Πρώτη φορά συσπειρώθηκαν τόσο πολλοί-ανοργάνωτα, ενστικτωδώς- κεντρώοι, δεξιοί, αριστεροί, φιλελεύθεροι κατά ενός προσώπου. Του Ντόναλντ Τραμπ. Ενωτικός ο Τραμπ.

Όλοι μαζί σχημάτισαν, ένα συμπαγές σύστημα αποτροπής της εκλογής του και χειραγώγησης της κοινής γνώμης στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Και τελικά, βοήθησαν να εκλεγεί άνετα.

Η εικόνα ήταν πως οι ηγέτες του ευρύτερου δυτικού συστήματος εξουσίας και διακυβέρνησης προέβαλαν και στήριζαν μια προοπτική χωρίς Τραμπ, μιας και είναι σίγουρο πως δεν ανήκε σε εκείνους.

Υπήρχε η αίσθηση προστασίας του συστήματος . Έμοιαζε να διακυβεύονται πολλά και κυρίαρχο στοιχείο ήταν ο φόβος για τη σταθερότητα του συστήματος εξουσίας και διακυβέρνησης.

Στοιχεία που δεν έπρεπε να χαθούν (θα κινδύνευαν αν εκλεγόταν ο Τραμπ) όπως δεν έπρεπε επ΄ ουδενί να χαθεί και η σιωπηλή συμφωνία ελέγχου του μιντιακού συστήματος που προστατεύει και το νικητή και τον ηττημένο.

Aρκεί και οι δύο να κινούνται στα όρια που έχει θέσει η αστική διαπλοκή : Χάνει ο ένας, κερδίζει ο άλλος. Απλά πράγματα.

Στις περιόδους που ο χαμένος μένει εκτός εξουσίας, απολαμβάνει της πολιτικής και μιντιακής προστασίας με ανοιχτή την ομπρέλα του νικητή. Ο οποίος κι αυτός με τη σειρά του μετά από 4-5 χρόνια θα χάσει. Και θα βρεθεί στην ίδια θέση. Άρα το σύστημα (πρέπει να) λειτουργεί. Ο Τραμπ πήγε να το χαλάσει κάπως. Μη επαγγελματίας πολιτικός ων, σκέφτεται και πράττει παράξενα, απρόβλεπτα και ασυνήθιστα.

Ποντάροντας στην απειλή της καταστροφής

Η συντριπτική πλειοψηφία των ειδικών (ασχέτως αν σήμερα ορισμένοι το έχουν γυρίσει «μα εγώ το πρόβλεψα εγκαίρως», ή «δεν θα αλλάξει κάτι με την εκλογή του» και άλλα όψιμα) σε ΗΠΑ και Ευρώπη, προφήτευαν και απειλούσαν με καταστροφή αν επανεκλεγεί.

Αγνοήθηκε (με σαφή υποτίμηση του κόσμου που θυμόταν) πως ο Τραμπ ήταν και την περίοδο 2016-2020 πρόεδρος των ΗΠΑ και δεν έγινε καταστροφή.

Η βεντάλια των μέσων ενημέρωσης ανοιγόκλεινε καθημερινά σχεδόν με αποκαλύψεις για την ποινική διάσταση του Τραμπ : Μάρτυρες, ανακρίσεις, παλαιοί συνεργάτες (του) που μετανόησαν, βιασμοί, δωροδοκίες, εισαγγελείς, ρεπορτάζ περί χειποπέδων ή όχι, παρενοχλήσεις, εφορίες, μαύρα χρήματα, κτίσματα, απ΄ όλα έχω λέγετε από πταίσματα μέχρι κακουργήματα.

«Μην την ξαναπατήσουμε όπως το 2016» ήταν η γραμμή. Το έκαναν και το 2016 αλλά λιγότερο, επειδή όλοι πίστευαν ότι η Χίλαρυ Ρόνταμ-Κλίντον θα κάνει περίπατο. Δεν έκανε. Έχασε και ο Τραμπ έγινε πρόεδρος.

Ο πόλεμος που δέχτηκε στη συνέχεια άρχισε να βάζει σε υποψίες πολλούς για την καθαρότητα του αποτελέσματος του 2020, όταν έχασε από τον Τζο Μπάιντεν. Πολλοί (και όχι απαραιτήτως αποσταθεροποιημένοι και «ψεκασμένοι») πίστεψαν ότι όντως τα αποτελέσματα μπορεί να ήταν «πειραγμένα».

Μαζί με παραδοσιακούς ρεπουμπλικάνους ψηφοφόρους αλλά και άλλους, που έβλεπαν μέλλον με τον Τραμπ, σχημάτισαν μια ισχυρή βάση.

Η οποία δεν κλονίστηκε ούτε με τη χορεία των δικαστικών διώξεων. «Πακέτο» όλες οι διώξεις, ώστε να συμπέσουν, να αγγίζουν ή να συνδυαστούν με την προεκλογική περίοδο του 2024.

Δεν δούλεψε ούτε αυτό. Όπως δεν δούλεψε ούτε και η μαζική διασπορά φόβου ότι είναι Χίτλερ, θα κάνει χούντα, θα αλλάξει τη δημοκρατία με άλλο πολίτευμα, θα βυθίσει την Αμερική και κατ΄ επέκταση τον κόσμο στο χάος…

Καθημερινές απειλές και αναλύσεις σε έγκυρα έντυπα από γνωστούς αναλυτές και αρθογράφους, αναλύσεις που αναπαράγονταν σε διεθνή ΜΜΕ «για να προλάβουν το κακό». Η προσπάθεια ήταν να κοπεί ο δρόμος για την προεδρία. Θεσμικά. Δικαστικά. Κάπως.

