Είναι λίγες οι στιγμές που καλούμαστε να συνομιλήσουμε με την ιστορία. Μετά από τόσα χρόνια αγώνων, έχω την αίσθηση ότι την Κυριακή συμπυκνώνονται στην ψήφο μας, αγώνες, όνειρα και θυσίες γενεών. Δε μιλάω μόνο για τις γενιές που πέρασαν, αλλά και για τους εικοσάρηδες του σήμερα και του αύριο.

Η κοινωνία μετά το χτύπημα που δέχτηκε, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και στρέφεται σε μας για να πάρει τα στοιχειώδη που της ανήκουν. Αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Πορευτήκαμε τόσα χρόνια στους αγώνες μ’ αυτές τις αξίες. Αξιοπρέπεια για τον καθένα και δικαιοσύνη για όλους. Απέναντί μας έχουμε αυτούς που «πιστεύω» τους είναι: ο καθένας για πάρτη του και οι φτωχοί για όλους, ο καθένας μόνος του κι η αγορά για όλους. Ονειρευτήκαμε και αγωνιστήκαμε για πολύ περισσότερα από αυτά που μπορούμε να κάνουμε και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε γι’ αυτά, όχι από κεκτημένη ταχύτητα, αλλά γιατί αγαπάμε την ευθύνη. Γιατί η δική μας Αριστερά «δεν πέταξε το παιδί μαζί με τα βρωμόνερα» της κατάρρευσης του σταλινισμού, όπως μας ζητούσαν οι ιεροκήρυκες του «τέλους της ιστορίας και της ταξικής πάλης».  

Από την πανστρατιά για την ανατροπή στην Ελλάδα και την Ευρώπη δεν μπορούσε να λείψει η γενιά μας που «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις». Γιατί «η ιστορία γράφεται με ανυπακοή». Ξέρω ότι έχουμε να αναμετρηθούμε με τεράστια μεγέθη. Όμως δε θα τα φοβηθούμε. Θα πορευτούμε με σύνεση και με όνειρο, γιατί δεν πρέπει να χάσουμε κανένα από τα δύο, γιατί αυτός ο λαός διψάει πάνω από όλα για δικαιοσύνη. Και δεν εννοώ απλώς την, χωρίς ρεβανσισμούς, δίκαιη τιμωρία των ενόχων της ανθρωπιστικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα. Εννοώ τη θέσπιση κανόνων που θα καταπολεμούν τις κοινωνικές ανισότητες, που θα κατοχυρώνουν το δικαίωμα των ανθρώπων στην εργασία, την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια. Κι ο καλύτερος τρόπος για να εμπεδωθεί η δικαιοσύνη και ν’ αλλάξουν οι κοινωνικές συμπεριφορές, είναι το δικό μας παράδειγμα.

Έσχατο και καθόλου τελευταίο: η Θεσσαλονίκη που μαραζώνει από την ανεργία και την ανέχεια, ενώ θα μπορούσε να είναι η παραγωγική και πολιτιστική «πρωτεύουσα» των Βαλκανίων, απαλλαγμένη από τα εθνικιστικά κόμπλεξ και τις μωροφιλοδοξίες μιας παρασιτικής ελίτ που την έχει καταδικάσει στο θλιβερό ρόλο του ουραγού του «ψευδοκράτους των Αθηνών».

Καθώς το παραδοσιακό βαθύ μπλε, σχεδόν μαύρο χρώμα του πολιτικού της χάρτη εγκαταλείπει τη σκηνή,  η εναλλακτική λύση για την “άλλη Θεσσαλονίκη” μπορεί να διατυπωθεί και να υλοποιηθεί μόνο μέσα από την συμπαράταξη μιας ισχυρής αριστερής κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης  με τα κινήματα πολιτών, που ζωντανεύουν την πόλη. Οι ίδιοι οι πολίτες πρέπει να αυτοοργανωθούν και να διεκδικήσουν λύσεις και όχι να γίνονται “ιμάντες μεταβίβασης” αποφάσεων που λαμβάνονται άνωθεν και ερήμην τους. Σ’ αυτή την προσπάθεια πρέπει να στρατευθεί και το πνευματικό δυναμικό της πόλης, αντί να παρακολουθεί αμήχανο ή διαμαρτυρόμενο το δράμα της.  

Η Θεσσαλονίκη έχει «αντισώματα» που δεν παράγονται μόνον από τα ίχνη των αιώνων που συναντάς σπαρμένα παντού και που τεκμηριώνουν την κοσμοπολίτικη – πολυπολιτισμική της φυσιογνωμία.   Τα παράγουν οι ίδιοι οι άνθρωποί της, ντόπιοι και ξένοι. Παρά την κακοποίησή της από την εργολαβική επιδρομή και από το εθνο-θρησκευτικό συντηρητικό κατεστημένο, η φυσιογνωμία αυτή διατηρεί τη σταθερή της αξία.

* Ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης είναι υποψήφιος βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ Θεσσαλονίκης