Στην ταινία «Δράκουλας» του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο Βλαντ, έχοντας πάρει νεανική μορφή, συναντάει τη Μίνα σε έναν κινηματογράφο.

Στο πίσω μέρος, άνθρωποι παρακολουθούν όρθιοι μια ταινία που δείχνει ένα τρένο να πλησιάζει. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι μια αναφορά του Κόπολα σε μια από τις πρώτες ταινίες των αδελφών Λουμιέρ, με τίτλο «Η άφιξη ενός τρένου στον σταθμό της Λα Σιοτά».

Ο αστικός μύθος λέει ότι όταν έγινε η προβολή της, οι άνθρωποι, φοβούμενοι ότι το τρένο έρχεται κατά πάνω τους πηδούσαν τρομαγμένοι να γλιτώσουν από το πέρασμά τους. Τι έξυπνο, ο φόβος του αγνώστου, νέου κόσμου στο υπόβαθρο μιας σκηνής που το παρελθόν συναντά το παρόν, το άγνωστο το γνώριμο, η αθωότητα τον τρόμο.

Για να μιλήσει κανείς για το Adolesence είναι σημαντικό να θυμίσει τι δεν είναι. Δεν είναι μια πραγματική ιστορία με πραγματικούς ανθρώπους. Είναι μια σειρά μυθοπλασίας για ένα αποτρόπαιο έγκλημα που διαπράττει ένα έφηβος, γραμμένη από ανθρώπους, παιγμένη από ηθοποιούς με σκοπό ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Επίσης δεν είναι επιστημονικό έργο. Δεν είναι μια μελέτη στην ψυχοπαθολογία, δεν είναι έρευνα κοινωνικής ψυχολογίας, δεν είναι φιλοσοφική πραγματεία. Είναι τέχνη. Και μάλιστα καλή. Εξαιρετικά γραμμένη, εξαιρετικά παιγμένη, εξαιρετικά σκηνοθετημένη. Σα να είναι αλήθεια.

Είναι αξιοσημείωτο πως οι αντιδράσεις αντιμετώπισαν τη σειρά σα να είναι κάτι από αυτά που δεν είναι, σαν το τρένο των αδελφών Λουμιέρ που έμοιαζε ότι θα ποδοπατήσει το κοινό. Επαγγελματίες ψυχικής υγείας διατύπωσαν διαγνώσεις για τους χαρακτήρες (συχνά με άγνοια των διαγνωστικών κριτηρίων), αρθρογράφοι έσπευσαν να αναλύσουν αίτια -συνήθως με βάση την προσωπική τους πολιτική τους τοποθέτηση, ταξικές αναλύσεις κατέστησαν το να είναι κανείς λαϊκής τάξης ως ντε φάκτο τοξικό, γονείς και μη γονείς συσπειρώθηκαν γύρω από ένα μεγάλο «γιατι;», σα να αναζητούν απάντηση σε ένα πραγματικό γεγονός.

Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που προκαλεί ένα καλό έργο τέχνης. Λειτουργεί σαν ένας καθρέφτης επάνω στον οποίο προβάλλουμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Και ο καθρέφτης αυτός δείχνει προς το παρόν πόσο φοβόμαστε τους εφήβους.

Η κάθε κοινωνία φοβάται τους εφήβους. Είναι τα παιδιά που σταματούν να υπακούν. Αρχίζουν να έχουν τους δικούς τους κώδικες, τις δικές τους ιδέες και τις δικές τους αρχές, οι οποίες έρχονται σε σύγκρουση με την προηγούμενη γενιά. Εκείνη, αποκλεισμένη για πρώτη φορά από τον εσωτερικό κόσμο των παιδιών της, δυσκολεύεται να το δεχτεί και γεμίζει με καταστροφικές φαντασιώσεις.

Εξιδανικεύει τη δική της νιότη ως αθώα και ακίνδυνη και ονομάζει τη νιότη των παιδιών της διεστραμμένη και επικίνδυνη. Είτε θα πέσουν θύματα του κομμουνισμού, ή των γουέστερν στον κινηματογράφο, ή των κινουμένων σχεδίων στην τηλεόραση, μετά του ίντερνετ και οι τωρινοί έφηβοι  όταν γίνουν ενήλικες ίσως να ανησυχούν για το πώς τα ρομπότ θα διαφθείρουν τα παιδιά τους λέγοντας «εμείς είχαμε Ίνσταγκραμ, αθώα πράγματα , τώρα τα ανδροειδή ποιος ξέρει τι κάνουν με τα παιδιά.».

Επιπλέον, η σύγχρονη φαντασίωση ότι κάποιος μπορεί να ελέγξει απόλυτα την έκβαση της ανατροφής των παιδιών του, το πως θα σκέφτονται, θα μιλάνε, θα νιώθουν τρώει τα μούτρα της μόλις ένα παιδί αγγίξει την εφηβεία. Τί άλλο σκοπό έχουν άλλωστε όλα αυτά τα βιβλία που μιλάνε στα παιδιά ευθέως και χωρίς το συμβολισμό μιας ιστορίας για τα συναισθήματα τους λες και είναι ασθενείς, εκτός από έναν απόλυτο έλεγχο στο τι θα σκεφτούν;

Η Σταχτοπούτα μισεί την μητριά και ένα κορίτσι μπορεί συγκαλυμμένα να μισήσει τη μαμά του, ένα βιβλίο που σου λέει αναλυτικά τι είναι ο θυμός δε σε αφήνει να μισήσεις τίποτα από μόνος σου. Ο έφηβος όμως με την ασταμάτητη ανάγκη του να διαφοροποιηθεί  στέλνει στον αγύριστο τέτοιες μεθοδεύσεις.

Η εφηβεία είναι μια τραυματική περίοδος για όλους. Η προηγούμενη άνευ όρων έγκριση των γονέων όχι απλά χάνεται αλλά αντικαθίσταται από την ανάγκη για την έγκριση των ομοίων οι οποίοι είναι συχνά αμείλικτοι. Έρχεται κανείς αντιμέτωπος με την απώλεια της παιδικής παντοδυναμίας και σε επαφή με την πραγματικότητα της ζωής. Είναι ταυτόχρονα η στιγμή που δημιουργείται κάτι καινούριο, κάτι που σπρώχνει την ανθρωπότητα προς τα εμπρός.

Η σειρά δε δίνει καμία απάντηση. Προς τιμήν της, προσπαθεί ενεργητικά να μην το κάνει και καλώς, γιατί δε θα μπορούσε. Αυτοί που προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις είμαστε εμείς, προβάλλοντας τις αγωνίες μας είτε ως φοβισμένοι γονείς, είτε ως απορημένοι ενήλικες, είτε ως πληγωμένοι έφηβοι, είτε ως και τα τρία, σε έναν καμβά που είναι μια πολύ καλοστημένη μυθοπλασία.

Ίσως λοιπόν η σειρά να δίνει τελικά μία και μόνη απάντηση. Πόσο δυνατή μπορεί να είναι η τέχνη.