Εντείνονται οι φόβοι για πιθανό ντόμινο της ελληνικής κρίσης, με τα αμερικανικά ΜΜΕ να προβάλουν ολοένα και περισσότερο το ζήτημα της Ελλάδας, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για της «δραματικές επιπτώσεις» που μπορεί να έχει η ευρωπαϊκή κρίση στην αμερικανική οικονομία.

Ads

Η ελληνική κρίση χρέους είναι ακόμη μια υπενθύμιση για το πόσο λίγο έχει πραγματικά αλλάξει από την «οικονομική έκρηξη» και πόσα περισσότερα πρέπει να γίνουν για να αποτρέψουν μια επανάληψη στις ΗΠΑ και σ’ όλο τον κόσμο, σημειώνει το σημερινό κύριο άρθρο των New York Times με τίτλο «Greece and you».

Η εφημερίδα τονίζει ότι παραμένει αβέβαιο το κατά πόσο οι αμερικανικές τράπεζες είναι ευάλωτες στην κρίση του ελληνικού χρέους, δεδομένου ότι δεν είναι μεγάλοι πιστωτές της Ελλάδας. Ωστόσο, αποτελούν μεγάλους παίκτες στις αγορές παραγώγων, όπως αυτές των ασφαλίστρων κινδύνου έναντι χρεοκοπίας που ενέχονται στην έκρηξη του American International Group.

Επιπλέον, αναφέρεται ότι τρία χρόνια μετά την τεράστια κρίση που κλυδώνισε τις ΗΠΑ, οι αγορές παραγώγων εξακολουθούν σε μεγάλο βαθμό να λειτουργούν χωρίς κανονισμούς, καθώς οι χρηματοοικονομικές μεταρρυθμίσεις που υποτίθεται ότι θα προήγαγαν τη διαφάνεια και θα μείωναν την κερδοσκοπία, δεν έχουν εφαρμοστεί στις ΗΠΑ, λόγω της σκληρής άσκησης πολιτικής πίεσης από τις τράπεζες.

Στα αποτελέσματα της χθεσινής ψηφοφορίας επικεντρώνεται μια δεύτερη ανταπόκριση από την Αθήνα για την νεοϋορκέζικη εφημερίδα, υποστηρίζοντας ότι αυτά απέτρεψαν τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών και την παύση λειτουργίας της κυβέρνησης, προοπτική που πολλοί φοβούνταν ότι θα προκαλούσε τη χρεοκοπία της Ελλάδας και οικονομικό πανικό στην ευρωζώνη, αντίστοιχο με αυτόν που επακολούθησε την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008.

Επίσης, σημειώνεται ότι πριν από την ψηφοφορία, ο πρωθυπουργός υπεραμύνθηκε των ξένων πιστωτών της χώρας, που έχουν καταστεί στόχος λαϊκής οργής, δηλώνοντας ότι «μας βοηθούν σε δύσκολους καιρούς». Ωστόσο, υπογραμμίζεται ότι πολλοί από τους χιλιάδες διαδηλωτές, που είχαν συγκεντρωθεί την ίδια ώρα έξω από το Κοινοβούλιο, εξέφραζαν έντονη δυσαρέσκεια για τους ξένους πιστωτές, χαρακτηρίζοντάς τους «κατοχική δύναμη».

Σε εκπομπή του τηλεοπτικού δικτύου CNBC, εμφανίστηκαν οι πρώην πρέσβεις των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τσαρλς Ρις και Ντάνιελ Σπέκχαρντ, με αφορμή τη χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή. Οι δύο Αμερικανοί διπλωμάτες υποστήριξαν ότι ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου «εξέρχεται πιο ισχυρός» μετά την ψήφο εμπιστοσύνης, καθώς αποσοβούνται οι εντάσεις εντός του κυβερνώντος κόμματος, ενόψει του νέου προγράμματος λιτότητας.

«Θεωρώ ότι η ψηφοφορία ήταν μια προέγκριση για τα μέτρα λιτότητας», δήλωσε ο κ. Ρις, προσθέτοντας ότι «με τον ανασχηματισμό, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας πέτυχε τον επανέλεγχο του κόμματός του». Ο κ. Σπέκχαρντ τόνισε ότι «τώρα, αρχίζει το δύσκολο έργο του κ. Παπανδρέου για τη μείωση των δαπανών, την αύξηση των φόρων και τις ιδιωτικοποιήσεις», ενώ μίλησε για «καθυστερήσεις» που σημειώθηκαν τους προηγούμενους μήνες σχετικά με την προώθηση των μεταρρυθμίσεων.

Τέλος, άρθρο του Έλληνα καθηγητή Λουκά Τσούκαλη δημοσιεύουν οι New York Times, με τον ακαδημαϊκό να υποστηρίζει ότι το φάντασμα της χρεοκοπίας στοιχειώνει τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς, καθώς θα μπορούσε να αποτελέσει την αιτία ενός ντόμινο όχι μόνο για τη ζώνη του ευρώ, αλλά και πέρα από αυτή.

Επιπλέον, τονίζει ότι χωρίς άμεσες δομικές αλλαγές και παροχή βοήθειας από τους Ευρωπαίους εταίρους, η Ελλάδα κινδυνεύει να παγιδευτεί σε έναν αδιάρρηκτο κύκλο παρακμής.

Όπως υπογραμμίζει, η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως μια ριζική ανανέωση της πολιτικής τάξης όπου θα διακυβεύεται η επιβίωση των μελών της, αλλά η δημοκρατία θέλει χρόνο, καθώς οι επόμενες εκλογές μπορεί να μην είναι μακριά, αλλά πρώτα θα πρέπει να έχει βελτιωθεί το οικονομικό και πολιτικό κλίμα.

Η λύση θα δοθεί εάν υπάρξει πολιτική συμφωνία σ’ αυτά τα ζητήματα και όχι με αποσπασματικά μέτρα που αφήνουν τους πολιτικούς δύο βήματα πίσω από τις αγορές. Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι, σύμφωνα με τον Έλληνα καθηγητή, αφού έχουμε πιαστεί στις συνέπειες του υπέρμετρου δανεισμού, της αλόγιστης κατανάλωσης και του σκασίματος της πιστωτικής φούσκας.

Εάν δεν καταφέρουμε, σημειώνει, να τα αντιμετωπίσουμε όλα αυτά με επιτυχία, τότε επιτεύγματα δεκαετιών για μια αυξανόμενη ολοκλήρωση και αμοιβαία κυριαρχία στη μεταπολεμική Ευρώπη ίσως δεν θα πρέπει να θεωρούνται ως δεδομένα.