Η προβολή, στο Ολύμπιον και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, της ταινίας της Ελίνας Ψύκου «Αδέσποτα Κορμιά», η αφίσα της οποίας ενόχλησε εκκλησιαστικούς κύκλους, οδήγησε σε συγκέντρωση έξω από τον κινηματογράφο.

Όλα αυτά λίγες μέρες μετά την επίθεση εκατοντάδων φασιστών σε δύο τρανς άτομα στο κέντρο της πόλης.

Το παραθρησκευτικό μένος απέναντι στην τέχνη δεν είναι κάτι νέο. Το ζήσαμε 36 χρόνια πριν με τον «Τελευταίο πειρασμό» του Σκορτσέζε, πριν περίπου μια δεκαετία με αφορμή το «Corpus Christi» του Τ. ΜακΝάλι. Και άλλες φορές με αφορμή εικαστικά, κινηματογραφικά ή μουσικά έργα.

Σήμερα όμως που η Ευρώπη μετατοπίζεται προς την ακροδεξιά η ανησυχία είναι μεγαλύτερη. Ειδικά στη χώρα μας, όπου ο θεσμικός ρατσισμός καλά κρατεί.

Έχουν αξιοποιηθεί από το κυβερνών κόμμα ουκ ολίγες φορές πλήθη Χριστιανοταλιμπάν, ρασοφόρων, «μακεδονομάχων», εθνικιστών και κάθε λογής ακροδεξιών. Με αποτέλεσμα να θεωρούν ότι νομιμοποιούνται να έχουν άποψη για το πως θα διαθέτει και με ποιον τρόπο ο καθένας και η καθεμία το σώμα της.

Γιατί αυτό είναι το θέμα της ταινίας. Την οποία, όπως και στα προηγούμενα περιστατικά προληπτικής, θρησκόληπτης λογοκρισίας φυσικά δεν έχουν δει – ούτε θα παρακολουθήσουν – οι επίδοξοι λογοκριτές.

Υπάρχει φυσικά ο αντίλογος, ότι δεν πρέπει να προσβάλλεται η πίστη πολιτών. Πράγματι το επιχείρημα αξίζει συζήτησης. Αλλά σε κάθε περίπτωση, το τι είναι προσβολή και τι έργο θέλει να δείξει κάθε καλλιτέχνης, είναι καθαρά υποκειμενικό ζήτημα. Αντικειμενικά κριτήρια δεν υπάρχουν και φυσικά το θέμα δεν μπορεί να κρίνεται από τον όχλο.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, σε σημείο να απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις στη Θεσσαλονίκη, το αρμόδιο υπουργείο Πολιτισμού έχει εξαφανισθεί. Ούτε η υπουργός κ. Μενδώνη, ούτε ο υφυπουργός κ. Δήμας δεν έχουν αρθρώσει λέξη.

Αλήθεια μένουμε Ευρώπη;