Όταν έφυγε εκείνη, πονούσα για μήνες. Εφτά χρόνια ενός δυνατού και ασώματου έρωτα είναι μία ολόκληρη ζωή. Την θυμάμαι ακόμη να περπατάει ανάερα προς το μέρος μου και να σείονται γύρω της τα βλέμματα για να μην χάσουν την οπτική επαφή με τη θωριά της. Μια συλφίδα, σχεδόν ένας αντικατοπτρισμός στη Γη από κάποιο παράλληλο, απείρως πιο μαγικό απ’ το δικό μας σύμπαν.

Όταν με απομάκρυνε απ’ τη ζωή της , πήρε την θέση της ο πόνος. Αλγεινοί όλοι οι χωρισμοί  και οι απώλειες μου. Εξάλλου, έτσι μετράμε την αξία των ανθρώπων. Απ’ το γεγονός ότι μας λείπουν κάθε που εξαφανίζονται παροδικά ή μόνιμα.

Την αναζητώ ακόμη στους δρόμους που συχνάζαμε. Καμμιά φορά με συνεπαίρνει τόσο πολύ η αναπόληση της εξωτικής της μορφής όσο η θύμηση της να υλοποιείται , να γίνεται αυτή η συγκεκριμένη γυναίκα που διακαώς επιθυμώ να συναντήσω. Τότε, μοιάζει να με καλεί και με το πρώτο βήμα μου προς την εύμορφη οπτασία της αποκαθίσταται η αλήθεια.

Όλα και κάθε φορά είναι προβολές της συνείδησης μου. Δεν θ’ απολησμονήσω ποτέ να σ’αγαπάω. Και να πονάω για την απουσία σου.

Εύχομαι εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο να έδωσες και να πήρες αγάπη.

Στην εξελικτική θεωρία των αισθημάτων και των συναισθηματικών διαπροσωπικών σχέσεων η αγάπη είναι η κορύφωση όλων των διαδρομών. Συναίσθημα άρρητο ως προς τον ορισμό του, γίνεται περισσότερο κατανοητό μεθεκτώς μέσα  στα βιώματα του ανθρώπου και μέσα στις συνδηλώσεις στον εκφερόμενο περί αυτού  λόγο.

Την αγάπη μπορείς να την προσεγγίσεις με τις σκέψεις σου. Δεν μπορείς μ’ αυτές να την διασαφήσεις. Παλιότερα πολλοί άνθρωποι και ειδικά ορφανά παιδιά πέθαιναν από λύπη. Η αγάπη είναι η καταλληλότερη μορφή εξάρτησης του καθενός με τον πλησίον του.

Η αγάπη είναι το ζείδωρο πνεύμα, το βότανο για την επιβίωση μας. Οι αγορές, η αυτονομία, η αυτάρκεια, η μεγαλύτερη πλάνη του ανθρώπου ότι μπορεί να ζει μόνος του και να είναι λιοντάρι, είναι οι πρώτες αιτίες θανάτου. Οι παθήσεις είναι οι απαντήσεις του σώματος σε κοινωνίες απάνθρωπες εδώ και δεκαετίες.

Στις μέρες μας είναι επιτακτική η ανάγκη της παλιννόστησης για το συναίσθημα και την αγάπη στην εμπροσθοφυλακή της.

Η αγάπη είναι η θυσιαστική αυτοδιάθεση κάποιου όταν χρειάζεται να μας συντρέξει για κάποιο προσωπικό μας σκάλωμα στις δυσκολίες της ζωής. Οφείλει να είναι δίπλα μας με ανιδιοτέλεια.

Ο άνθρωπος που αγαπά γίνεται και αγαπώμενος. Όσες φορές και να τρέξει κανείς  για να βοηθήσει τον άλλο, δεν θα κουραστεί. Η αγάπη είναι άοκνη.

Ανατροφοδοτείται απ’ την θεϊκή βούληση ή τέλος πάντων από μια μυστική άσωστη δεξαμενή. Στην ύπαρξη της δεξαμενής αυτής με το άγνωστο περιεχόμενο είναι που οφείλουμε την αξεδίψαστη όρεξη μας για δόσιμο. Το δόσιμο είναι μια μεγάλη χαρά από μόνο του κι ακόμη περισσότερο το μη ανταποδοτικό ξόδεμα.

Όταν δίνουμε είναι η πίστη στην αυταξία μας που μας ανταμείβει,   η βεβαιότητα πως συμβάλλουμε στην καλυτέρευση της ζωής όλων των ανθρώπινων κοινοτήτων.

Πάντα εκεί έξω υπάρχει ο άνθρωπος μας. Πρέπει να υπάρχει ένας άνθρωπος μας. Δίπλα μας. Εκεί έξω. Κάπου. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι δίχως να ξέρω ότι γι’ αυτό που κάνω, όσο παράδοξο και αν είναι, έχω την μικρή μου ομάδα που θα με στηρίξει για την ιδέα μου και την υλοποίηση της.

Η αγάπη δεν είναι το τετριμμένο συναίσθημα στα παλιατζίδικα λεξιλόγια των ανθρώπων. Η αγάπη είναι ιερή. Όταν υπάρχει μεταξύ δύο ανθρώπων, ακόμη και τα αγγίγματα στα σώματα έχουν την δύναμη κάποιας ιαματικής τελετής. Ο πόνος είναι δυσβάσταχτος και αναπόφευκτος. Για τον εγκαταλειμμένο είναι και ανυπόφορος. Το σώμα μας αποζητά το χάδι ακόμη και όταν εμείς κυνηγάμε την μαγική αυτονομία μέσα στην εφήμερη ευτυχία του καταναλωτισμού.

Πάντα εκεί έξω υπάρχει ο άνθρωπος σου. Όταν εσύ λυγίζεις εκείνος με μεγάλους διασκελισμούς σαρώνει τους δρόμους της πόλης σου. Ξάγρυπνος όλες τις ώρες της μέρας για ‘σένα.  Ο φόβος για τα άθλια κοινωνικά συμβόλαια καταρρέει όταν ξέρεις πως μια δίκαιη και συνάμα ιδιότυπη πράξη σου θα αγαπηθεί απ’ τον αγαπημένο σου.

Απελευθερώνεσαι με την ύπαρξη του ανθρώπου σου. Ο δικός μου άνθρωπος όταν του ζητάω να με βοηθήσει με βοηθάει. Και το αντίστροφο. Όταν τον σκέφτομαι είναι γιατί προηγουμένως με έχει σκεφτεί εκείνος.  Δεν επιτρέπει στις δυσκολίες να με συντρίψουν.

Τις μέρες της ένδειας, της οργής και του μίσους μου, αυτός  υποδαυλίζει την ψυχραιμία μου. Όταν πέφτω σε σκοτάδια, μου δίνει τα φάρμακα και τα νηπενθή του,  αποστάγματα της σοφίας του. Όταν με βρίζουν εκείνος σφυρηλατεί στους μυχούς μου θύλακες αποτροπής των χυδαίων εισβολέων και οπαδών της καταλαλιάς.

Και όλα εξηγούνται και επιστημονικά. Από φωτογραφίες του εγκεφάλου έχει αποδειχθεί ότι η απώλεια και η απουσία , η απομάκρυνση ενός αγαπημένου προσώπου ενεργοποιεί τον πρόσθιο μεταλόβιο έλικα. Η επιστήμη επιστρέφει στην ποίηση και χρησιμοποιεί λέξεις εύηχες για να εξηγήσει τα πράγματα στις μέρες μας.

Και προχωρώντας ακόμη παραπέρα στη συγγραφή αυτού του άρθρου , στο ίδιο μεταίχμιο, εκεί που το ποτάμι της ποίησης εκβάλλει στη λογική, θέλω να πω πως η αγάπη είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ψυχικής ισορροπίας.

Δεν αρκεί παρά ένα φιλικό άγγιγμα από ένα λατρεμένο μας πρόσωπο για να γεμίσουμε με τις ορμόνες θαλπωρής, της ασφάλειας. Την ωκυτοκίνη και την βασοπερσίνη.

Έχουμε προχωρήσει πολύ στην κατανόηση της αγάπης και της σημασίας της. Το 1939, οι γυναίκες ιεραρχούσαν στην Πέμπτη θέση την αγάπη ως παράγοντα για την επιλογή συντρόφου. Το 1990, η αγάπη ήταν πρώτη στη λίστα για τις γυναίκες και για τους άνδρες.

Σήμερα και οι φοιτητές πανεπιστημίου λένε ότι βασική προσδοκία για τον γάμο τους είναι η συναισθηματική ασφάλεια. (Sue Johnson)