Σκηνή πρώτη: Κάιρο
Φλόγες ζώνουν μιά μορφή, αλλά δεν τρέχει να σωθεί. Στέκεται για να αποτεφρωθεί. Ζητάει ψωμί, τιμή, κι ελευθερία.

Ads

Σκηνή δεύτερη: Νομική
Πείνα ζώνει μια μορφή, αλλά δεν ψάχνει για φαϊ. Ξαπλώνει για να λιμοκτονήσει. Ζητάει ψωμί, τιμή, κι ελευθερία.

Ποιοί είναι όλοι αυτοί που κάνουν τέτοιες τρέλες; Ανήκουστες, ακατανόητες, απλά ανόητες. Τρέλες, εκτός του νου, εκτός του νόμου, αλλά εντός της «Νομικής», εντός, εκτός κι επι τα αυτά της ζωής. Κάνουν λάθος, αυτό είναι αυτονόητο. Μπερδεύουν τους νόμους με την Νομική, το άσυλο με την δημοκρατία, τη ζωή με τις ειδήσεις, την ανθρωπιά με την υποκρισία. Μα τι μπορεί να περιμένει κανείς από εκείνους που έχουν χάσει τη λογική και ψάχνουν ακόμα τη ζωή; Εκείνους που έχουν χάσει το δρόμο τους και βρέθηκαν στους δρόμους; Εκείνους που γίνανε άξεστοι νομάδες αντί για αξιοπρεπείς μονάδες; Τι άλλο να περιμένει κανείς παρά λάθη; Ας μοιράσουμε τις ευθύνες λοιπόν… Αυτοί τα λάθη, εμείς τη λήθη.

Έκαναν λάθος που τόλμησαν και πέρασαν τα σύνορα του Νείλου και του Έβρου, θα έπρεπε να «κάτσουν εκεί». Θα έπρεπε να έχουν σεβαστεί τη «σταθερότητα» της Αιγύπτου, την «ακεραιότητα» της Ευρώπης, τη «νομιμότητα» των Νόμων. Αλλά αυτοί έκαναν λάθος. Λάθος να περάσουν ποτάμια του χάρτη και γέφυρες του μυαλού, λάθος που γλίτωσαν από ναρκοπέδια και ναρκωμένα πεδία, λάθος που τόλμησαν να αντικρύσουν τον ήλιο να ξημερώνει ανάποδα. Λάθος που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την τάξη της φύσης, και την ασάλευτη φύση της έννομου τάξης, της έννομης γεωγραφίας του Νείλου και του Έβρου, της Νομικής σχολής και της νομικής μας ακεραιότητας. Λάθος που θέλησαν να γίνουν νομάδες της γεωγραφίας, της λογικής, του Νόμου, της Νομικής.

Μα όχι, λάθος, λάθος, αυτοί οι νομάδες δεν κάνουν απλά λάθος, μα είναι οι ίδιοι ένα λάθος, από την αρχή. Ναι, ναι, από την πολύ αρχή. Λάθη της ύπαρξης, λάθη της φύσης, της γεωγραφίας, της ιστορίας, του πολιτισμού, του νόμου και έκονtα άκοντα της Νομικής… Είναι αυτονόητο πως όλοι αυτοί πρωτοαντικρύσανε τον ήλιο σε λάθος μεριά της γης… Είναι σαφές πως δεν είναι το θαύμα της γέννησης που συντελέστηκε κάπου εκεί, είναι το λάθος της γέννησης που τους έφερε στη ζωή… Ειναι σίγουρο πως δεν περάσανε από κει οι τρεις μάγοι με τα δώρα, μα τρεις στρατοί που μας φέρνουν το πετρέλαιο της θέρμανσης το βράδυ… Και τα αστέρια που έλαμπαν την νύχτα δεν έδειχναν το δρόμο, μα ήτανε ναπάλμ και καίγανε το δέρμα… Ναι λοιπόν, όλοι αυτοί γεννήθηκαν με λάθος ονόματα, όπως Μοχάμεντ, Οσάμα, Φάτιμα, και Φατιμέ…. Γεννήθηκαν σε λάθος γεωγραφία, με λάθος χρώμα δέρματος, πιστεύουν στην λάθος θρησκεία, αγαπούν την λάθος πατρίδα, μεγάλωσαν στην λάθος οικογένεια…

Τάδε έφη ο νομοταγής. Οι νομάδες είναι απειλή κατά της Ζωής, της Λογικής, της Νομικής! Και τρέχουν όλοι οι νομοταγείς να βάλουνε τους νομάδες πίσω στην ουρά, στην σειρά, στην Λογική. Να τους θυμίσουν πως έκαναν λάθος στην στροφή, πως από εδώ πάει για την Νομική Σχολή και όχι για την νομαδική ζωή. Να τους δείξουν πως αυτό που θέλουν είναι στην πραγματικότητα τρία στενά παρακάτω, και όχι εδώ, εδώ είναι Νόμος και όχι νομάς, Κοινός Νους κι όχι αχταρμάς…

Αλλά αυτοί οι νομάδες εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν… Παραπατάνε στα σύνορα, ακροβατούν στα μπαλκόνια ετοιμόρροπων σπιτιών, ανοίγουν λάθος πόρτες, κυκλοφορούν σε λάθος διαδρόμους, βολεύονται σε λάθος καναπέδες, σκουπίζονται με λάθος πετσέτες, πατάνε σε λάθος άσυλο, ζητάνε λάθος αιτήματα, γράφουνε λάθος ονόματα, μιλάνε την λάθος γλώσσα… Εδώ στην Νομική μπερδέψανε νομάδες το άσυλο με την ελληνική παιδεία, και εκεί στο Κάιρο άλλοι νομάδες μπουρδουκλώσανε το δίκαιο με τον αιγυπτιακό πολιτισμό… Εδώ νομάδες βρωμίζουν το ναό της γνώσης, το εθνικό πανεπιστήμιο, κι εκει νομάδες απειλούν το ψυγείο της κουλτούρας, το εθνικό μουσείο.

