Από τις εκλογές του Ιουνίου και μετά, οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν έχουν πια ούριο άνεμο στα πανιά τους. Οι “εύκολες” ψήφοι δεν υπάρχουν πια για μας, η κατάσταση στη χώρα γίνεται όλο και πιο δύσκολη, τα ερωτήματα και οι προκλήσεις πληθαίνουν, πίστωση χρόνου όντως δεν υπάρχει. Από την άλλη πλευρά, η παρουσία της πολιτικής οικολογίας είναι πλέον ακόμη πιο απαραίτητη για να προασπίσουμε τα συλλογικά αγαθά και να αποφύγουμε τα χειρότερα. Άρθρο – απάντηση σε πρόσφατη ανάλυση από το Νίκο Ράπτη: Μετά τους «Οικολόγους Πράσινους»

Ads

 

Του Γιάννη Παρασκευόπουλου
Στέλεχος των Οικολόγων Πράσινων

Καλοκαιρινά κτίσματα στην άμμο ή σοβαρή δουλειά;

Και επειδή η δυναμική μας δεν είναι πια θετική, ούτε εντός Ο.Π. ούτε ευρύτερα στην πολιτική και την κοινωνία, είναι ανάγκη να συζητήσουμε σοβαρά για το πώς θα την ξαναβρούμε. Η συζήτηση αυτή αναμφίβολα θα πρέπει να ανοιχθεί και σε ευρύτερο κόσμο, πέρα από τα μέχρι τώρα μέλη των Ο.Π. 

Πρόσφατο άρθρο του Νίκου Ράπτη στο σκιαγραφεί με πειστικότητα κάποιους από τους λόγους που η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να χρειάζεται ένα ισχυρό πράσινο κόμμα. Η πρόταση  του όμως για αντικατάσταση των Οικολόγων Πράσινων με μια ανοικτή λίστα οικολογιζόντων ενόψει των ευρωεκλογών του 2014, είναι μάλλον ένας κατάλογος με όσα χρειάζεται οπωσδήποτε να αποφύγουμε, αν δε θέλουμε να βυθίσουμε οριστικά το πράσινο κίνημα στην ανυπαρξία.

–  Όλα τα προηγούμενα θετικά βήματα των Οικολόγων Πράσινων, από το 2006 και μετά, στηρίχθηκαν στη στρατηγική για αυτόνομο πράσινο πόλο πέρα από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και την Αριστερά. Το άρθρο μιλά, αντίθετα, για “νέο κέντρο”, εντάσσοντας την οικολογία στον ίδιο πόλο με τους κ.κ. Παπαθεμελή, Μάνο και Τζήμερο.

–  Τα ονόματα που προτείνει ο Ν. Ράπτης να συνυπάρξουν στη λίστα του, θυμίζουν λίγο το «ολαρία-ολαρά» του Σαββόπουλου: δεν είναι λίγο σουρεαλιστικό να  φαντάζεται κάποιος το Γιάννη Σχίζα μαζί με τον Κίμωνα Χατζημπίρο, ή το φιλελεύθερο ευρωβουλευτή Γ. Χατζημαρκάκη, πολιτικό αντίπαλο των Πράσινων στη Γερμανία, να συμπράττει με το συμπρόεδρο τους Τζεμ Οζντεμίρ σε μια ελληνική λίστα;

–  Στην Ελλάδα του 2012, οι κοινωνικές δυνάμεις που απαριθμούνται ως μήτρα του “νέου κέντρου” απλά ΔΕΝ έχουν πια τη γενναιοδωρία να επικεντρώνουν σε μεταϋλικές αξίες και να στηρίζουν νέα κόμματα. Οι μισοί αισθάνονται ότι απειλούνται από το Μνημόνιο και οι άλλοι μισοί από την Αριστερά, τα πιο δυναμικά στοιχεία σκέφτονται ήδη το ενδεχόμενο μιας δουλειάς στο εξωτερικό. Χωρίς να αγνοούμε λοιπόν και τα ακροατήρια αυτά, είναι καλό να έχουμε υπόψη μας ότι δύσκολα θα ενώνονταν γύρω από ένα μικρό ή νέο κόμμα για να του δώσουν 3%.

–  Οι διακηρύξεις για τη σημασία της παραμονής στην ευρωζώνη, ελάχιστη σημασία έχουν αν δεν συνοδεύονται από συγκεκριμένη πρόταση στρατηγικής γι’ αυτό. Αν υποκρύπτουν ανοχή στο Μνημόνιο “μέχρι να δούμε τι να κάνουμε”, παραβλέπουν ότι το Μνημόνιο αποτελεί κι αυτό Οδικό Χάρτη εξόδου από την ευρωζώνη. Παραβλέπουν επίσης ότι από περιβαλλοντική άποψη το ελληνικό Μνημόνιο έχει ανακηρυχθεί το χειρότερο της Ευρώπης από το Ευρωπαϊκό WWF. 

