Δεν έχω εισέλθει μέχρι στιγμής «στο ιδιότυπο κινηματογραφικό σύμπαν», ή όπως αλλιώς ονομάζεται ο κινηματογράφος του Λάνθιμου, παρότι παιδιόθεν συγκαταλέγομαι στους σινεφίλ και έχω δει από τραγουδιστές κότσιφες και άλογα που έκλαιγαν, μέχρι τους γαϊδάρους του Μπρεσσόν, τα μαχαίρια στο νερό και τους περσινούς διαλόγους στο Μάριεμπαντ, όπου για να συλλάβεις το ιδιότυπο κινηματογραφικό τους σύμπαν έπρεπε να ήσουν ολίγον τι αφελής.

Αλλά είναι γεγονός, πως δίχως την απαραίτητη αφέλεια δεν μπορείς να μπεις στην τέχνη. Τέλος πάντων, πάλι δεν πήγα στον Λάνθιμο και στο Poor Things και πολύ καλά έκανα απ΄ό,τι μαθαίνω από τους εξερχόμενους. Επιπλέον είμαι και φαν της Έμμα Στόουν και δεν θα ήθελα να τη δω , μετά το La La Land που ήταν στο επίπεδό μου, με μυαλό βρέφους του Λάνθιμου. Την προτιμώ με το δικό της.

Λένε βεβαίως πως θα πάρει όλα τα βραβεία η Έμμα. Μπράβο της. Αρκεί να μην είμαι κι εγώ εκεί. Διότι δεν είμαι διατεθειμένος να γίνω πιόνι στους σχεδιασμούς ευφάνταστων σκηνοθετών, οι οποίοι προκειμένου να εντυπωσιάσουν την αμερικανική Ακαδημία και την μανία του άνευ ορίων «νεωτερισμού» – που ωστόσο δεν είναι πραγματικός νεωτερισμός, αλλά σκέτος εντυπωσιασμός, με όλο και μεγαλύτερες αποδομιστικές στυλιστικές ακρότητες άνευ περιεχομένου.

Αμερικανοί κριτικοί, που έχουν σώας τας φρένας ακόμα, το χαρακτήρισαν σαν «ένα λάθος που διαρκεί 140 λεπτά», αλλά και έλληνες συνάδελφοί τους, όπως ο Δημήτρης Κανελλόπουλος στο e-tetradio έγραψε πως μπορείτε να πάτε στον Λάνθιμο και «αν σας αρέσει δηλαδή ένας άνθρωπος να μετατρέπεται σε κατσίκα και να βόσκει, τότε πάσο. Αν σας αρέσει να βλέπετε μία κότα με κεφάλι γουρουνιού και γελάτε με αυτό, τι να πω… Μπορεί κάποιοι να τα βρίσκουν αστεία, ίσως και γεμάτα συμβολισμούς, εγώ τα βρίσκω μάλλον ανόητα».

Και ένας άλλο φίλος μου σινεφίλ αποκάλεσε τον Λάνθιμο «φασέο».

Αυτά είναι τα νέα περί Λάνθιμου, που πρόκειται λέει να σαρώσει και στα βραβεία γενικώς. Διότι η εποχή αναζητά συμβολισμούς, μηνύματα, ανατροπές, γυναίκες με μόνο το σώμα τους και δίχως μυαλό- αυτό πάλι γιατί θεωρείται τόσο πολύ φεμινιστικό δεν το αντιλαμβάνομαι και εάν ήμουνα γυναίκα θα απομακρυνόμουν πάραυτα.

Και κάπως έτσι παρέμεινα για άλλη μια φορά εκτός του πάρτι. Δεν λέω να μην το δείτε. Προς θεού. Να το δείτε, διότι εάν δεν είστε στη γενιά που με έχουν κατατάξει εμένα οι αμερικάνοι, δηλαδή στους baby bommers και είστε στις επόμενες, δηλαδή στους millennials στους Χ ή στους Ζ, τότε πιθανόν το έργο να σας αρέσει.

Πάντως καλού κακού, πιάστε καμιά καρέκλα στη γωνία, ώστε να μην ενοχλήσετε τους υπόλοιπους την ώρα που ενδεχομένως θα σηκωθείτε να φύγετε. Είναι μια μέθοδος που πάντα χρησιμοποιούσα με επιτυχία, όταν έκανα παλιότερα καλλιτεχνικό ρεπορτάζ.

Ο Τζων Κασσαβέτης είχε πει κάποτε, γι΄αυτού του είδους τους σκηνοθέτες: «κάποιοι λένε: εγώ αυτό το αυτοκίνητο το έχω σκεφτεί μπλέ.

Τελικά αυτό που βλέπεις είναι ένα μπλε αυτοκίνητο και καθόλου ταινία».