Διότι αν έφτανε εκεί, οι συστημικοί αναλυτές ήξεραν ότι θα κερδίσει. Αν μάλιστα έμενε ο Μπάϊντεν υποψήφιος αντίπαλος, θα ήταν σχεδόν …νίκη-αμαρτία. Σαν να κλέβεις εκκλησία.

Όμως ο πόλεμος ήταν τόσο εξώφθαλμα οργανωμένος και στοχευμένος που και μη φίλοι Τραμπ ή ρεπουμπλικάνων (ή και τα δύο) υποψιάστηκαν ότι κάτι δεν πάει καλά.

Ακόμα κι αυτοί που τον έβλεπαν ως γραφική φιγούρα της δημόσιας ζωής θεωρούσαν «ανάρμοστο» (έκφραση που αρέσει στους αμερικανούς), ανήθικο να τον ξεφορτωθεί έτσι το σύστημα.

Αντισυστημικός ο Τραμπ; Με μια έννοια ναι. Δεν είναι παλαιός και «κανονικός» πολιτικός, δεν ανήκει στο «απαράτ» των οργανωμένων ηγεσιών στα δυο μεγάλα κόμματα, δεν συναποφασίζει με τη συνομοταξία των Γουώρεν Μπάφετ» («θέλετε δεν θέλετε η Χίλαρυ θα γίνει πρόεδρος» έλεγε ο Μπάφετ Αύγουστο του 2016) και τους άλλους νονούς της αμερικανικής πλουτοκρατίας (ίσως γιατί έχει ο ίδιος αρκετά λεφτά), δεν συμφωνεί σώνει και καλά ούτε με τη woke αντίληψη της πολιτικοκοινωνικής ορθότητας.

Δεν μοιάζει να τον εκφράζει ούτε το επιχείρημα «κάνω πολέμους για να σώσω μειονότητες» όπως ο Κλίντον (και η νατοϊκή οικογένεια) όταν διέλυε τη Γιουγκοσλαβία για να φτιάξει πολλά κράτη, ένα εκ των οποίων το αλβανικό Κόσοβο.

Ποινικός πόλεμος αντί πολιτικής έρευνας

Του είναι αδιάφορες οι αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Των μειονοτήτων; Μπορεί. Θα κριθεί για τις επιλογές και τις προτεραιότητες του. Άλλωστε το περιεχόμενο της πολιτικής του εντός και εκτός ΗΠΑ (για το εντός δεν μας πολυπέφτει λόγος, παρά μόνο σε επίπεδο κοινωνιολογικής παρατήρησης) δεν ήταν ούτε το 2016 μυστικό, ούτε τώρα.

Όμως είναι εντυπωσιακό ότι η συζήτηση σε μέσα ενημέρωσης, αναλύσεις, καθηγητές, ειδικούς, δεν γινόταν γι΄ αυτό. Αλλά για το αν είναι τραμπούκος, αγράμματος, χυδαίος, αν δωροδοκεί πόρνες, αν κρύβει εισοδήματα, αν παραπλανά και δεν είναι τόσο πλούσιος όσο πιστεύεται, αν ώθησε κόσμο να ανατρέψει τη δημοκρατία μέσω ταραχών στο Καπιτώλιο.

Την ίδια ώρα σχηματιζόταν μια εκλογική βάση-μπετόν που ήλπιζε και πίστευε ότι θα ξαναβρεί δουλειά, ότι δεν είναι ανάγκη να έχει πτυχίο για να σταθεί στην κοινωνία, ότι δεν είναι ντροπή να ζει στη ζώνη της Βίβλου και της Σκουριάς.

Αγνοήθηκαν οι ανάγκες, οι αρχές, οι συμπεριφορές, η αξιοπρέπεια της «βαθιάς Αμερικής» που απάντησε. Μοντάνα, Νεμπράσκα, Γουαϊόμινγκ, Άϊνταχο, Οκλαχόμα, Τέξας, Μίσιγκαν, Κεντάκι, Γιούτα, Τενεσί και καμιά εικοσαριά ακόμα πολιτείες προτίμησαν δουλειές, προστασία των προϊόντων τους, ασφάλεια και «ρητορική Τραμπ» από την παγκοσμιοποίηση, τα ανθρώπινα δικαιώματα, «τον κόσμο των πλουσίων και μορφωμένων».

Μήπως είναι αυτό που χρειάζεται ανάλυση και όχι αν ο Τραμπ δωροδόκησε τη Στόρμι Ντάνιελς;

ΥΓ. : Με κατανόηση μπορεί να αντιμετωπίζονται μόνο όσοι εκ των αναλυτών και των «συσπειρωμένων» δεν ξέρουν επαρκώς τις ΗΠΑ. Όσοι π.χ. δεν ξέρoυν (ή δεν συνεκτιμούν) ότι στη Γιούτα εκτός από το υπέροχο μπάσκετ των Utah Jazz οι μισοί κάτοικοι είναι αγρότες και κτηνοτρόφοι και το 65% του συνόλου ανήκουν στην αίρεση της Εκκλησίας των Τελευταίων Ημερών (Μορμόνοι).

Ή ότι στην Οκλαχόμα, καρδιά της «Ζώνης της Βίβλου», με 55% των κατοίκων να ανήκουν σε σκληρά ευαγγελικά προτεσταντικά δόγματα, οι υπάλληλοι των fast food οπλοφορούν, με το πιστόλι να κρέμεται ευδιάκριτα πάνω στο παντελόνι ή τη φούστα τους. Έχει κι άλλο, αλλά φτάνει για σήμερα.