Κάποιοι στη χώρα μας πιστεύουν ότι υπάρχει αιώνια φιλία ανάμεσα στο ρωσικό έθνος και το ελληνικό. Ορισμένοι εξ αυτών θέλουν την Αθήνα υποτακτική στη Μόσχα, ακόμα και όταν πρόκειται για μείζονος εθνικής σημασίας ζήτημα, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών. Ωστόσο, στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν αιώνιοι φίλοι, υπάρχουν αιώνια συμφέροντα, σύμφωνα με τη ρήση παλαιού Βρετανού πρωθυπουργού.

Βεβαίως, τα συμφέροντα ποικίλλουν και έχουν πολλά επίθετα. Ενίοτε το εθνικό συμφέρον ταυτίζεται με το υπάρχον καθεστώς. Γι’ αυτό κι εν ονόματί του έχουν διαπραχθεί εγκλήματα.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εισχώρησαν στο πολιτικό λεξιλόγιο τα οικουμενικά συμφέροντα, δεδομένου ότι με την είσοδο στην πυρηνική εποχή γεννήθηκε ο κίνδυνος εξαφάνισης της ζωής στη Γη. Ενας πυρηνικός πόλεμος θεωρήθηκε -και θεωρείται- αδιανόητος από τις δυνάμεις της Αριστεράς, που όρισαν ως ιστορικό καθήκον τους την αποτροπή του μέσω ευρύτατων κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Ανάλογος είναι ο κίνδυνος σήμερα από την κλιματική αλλαγή, η αντιμετώπιση της οποίας απαιτεί την κοινή δράση κυβερνήσεων και λαών.

Η άποψη ότι η Ρωσία αποτελεί σταθερό σύμμαχο της Ελλάδας έχει οδηγήσει σε επικίνδυνες αυταπάτες, που στοίχισαν στη χώρα και στον λαό. Αναφέρομαι στα μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς φασίστες χρόνια, όταν οι Ελληνες κομμουνιστές πίστευαν ότι η Σοβιετική Ενωση θα όρθωνε το ανάστημά της έναντι της βρετανικής επιβουλής. Δυστυχώς, ήρθαν τα Δεκεμβριανά και ο εμφύλιος πόλεμος δεν αποφεύχθηκε.

Πρόσφατο παράδειγμα, η -μετά την κατάρριψη ρωσικού πολεμικού στη Συρία από την Τουρκία- πεποίθηση ορισμένων ότι η κυβέρνηση Πούτιν θα έδινε «σκληρό μάθημα» στον «αιώνιο εχθρό» της Ελλάδας. Αντιθέτως, οι ρωσοτουρκικές σχέσεις αναπτύχθηκαν, επεκτεινόμενες και στον τομέα των εξοπλισμών (συμφωνία για προμήθεια πυραύλων S-400 στην Τουρκία). Και δεν θα γινόταν αλλιώς, αφού η Ρωσία έχει τεράστια συμφέροντα στην Τουρκία, κατασκευάζοντας, μεταξύ άλλων, πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακούγιου.

Καταλήγω με την επισήμανση ότι το Πατριαρχείο της Μόσχας, το οποίο συχνά λειτουργεί ως μοχλός εξωτερικής πολιτικής για τη Ρωσία, ανταγωνίζεται σφοδρά το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, διεκδικώντας από αυτό την πρωτοκαθεδρία στον ορθόδοξο χριστιανικό κόσμο, έχοντας βλέψεις και στο Αγιο Ορος. Μήπως, λοιπόν, η αντίθεση της Ρωσίας στη Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι λόγω ΝΑΤΟ, αλλά επειδή η συμφωνία αυτή ανοίγει τον δρόμο για την ένταξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Βόρειας Μακεδονίας στους κόλπους του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως;

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών