Το ίδιο παιδί, το ίδιο τρεχαλητό, ο ίδιος αντίπαλος. Εβδομήντα χρόνια τώρα, η ίδια σφεντόνα. Αυτή που δεκαετίες πριν περνούσε μπροστά από τα παιδικά μας μάτια στις ειδήσεις των «9» που έβλεπαν οι γονείς στο σαλόνι, αυτή που είχε η εφημερίδα (πάντα στις μέσα σελίδες).

Βεβαίως και δεν είναι το ίδιο παιδί. Γιατί εντωμεταξύ μεγάλωσε, όπως μεγαλώσαμε κι εμείς και παραμέρισε, όπως κάναμε και εμείς για να περάσουν τα «καινούργια» παιδιά, να πει δυο κουβέντες (όχι απαραίτητα οδηγίες) και να δώσει την ευχή του.

Επί της ουσίας, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία ταπεινή λεπτομέρεια, που δεν αφορά στη μεγάλη κλίμακα της Ιστορίας, ούτε στη διπλωματία, τον πόλεμο των ανακοινώσεων και τους αριθμούς, που αφήνει αδιάφορα τα πανίσχυρα εβραϊκά λόμπι και τον ψυχικά ασταθή πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, που δεν λαμβάνει υπόψιν ούτε καν την προαιώνια, πνιγμένη στο αίμα, διαμάχη για τη χρυσή πόλη της Ιερουσαλήμ.

Στην πραγματικότητα είναι μία μικρή, οδυνηρή λεπτομέρεια που επικυρώνει τον μύθο του Ισραηλίτη Δαυίδ και του Φιλισταίου Γολιάθ αλλά από την ανάποδη, μία σχεδόν ασυνείδητη ανάκληση (παιδικών) αναμνήσεων, με την αδιαμφισβήτητη ωστόσο, συνδρομή της πραγματικότητας, όπως αυτή καταγράφεται μέσα από τις εικόνες που στέλνουν καθημερινά οι φωτορεπόρτερ από την πρώτη γραμμή των συγκρούσεων στη Δυτική Όχθη,

Ο αείμνηστος πλέον, ιστορικός Βασίλης Κρεμμυδάς, συνήθιζε να λέει ότι, η (κοινή στη χρήση) φράση «η Ιστορία επαναλαμβάνεται» είναι μη αποδεκτή επιστημονικά, καθώς οι συνθήκες, η συγκυρία και οι πρωταγωνιστές κατά περίπτωση διαφέρουν. Στον βαθμό που μου επιτρέπεται να εκφράσω άποψη δημόσια για τη θέση του, βεβαίως και τον δικαιώνω.

Όμως, αυτό που συναντούν «τα γέρικα, σχιστά μου μάτια», όπως λέει ένας αγαπημένος φίλος και συνοδοιπόρος, είναι το ίδιο εκείνο αγόρι με τη σφεντόνα που έβλεπα από την τηλεόραση μου ως παιδί. Το αγόρι από την Παλαιστίνη που στέκεται μόνο του αντίκρυ στον θηριώδη Γολιάθ.