Μιλώντας στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ο Διονύσης Τεμπονέρας είπε, μεταξύ άλλων, πως «δεν είμαστε με όλους, δεν είμαστε με τους πολλούς, δεν είμαστε με το κεφάλαιο, δεν είμαστε με τους «νοικοκυραίους».

Και πρότεινε στη θέση «των γραφειοκρατικών τάσεων» να μπουν ρεύματα σκέψης «που θα μπορούν να δημιουργούνται, να υφίστανται ad hoc και να λειτουργούν, από συνέδριο σε συνέδριο».

Σ΄αυτές τις δύο απαξιωτικές για το λαό αποστροφές του λόγου του Τεμπονέρα βρίσκεται ίσως ο πυρήνας του προβλήματος που αντιμετώπισε ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια και που συνεχίζει να αντιμετωπίζει και τώρα.

Ας ξεκινήσουμε από το οργανωτικό ζήτημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται μεν ως «αριστερό» κόμμα, αλλά δεν είναι Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν λειτουργεί δηλαδή με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, δεν έχει αυστηρή δομή.

Οι αποφάσεις που λαμβάνονται δεν δεσμεύουν επομένως απολύτως τα στελέχη του, ούτε και αυτά είναι υποχρεωμένα να υλοποιούν ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο που έχει αποφασίσει η ΚΕ και η Πολιτική Γραμματεία.

Απόδειξη όλων αυτών είναι η στάση της Ομπρέλας και των 6+6 κατά την περίοδο 2019-2013. Τα στελέχη αυτά ουσιαστικά απείχαν από την κοινοβουλευτική δράση του ΣΥΡΙΖΑ και σπανίως έκαναν δημόσιες παρεμβάσεις για να υπερασπιστούν τις αποφάσεις και τον πρόεδρό τους, ο οποίος βάλλονταν πανταχόθεν από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ.

Είναι χαρακτηριστικό πως, μέσα σ΄αυτό το διάστημα, Τσακαλώτος και Αχτσιόγλου δεν έκαναν και οι δύο πάνω από 20 ερωτήσεις στη Βουλή, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ δια των βουλευτών του έκανε γύρω στις 18.000! Δηλαδή έκαναν περίπου 2-3 ερωτήσεις το χρόνο ο καθένας! Κανονικά, αυτά τα στελέχη, εάν ήταν βουλευτές του ΚΚΕ δεν θα ήταν καν στα ψηφοδέλτια του κόμματος στις εκλογές του 2023.

Παρότι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΚΚΕ, εν τούτοις είναι πολιτικό κόμμα, το οποίο εκ των πραγμάτων προϋποθέτει πολιτική ενότητα και κυρίως υλοποίηση ενός τακτικού σχεδίου. Το πολιτικό κόμμα δεν είναι κύκλος ιδεών , ούτε λέσχη συζητήσεων και επομένως η πρόταση Τεμπονέρα περί «ρευμάτων σκέψης», οδηγεί κατευθείαν στην περαιτέρω αδρανοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αυτή τη στιγμή χρειάζεται ολιγομελή σφιχτά καθοδηγητικά όργανα.

Το δεύτερο ζήτημα είναι σε ποιους απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΚΚΕ, δεν είναι το κόμμα μιας τάξης, υποτίθεται είναι κόμμα με κυβερνητικό πρόγραμμα, επομένως είναι το κόμμα των πολλών, δεν είναι το κόμμα κάποιων, όπως πιστεύει ο Τεμπονέρας. Για να γίνεις κυβέρνηση πρέπει να έχεις τη σχετική λαϊκή πλειοψηφία, δηλαδή πρέπει να σε ψηφίσουν τμήματα από το σύνολο των πολιτών, κυρίως μάλιστα η μεσαία τάξη, που είναι και η πολυπληθέστερη στην Ελλάδα.

Όλα αυτά, τα οποία είναι στοιχειώδη για ένα πολιτικό κόμμα, φαίνεται πως στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν ακόμα λυθεί. Όταν διαβάζει κανείς τις ανακοινώσεις των ομάδων που φεύγουν τώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να νοιώθει μεγάλη απορία, πώς είναι δυνατόν μέλη και στελέχη αυτού του κόμματος να στόχευαν σε πολιτική κυριαρχία. Τα κείμενα αυτά είναι τόσο βερμπαλιστικά, ηθικολογικά, αόριστα και τελικώς απολιτικά, που πραγματικά ξαφνιάζουν.

Το επαναλαμβανόμενο επιχείρημα είναι πως η νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «αριστερή», προκαλεί απορία. Συνήθως οι αποχωρούντες προσδιορίζουν την αριστερά ως «υπερηφάνεια», όπως τονίζει η βουλευτής κα Πέρκα ή ως «αντιεθνικισμό» και «δικαιώματα μειονοτήτων», όπως λέει ο Τζανακόπουλος και η Αχτσιόγλου.

Αλλά ένας αριστερός δεν μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται απλώς ως «υπερήφανος», διότι δεν είναι μέλος κάποιας ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αλλά ενός πολιτικού κόμματος. Και ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξάλλου υπερήφανος και όλοι εμείς οι απλοί ψηφοφόροι επίσης.

Υπερήφανος είναι και ο Άδωνις και όλοι μας τέλος πάντων.

Επίσης δεν μπορεί να προσδιορίζεται ο αριστερός ως «αντιεθνικιστής», διότι τότε θα έπρεπε να εγκαταλείψει τον ΣΥΡΙΖΑ και να ενταχθεί στους Αντιφα ή στους Τροτσκιστές. Τέλος, σε σχέση με τα δικαιώματα, αυτό είναι περισσότερο μια ηθική στάση, παρά μια πολιτική θέση. Σε όλα τα κόμματα υπάρχουν υπερασπιστές των ατομικών δικαιωμάτων, δεν είναι ανάγκη να ψηφίζεις ΣΥΡΙΖΑ. Μπορείς κάλλιστα να ψηφίζεις Βαρουφάκη ή Δόμνα Μιχαηλίδου. Εξάλλου ούτε ο Κασσελάκης είναι αρνητής των ατομικών δικαιωμάτων.

Οι φράξιες που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτοαποκαλούνται «αριστερές» κατηγορούν επιπλέον τον νέο πρόεδρο πως «δεν διαθέτει αριστερή ευφυία»! Αυτό ακριβώς είπε, σε μια μάλλον πρωτοφανή δήλωσή της, η Σια Αναγνωστοπούλου. Ωστόσο, δεν είναι και τόσο αριστερές οι θέσεις των αποχωρούντων, εάν δει κανείς τις θέσεις τους στα βασικά πολιτικά ζητήματα που απασχολούν αυτή τη στιγμή τη χώρα. Περισσότερο συγκλίνουν με την φιλελεύθερη ΝΔ, παρά με την αριστερά, δηλαδή το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ 25 και τον ΣΥΡΙΖΑ φυσικά.

Έτσι, αυτό που τελικώς μένει ως ύστατο επιχείρημα για την αποχώρηση όλων αυτών των στελεχών που δεν θέλουν πρόεδρο τον Στέφανο Κασσελάκη, είναι πως έχουν υψηλότερο αριστερό IQ. Επειδή όμως εδώ δεν μπορούμε να έχουμε ακριβείς μετρήσεις, επιστημονικές, δεν μπορούμε να το λάβουμε αυτό το επιχείρημα σοβαρά υπόψιν.