–  Η «επιθετική διαφοροποίηση» των πράσινων ιδεών απέναντι στους άλλους πολιτικούς χώρους είναι λογικό να τίθεται στο τραπέζι της συζήτησης. Όταν όμως κάποιος ζητά διαφοροποίηση αποκλειστικά απέναντι στην αριστερά, θα πρέπει να εξηγήσει και για ποιό λόγο εξαιρεί όλους τους υπόλοιπους.  

–  Τα περιθώρια για το πράσινο κίνημα στις χώρες της ευρωπαϊκής Περιφέρειας είναι ήδη πολύ στενά: το δείχνουν τα περσινά αποτελέσματα στην Ιρλανδία (1% και αποκλεισμός από τη Βουλή για πρώτη φορά) όπου οι Πράσινοι διαχειρίστηκαν κυβερνητικές ευθύνες με όρους “νέου κέντρου”, αλλά και τα φετινό 0,8% στην Ισπανία όπου οι Πράσινοι ανασυγκροτήθηκαν με ανθρώπους από την Κοινωνία των Πολιτών και στελέχη από το μετριοπαθέστερο τμήμα της Αριστεράς. Να θυμίσω επίσης ότι το ελληνικό πράσινο τοπίο των αρχών του 2010, όπου η πρόσφατη τότε καλή εικόνα του Νίκου Χρυσόγελου και η συνέχιση της παρουσίας του ως κεντρικού προσώπου στη γραμματεία των Ο.Π. δεν εμπόδισε τα δημοσκοπικά τους ποσοστά να συμπιεστούν στο 1% μέχρι τον Απρίλιο του 2010 και γεγονότα αιχμής όπως η επίσκεψη της Ρεμπέκα Χαρμς, συν-επικεφαλής των Πράσινων στο ευρωκοινοβούλιο, να περνούν τελείως απαρατήρητα από τα ΜΜΕ. Ανακάμψαμε τότε, για τα επόμενα δύο χρόνια, μόνο με σκληρή δουλειά και με συγκεκριμένες θέσεις για την κρίση.

–  Στις σημερινές συνθήκες, σενάρια “επιτυχημένων” διασπάσεων των Ο.Π. ανήκουν στη σφαίρα του σουρεαλισμού. Πρακτικά, καμιά εκδοχή ελληνικού πράσινου κόμματος δεν έχει πιθανότητες να εκλέξει ευρωβουλευτή το 2014 αν δεν αποδείξει σε μεγάλο αριθμό πολιτών τη χρησιμότητά του, με συστηματική τοπική παρουσία, απτές προτάσεις για τα ζητήματα της κρίσης, σύνδεση της πράσινης ατζέντας με συνολικότερες πειστικές απαντήσεις για την κρίση. Κανένα νέο πράσινο κόμμα δεν προλαβαίνει να το κάνει μέχρι το 2014. Αν μάλιστα έχει απέναντί του άλλο ψηφοδέλτιο με τον τίτλο των Ο.Π. (έστω και ως την πιο ανυπόληπτη σφραγίδα), η πιθανότητα να “χτυπήσει” το 3% είναι μηδενική. Ακόμη πιο σουρεαλιστική είναι όμως η ιδέα του άρθρου ότι για τα φετινά εκλογικά αποτελέσματα μπορεί ο Τρεμόπουλος του… 2009 να φταίει περισσότερο από τον Παρασκευόπουλο και την Κοντούλη του 2012 (ή από τις πλειοψηφίες που διοικούσαν το κόμμα τον τελευταίο καιρό με τον ίδιο το Ν. Ράπτη να είναι από τους βασικούς πρωτεργάτες). 
 
Στο εκλογικό συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων τον περασμένο Ιανουάριο, είχα τονίσει ότι η επιτυχία των Ο.Π. ήταν ρεαλιστική δυνατότητα, απαιτούσε όμως μια “έφοδο στον ουρανό”, έφοδο που δυστυχώς δεν επιχειρήθηκε καν. 

Το ίδιο ισχύει και σήμερα, με τη διαφορά ότι οι συνθήκες είναι τώρα πιο δύσκολες. Το φθινόπωρο έρχεται σύντομα, και κτίσματα στην άμμο όπως τα σενάρια διάσπασης και επανασύνθεσης κατά βούληση δεν αντέχουν ούτε στην πιο ελαφριά βροχή.

Για να ανοιχτούμε στην κοινωνία, ας κοιτάξουμε να ξαναβρούμε πρώτα τις πράσινες αξίες που εγκαταλείψαμε, να αναλάβουμε καθένας τις ευθύνες του, και να καλύψουμε επειγόντως τα κενά μας.