Με καθαρά αυτοδιοικητικά κριτήρια δεν ψηφίζουν οι περισσότεροι ούτε σε καιρούς πολύ πιο ήσυχους από τους τωρινούς. Αν μετρούσε μόνο, ή κυρίως, η αξιοσύνη του δημάρχου ή του νομάρχη, δεν θα βλέπαμε να επανεκλέγονται άνετα όσοι απέτυχαν παταγωδώς στον ρόλο που τους ανέθεσε η λαϊκή ψήφος και διακρίθηκαν μόνο στο κακόγουστο τηλεοπτικό σταριλίκι και στην υπέρ ημετέρων διασπάθιση χρήματος.

Αλλά βέβαια, όταν φροντίζεις να μην παρίστασαι στο δικαστήριο, τάχα ασθενής και γλιστράς από πονηρή αναβολή σε πονηρή αναβολή, τότε μπορείς να καμαρώνεις ότι «δεν υπάρχει καταδικαστική απόφαση εις βάρος σου». Κι όταν, αντί να απολογείσαι για την πολιτεία σου, που κατάντησε αβίωτη την Αθήνα, επιτίθεσαι σκαιά στους αντιπάλους σου, τότε μπορείς να καυχιέσαι πως υπήρξες «ο πιο επιτυχημένος δήμαρχος, όπως άλλωστε και ο πιο επιτυχημένος υπουργός Υγείας», κι ας σε άδειασε ο ίδιος ο διάδοχός σου (και κομματικώς όμαιμός σου) στο υπουργείο αυτό.

Σε τούτες τις εκλογές, και με δεσπόζον θέμα τη «μετάφραση» των εντολών του Μνημονίου στην καθημερινότητά μας, που κλονίζεται μέχρις αποσαθρώσεως, απομακρυνόμενη ραγδαία από όσες σταθερές και αυτονόητα διέθετε ένα-δυο χρόνια πριν, η συζήτηση, η δημόσια και η ιδιωτική, για τα αμιγώς δημοτικά ήταν ελάχιστη. Αν σε κάποια από τις δημοσκοπήσεις εξόδου που θα γίνουν αύριο τεθεί το ερώτημα «τι είναι η δημοτική κοινότητα;», το πιο πιθανό είναι ότι το «δεν γνωρίζω, δεν απαντώ» θα συγκεντρώσει ποσοστό περί το 70%.

Καθημερινά ψηφίζουμε ως πολίτες, με τη στάση μας στα μικρά και στα μεγάλα, κι όχι μια στα τρία ή τέσσερα χρόνια. Και για την ψήφο μας, εκτός από τις ιδέες μας αποφασίζει και η ίδια μας η καθημερινότητα: τα φυλλορροούντα οικονομικά μας, η δεσποτεία του τσιμέντου και του νέφους (α, ναι, υπάρχει ακόμα, κι ας μην το περιέλαβε η προεκλογική ατζέντα), ο χρόνος που χάνεται στις αμέτρητες ουρές, η απογοητευτική βεβαιότητα ότι στις επόμενες εκλογές θα συζητούμε από δυσμενέστερη βάση. Όσο καταλαβαίνω, συνομιλώντας, η απογοήτευση θα ψηφίσει αύριο. Και ο θυμός. Η ελπίδα θα περιμένει μιαν άλλη φορά.

Δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή», στις 6/11/2010