Όταν προ ημερών, κυκλοφόρησε στα σόσιαλ η φολκλόρ φωτογραφία του Πολάκη με την παρέα του γύρω από ένα ποτήρι κρασί (σσ. ο Πολάκης για όποιον/α δεν το γνωρίζει δεν είναι πρωθυπουργός) σπεύσαμε όλοι-ες να υποστηρίξουμε, ότι εν μέσω πανδημίας, τέτοια ματσοελαφράδα από μεριάς πολιτικής ηγεσίας είναι απελπιστικά επικίνδυνη.

Μάλιστα, η εν λόγω φωτογραφία χρησιμοποιήθηκε από τον Μητσοτάκη (σσ. τον εν ενεργεία πρωθυπουργό) ως “απάντηση” (μ’ εκείνη την ισχυρή δόση μαγκιάς και αυταρέσκειας που διαθέτουν μόνο οι βλάκες) στην ερώτηση Τσίπρα στη Βουλή για τις επιτάξεις των ΜΕΘ των ιδιωτικών κλινικών και τη στρατηγική της κυβέρνησης για τη Δημόσια Υγεία.

Στο άκουσμα αυτού του επιχειρήματος είχα νιώσει τη στάθμη της αηδίας να ανεβαίνει δραματικά μέσα μου και να κατακλύζει τα σωθικά μου. Ακόμη και ένας μαθητής Δημοτικού θα επινοούσε ένα πιο σοφιστικέ επιχείρημα για να κερδίσει τις εντυπώσεις σε μια υποτιθέμενη διαμάχη με έναν συμμαθητή του.

Χθες, κυκλοφόρησε στα σόσιαλ υπέρκομψη φωτογραφία του πρωθυπουργού.

Ήταν με το παρεάκι του κι έκαναν τη φασούλα τους στα βουνά της Πάρνηθας (γιόλο και σέλφι με εκατοντάδες νεκρούς) την ίδια στιγμή που μια ολόκληρη κοινωνία οφείλει να τηρεί απαρεγκλίτως τους περιορισμούς και που στην περίπτωση της Ελλάδας (ναι, αυτό αποτελεί πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία) φτάνουν μέχρι του σημείου να απαγορεύουν τη συνεύρεση ανθρώπων που δεν ανήκουν στην ίδια οικογένεια ή είναι αστεφάνωτοι.

Σήμερα, και μετά τις έντονες διαμαρτυρίες που ξέσπασαν (πάντα στα σόσιαλ) με αφορμή αυτή τη φωτογραφία, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Πέτσας (αυτός που δίνει τα εκατομμύρια στα κανάλια για να κάνουν κυβερνητική προπαγάνδα) τοποθετήθηκε επί του θέματος. “Ο πρωθυπουργός κατηγορείται γιατί είναι ανθρώπινος”, μας ενημέρωσε.

Το πολίτευμα το οποίο επιφυλάσσει την ιδιότητα του “ανθρώπινου” μόνο στον πρωθυπουργό (και το παρεάκι του) σίγουρα δεν είναι δημοκρατία, καμίας μορφής.

Μπορείς να το πεις δεσποτισμό, ολιγαρχία, ή ακόμη καλύτερα κουμάντα που κάνουν όσοι νομίζουν ότι οι άνθρωποι και το κράτος είναι το απόλυτο τσιφλίκι τους. Αυτό το τελευταίο, μου φαίνεται, πιο δόκιμο.

Το κείμενο προέρχεται από την ανάρτηση της Λουκίας Κοτρωνάκη στην προσωπική της σελίδα στο Facebook: