Αποτιμώντας το εκλογικό αποτέλεσμα, θα ήθελα να καταθέσω κι εγώ την ταπεινή μου άποψη. Μπορεί να μη θεωρηθεί σφαιρική ή αντικειμενική, όμως βασίζεται σε όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται λίγα μόνο εικοσιτετράωρα μετά την αλλαγή της κυβέρνησης.

Οι ψηφοφόροι της Ελλάδας αποφάσισαν να εκλέξουν μια δεξιά κυβέρνηση με έντονο νεοφιλελεύθερο προφίλ, το οποίο κατά την προεκλογική περίοδο έφθανε σε κυνικά άκρα και τώρα δείχνει σαφώς τα πρώτα του σημάδια. Κάτι τέτοιο είναι προφανές ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας δεν θα μπορούσε να το αντιληφθεί άμεσα και να το κατανοήσει. Είτε γιατί δεν ασχολείται με την πολιτική, είτε γιατί φέρει μια στερεοτυπική, συντηρητική αντίληψη, είτε τέλος γιατί υπάρχει μια διαφαινόμενη συναλλαγή με τη νέα κυβέρνηση, που δεν έχει ιδεολογικά χαρακτηριστικά, αλλά καθαρά οικονομικά κίνητρα.

Ειδικότερα, λοιπόν, στη μια πλευρά έχουμε το κοινό του «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια» που μπορεί να έχει ποικίλα ποιοτικά χαρακτηριστικά -δεν είναι της παρούσης να τα αναλύσουμε- ομογνωμούμε, όμως, ότι στηρίζουν μια συντηρητική παράταξη λόγω ιδεολογικών καταβολών. Αυτοί οι πολίτες ψηφίζουν με συναισθηματισμό και κυρίως αρνούνται να δουν και να ενταχθούν στο ρευστό πολιτικό και κοινωνικό τοπίο που τους περιβάλει μετά την παγκοσμιοποίηση. Αισθάνονται ότι είναι θεματοφύλακες αξιών και ιδεών που πρέπει να διαφυλάξουν και να μείνουν προσκολλημένοι σε παραδοσιακά μοτίβα. Σε αυτούς τους χαρακτήρες, είναι αρεστές οι δηλώσεις που εκστομίζονται για το αντίπαλο πολιτικό πλαίσιο, του τύπου «κατσαπλιάδες, αναρχοάπλυτοι, χασισοπότες, κ.λπ.». Βέβαια γι΄ αυτούς, ένας Μπάμπης ή ένας Άδωνης είναι οι κατάλληλοι εκπρόσωποι και οι δηλώσεις τους χαίρουν μεγάλης εκτίμησης.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης των συντηρητικών ψηφοφόρων, τίθενται οι δεξιοί διανοούμενοι, οι οποίοι επιθυμούν με μια επίπλαστη, αλλά κυρίως επικίνδυνη ρητορική και «επιστημοσύνη» να αλλάξουν την ιστορία, να ερμηνεύσουν κατά το δοκούν τα γεγονότα και δεν διστάζουν να μιλήσουν για ψυχολογικές εμμονές της προοδευτικής παράταξης. Δεν είναι λίγοι, αλλά κυρίως είναι οι «αγαπημένοι» των ΜΜΕ που θα έρθουν να συμπληρώσουν με «επιχειρήματα» τα όσα λαϊκότροπα έχουν εκστομίσει οι «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια», για να πείσουν και τους τελευταίους σκεπτικούς ότι η «αριστερά και η προοδευτική παράταξη δεν πρόσφεραν τίποτα στον τόπο, καπηλεύτηκαν την ιστορία και έφεραν μόνο τρομοκρατία και διχασμό». Έχουμε ακούσει ουκ ολίγα επιχειρήματα επ’ αυτών.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, τόσο οι συναισθηματικοί, όσο και οι διανοούμενοι δεξιοί επέδειξαν ιδιαίτερο ζήλο σε συνδρομή με τα ΜΜΕ για να στηθεί το «αντι-συριζαϊκό μέτωπο» και φυσικά να προλειάνουν το έδαφος για τη νέα κυβέρνηση. Αποδομώντας συλλήβδην την Αριστερά και το ήθος της, καταστρέφοντας και στρεβλώνοντας οτιδήποτε θετικό είχε πράξει, το μέτωπο αυτό είχε στόχο να φέρει την οικογένεια Μητσοτάκη στην εξουσία, αλλά και να επενδύσει στο σύνθημα «ότι τα τέσσερα τελευταία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστρεψε την Ελλάδα περισσότερο από τα σαράντα χρόνια των ΠΑΣΟΚ & ΝΔ», προκειμένου να εξαφανίσει την Αριστερά.

Τι συμβαίνει, όμως, τώρα από τη νέα κυβέρνηση και χωρίς καμιά αιδώ; Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο. Το χαλί στρώθηκε χάρη στους προαναφερθέντες ψηφοφόρους. Υπήρξαν όμως και οι κάτωθι, οι οποίοι είναι και πολύ περισσότεροι και οι πλέον επικίνδυνοι. Αυτοί οι οποίοι έχουν προσυμφωνήσει και έχουν συνδιαλλαγεί και απλά αναμένουν την υλοποίηση των συμφωνιών. Σε κάθε υπουργείο, σε κάθε κυβερνητική πρόταση υπάρχει και μια συμφωνία με ιδιώτη που περιμένει να ευνοηθεί από τις αποφάσεις και τα νομοσχέδια τα οποία θα κατατεθούν. Κάθε πολίτης από τη συγκεκριμένη ομάδα αναμένει να κερδίσει τα περισσότερα οικονομικά ή πολιτικά οφέλη, που απλόχερα η ΝΔ έταξε προεκλογικά. Αυτός είναι ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, άξιο τέκνο του άκρατου καπιταλισμού. Ένας απίστευτα ανταγωνιστικός κόσμος που ο καθένας κοιτά αποκλειστικά το συμφέρον του, την πάρτη του και πετά στον κάδο κάθε στοιχείο ανθρωπισμού, αλληλεγγύης και συλλογικότητας. Εν τέλει δημιουργεί μόνο οικονομικούς κολοσσούς για τα «golden boys» και «φαβέλες» για τους υπόλοιπους.

Είναι λανθασμένη η σκέψη ότι αυτές οι κοινωνικές ανισότητες γεννούν και αναγεννούν το «Αυγό του Φιδιού»; Νομίζω το έργο το έχουμε ξαναδεί. Το αφελές του πράγματος είναι να πιστεύεις ότι θα μπορέσεις να φτάσεις ψηλά στην πυραμίδα και να πλουτίσεις, τη στιγμή που μέχρι προχθές είχες ανάγκη κάποιο επίδομα για να ζήσεις. Γιατί ο νεοφιλελευθερισμός δεν δημιουργεί ευκαιρίες, αλλά «γκετοποιεί» τους ανθρώπους και κάνει σαφείς και εμφανείς –με όλες τις συνέπειες- τις διαχωριστικές γραμμές των κοινωνικών τάξεων. Προς το παρόν δεν θέλω να πω άλλα. Γνωρίζω ότι το κείμενο μου είναι μακροσκελές και μονομερές. Γι’ αυτό ας το διαβάσει, όποιος νομίζει ότι έχει κάτι να ωφεληθεί. Οι υπόλοιποι ας παρακολουθούν τον Μητσοτάκη και την παρέα του να «αλώνουν» τη χώρα μας. Στο κάτω – κάτω, ο Μπάμπης το δήλωσε: «οι αριστεροί τουμπέκιαζαν», όσο εμείς οι νεοδημοκράτες ντιλάραμε (συμπληρώνω).