ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ που κλαίγαμε από τα δακρυγόνα και τα γκλοπ τους μόνο και μόνο για να μπορέσει να ακουστεί η φωνή ενός ολόκληρου λαού που είχε ξεχυθεί στους δρόμους να βροντοφωνάξει ΟΧΙ στα μνημόνια τους, ΟΧΙ στο ΔΝΤ και ΟΧΙ στην Ευρώπη των τεχνοκρατών, ΟΧΙ στις πολιτικές εξαθλίωσης των λαών, Άμεση Δημοκρατία Τώρα! Δημοψήφισμα! Σύνταγμα! 

ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ. 





Ήταν δα τέτοιες ήμερες του Ιούνη…



Και να που στην ιστορία αυτού του έρμου του τόπου ήρθε μια ώρα τέτοια, σπάνια, ξεχωριστή που σου δίνετε και εσένα ο λόγος, η φωνή να πάρεις θέση. Μια θέση που συμπυκνώνει πολύ περισσότερα από αυτά που ρωτάει η ερώτηση στο χαρτί. Οι λαοί του κόσμου ετούτου περιμένουν να σε ακούσουν. 





Ο καθείς λοιπόν ας συνταχτεί με το ναι ή το όχι μέσα του. Ξα’του! 





Εμένα η φωνή μέσα μου είναι καθαρή σαν το νερό και δεν χωράει συζήτηση. 



Τους αγώνες των παππούδων μου στα βουνά και στα ξερονήσια δεν θα προδώσω. 



Και αυτοί αυτό θα διάλεγαν τέτοιες ώρες, είμαι σίγουρος. Όπως το έκαναν και τότε με κίνδυνο της ζωής τους, με τουφέκια απέναντι τους, με την οικογένεια και τα παιδιά τους να πεινάνε. Δεν ήταν αστεία πράματα αυτά. Κι όμως δεν διάλεξαν την ευκολία, τον συμβιβασμό, την άνετη, χορτάτη αλλά ατιμωτική ζωή. 



ΟΧΙ, ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ, είπαν. 





Δεν θα τους προδώσω. Δεν θα ζήσω με τέτοια ντροπή μέσα μου. 



Καλύτερα να μην έχω να φάω, παρά να ζήσω χωρίς αξιοπρέπεια, αυτή που θέλουν να μου στερήσουν. 





ΟΧΙ λοιπόν. ΟΧΙ Δυνατό! 





Θα το βροντοφωνάξω να ακουστεί στα πέρατα της Γης και ας είναι το τελευταίο πράμα που θα πω. 



Κάποιο παιδί, εδώ ή σε άλλο τόπο, θα το σηκώσει το ΟΧΙ αυτό και θα το κάμει σημαία για τους αγώνες που έρχονται. 

Με αγάπη πραγματική, 



Κώστας Β.