Πρέπει κάποιος να τους επαναφέρει στην Λογική, την δικιά μας λογική, που είναι εθνική, νομική, αληθινή! Και ποιος άλλος μπορεί να το κάνει από την βο(υ)λευτική μας αριστερά, που γνωρίζει καλά από τα κιτάπια τα ιερά πως όλοι οι νομάδες κάνουν λάθη, γιατί έχουν «συνείδηση λανθασμένη» και πως αυτό φταίει που δεν σκέφτονται σωστά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στην Αίγυπτο «δεν έχουν αρχηγό» και στην Νομική «δεν έχουνε σκοπό»… Μα ούτε αυτούς ακούνε οι νομαδες και προχωρούν. Και νίπτουν οι καθωσπρέπει αριστεροί Πιλάτοι τας χείρας τους και κλείνουν το Κεφάλαιο… «Δε φταίμε εμείς, αυτοί δεν ακούν»….

Κι ετσι καλούνται πια ενάντια στους νομάδες, της τάξης οι μονάδες και της καταστολής οι ομάδες. Κι εδώ κι εκεί, στο Κάιρο και στην Νομική, οι νομάδες αντικρύζουν αστραφτερές στολές σταλμένες από την μακρινή Αμερική, και καταπίνουνε δακρυγόνα φτιαγμένα από το κοντινό Ισραήλ. Τι ειρωνεία, πως εδώ κι εκεί, Μουμπάρακ και ΓΑΠ, οι καλύτεροι φίλοι των ΗΠΑ και του Ισραήλ, τους λένε πως δεν χωράνε αυτοί ούτε εδώ ούτε εκεί, μα πρέπει να πεταχτούν πίσω από την λογική, έξω από την Νομική, πέρα από τη Ζωή…

Στο τέλος όλοι μαζί, μονάδες της τάξης της κρατικής μαζί με μανάδες της τάξης της εργατικής, χτυπάνε τους νομάδες στο σώμα και στο μυαλό, κλείνοντάς τους σε κλουβιά χτισμένα με λάσπη από Μαρξισμό και χώμα από την Πατρίδα. Μα κάθε φορά οι νομάδες περνούν ανάμεσα από τις χαραμάδες, μέσα από τα κάγκελα, πάνω από τα μπάζα. Γιατί δεν φτάνουν τα κελιά; Γιατι δεν αρκούν τα σύρματα; Γιατί μπάζουν οι τοίχοι; Είναι γιατί οι αστυνόμοι είναι απαίδευτοι; Η εθνική συμφιλίωση μισοτελειωμένη; Ή ο γύψος ακόμα φρέσκος και λιώνει στην πρώτη ηλιαχτίδα;

Τίποτα από όλα αυτά. Η απάντηση βρίσκεται στην φύση του νομάδα, μιας και κάθε του φυγή, πέρασμα, καραβάνι, μονοπάτι, ανοίγει νέο δρόμο για όλους εμάς. Κάθε δρόμος του φτιάχνει νέες γεωγραφίες, και κάθε νέα γεωγραφία καταργεί την παλιά τάξη, και κάθε κατάργηση αποδεικνύει το ανούσιο κυνήγι της εξουσίας, το φευγαλέο πεδίο της «λογικής», το ξεφτυλισμένο άσυλο της Νομικής.

Ο νομάς ξεβρακώνει βασιλιάδες από καιρό γυμνούς, ανασταίνει αστυνόμους από καιρό νεκρούς, αναδεικνύει γραφιάδες από καιρό γραφικούς. Ο νομάς είναι το ξαφνικό μελτέμι στο θερμοκήπιο του καναπέ, η φάλτσα νότα στο δοξάρι του παπά, το χυμένο μελάνι στο τετράδιο του γραφιά, η σπασμένη ρόδα στο κάρο του βασιλιά.
Ο νομάς γεννιέται εκεί που ο Νόμος έχει σαπίσει. Ο νομάς αναπνέει εκεί που η μπόχα της υποκρισίας έχει λιποθυμίσει. Ο νομάς χαμογελά εκεί που ο νομοταγής έχει μόλις λιγοψυχίσει. Ο νομάς πεθαίνει μονάχα εκεί που η ελευθερία έχει ανθίσει….

Για αυτούς τους λόγους και άλλους που μένουν ακόμα να ανακαλυφθούν, το μέλλον αυτού του κόσμου ανήκει στους νομάδες, ακόμα κι αν αυτοί τον αφήνουν καιγόμενοι, κυνηγημένοι, λιμοκτονημένοι….

Νικόλας Κοσματόπουλος, Βυρηττός