιώκω την αλήθεια, τις υγιείς σχέσεις και τη δικαιοσύνη, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως δεν κάνω λάθη. Και βέβαια κάνω, αλλά θέλω να πιστεύω πως είναι όσο το δυνατόν πιο μικρά και πιο ανώδυνα για όλους.

Σήμερα, στην Ελλάδα του 2021, νιώθω πως ζω σε έναν κόσμο που άλλοτε με διώχνει μακριά και άλλοτε μου δείχνει πως είμαι κομμάτι του, πως μπορώ να ζήσω μέσα σε αυτόν.

Όταν βλέπω δολοφονίες σαν του Ζακ, του Σαμπάνη, της Καρολάιν και καθημερινές γυναικοκτονίες, αποξενώνομαι από τον κόσμο γύρω μου.

Από την άλλη όμως, όταν βλέπω δικαστές και δικαστίνες να καταδικάζουν εγκληματικές οργανώσεις σαν τη Χρυσή Αυγή, με τη συμπαράσταση και το χειροκρότημα χιλιάδων συνανθρώπων μου, όταν βλέπω μαθητές και φοιτητές να ξεχύνονται στους δρόμους και να διεκδικούν καλύτερες σπουδές, όταν βλέπω εργαζόμενους και εργαζόμενες να φωνάζουν για το δίκιο τους και για το δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή, με μισθούς αξιοπρέπειας και όχι πείνας, ναι, τότε νιώθω πως ο κόσμος με αγκαλιάζει και μπορώ να πω πως μου ανήκει.

ΔΗΚΕΟΣΙΝΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ λοιπόν, γιατί αυτός ο κόσμος, αυτή η ζωή, ανήκει σε όλους μας.

* Η Γιούλη Δήμου είναι φιλόλογος . Το κείμενο γράφτηκε στο πλαίσιο του σεμιναρίου «Αφήγηση ζωής»