Η απάντηση είναι εύκολη. Όλοι οι Έλληνες ανεξαρτήτως πολιτικών, ιδεολογικών προτιμήσεων. Όλοι «πλην Λακεδαιμονίων». Ήτοι πλην των Σαμαρά, Βενιζέλου. Πρωτίστως αυτών, αλλά και όσων έκαναν ό, τι μπορούσαν για να τους κρατήσουν ζωντανούς. Βουλευτές, δημοσιογράφοι κ.λπ. Όλοι αυτοί δεν δικαιούνται να κρίνουν αν η όποια συμφωνία θα είναι καλή, κακή ή μέτρια.

Εδώ και τέσσερεις μήνες βέβαια το κάνουν. Και έχουν ήδη βγάλει την ετυμηγορία τους. Η ανύπαρκτη και άγνωστη ακόμα συμφωνία είναι νέο μνημόνιο και μάλιστα χειρότερο από το δικό τους. Θα μπορούσε να πει κανείς πως reus reum non facit[1] αλλά η πολιτική τιμή δεν έχει Limit down. Όπως δεν έχει η τσίπα και η γελοιότητα. Κριτικάρουν την κυοφορούμενη, πλην όμως αγέννητη, συμφωνία και ταυτόχρονα την κυβέρνηση που δεν διαπραγματεύεται!!

Άρα αφού δεν διαπραγματεύεται, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε πως στις συναντήσεις κορυφής, η συχνότητα των οποίων είναι πρωτόγνωρη, παίζουν τις κουμπάρες ή λένε ανέκδοτα. Ειδικά δε στην τελευταία 5μερή (Μέρκελ, Ολάντ, Λαγκάρντ, Ντράγκι και Γιούνκερ) το θέμα ήταν η μετεγγραφή του Εσιέν στον ΠΑΟ. Έχει δίκιο ο «MEGAλος» ηγέτης Σταύρος να εγκαλεί τον Τσίπρα γιατί δεν παραβρέθηκε. Ως παναθηναϊκός (παναθηναϊκάκιας είναι άλλος), έπρεπε να τους επιβάλει την παρουσία του.

Με τους Σαμαρά, Βενιζέλο μπορεί κάποιος να συμφωνεί πολιτικά ή και ιδεολογικά, μπορεί να διαφωνεί και να ασκεί κριτική. Οι ίδιοι όμως δεν μπορούν να κριτικάρουν κανέναν γιατί είναι επίορκοι. Ορκίστηκαν υπακοή στο Σύνταγμα, δίνοντας τον προβλεπόμενο από το ίδιο όρκο (Άρθρο 59 §1), αλλά ασκώντας την κυβερνητική εξουσία καταπάτησαν άρθρα του Συντάγματος.

Συνειδητά ή όχι είναι ένα ερώτημα. Έχει όμως κάποια ιδιαίτερη σημασία η απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα; Πιστεύω πως όχι. Για τις κοινωνίες ελάχιστη σημασία έχει τι πιστεύουν οι ηγέτες και για τον εαυτό τους και για την πολιτική που ακολουθούν. Αν δηλαδή οι ηγέτες έχουν ψευδαισθήσεις για τα αποτελέσματα της πολιτικής τους, αναιρούνται αυτά τα αποτελέσματα; Όχι βέβαια. Αυτό που τελικά έχει σημασία είναι ποια συμφέροντα εξυπηρετούν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές και όχι τι άποψη έχουν οι ηγεσίες γι’ αυτές.

Όταν όμως λέω πως Σαμαράς, Βενιζέλος καταπάτησαν το Σύνταγμα, δεν μιλώ για λάθος πολιτικές και οικονομικές εκτιμήσεις. Αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να μειωθούν μισθοί και συντάξεις, να γίνουν απολύσεις κ.λπ. Ο καθένας μας μπορεί να πιστεύει οτιδήποτε θέλει. Δεν πρόκειται γι’ αυτό. Δεν πρόκειται για κάποιους που ορκίστηκαν να φυλάσσουν Θερμοπύλες και κάνοντας λάθος, παρατάχθηκαν στο πλάτωμα αντί για τα στενά. Πρόκειται για επίορκους.

«Επίορκος, 1. αυτός που καταπατεί, που αθετεί τον όρκο του 2. αυτός που έχει προδώσει την πατρίδα του, καταπατώντας τον όρκο που έδωσε να την υπηρετεί»[2]. Το ερώτημα είναι: Έχει σημασία αν καταπάτησαν πέντε, δέκα ή πενήντα άρθρα του Συντάγματος;[3] Ο επίορκος έχει διαβαθμίσεις; Σαμαράς, Βενιζέλος και λοιποί, μπορούν να είναι λίγο, πολύ ή πάρα πολύ επίορκοι; Η υπακοή στο Σύνταγμα υπόκειται σε εκπτώσεις;

Η απάντηση είναι πρόδηλη. Τον όρκο ή τον αθετείς ή δεν τον αθετείς. Ολίγον έγκυος δεν υπάρχει. Αλλά και το Σύνταγμα δεν επιτρέπει την καταπάτησή του αν η χώρα έχει οικονομικές δυσκολίες.[4] Αυτό λοιπόν που λέω, ασκώντας το δικαίωμα που μου δίνει η ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος (άρθρο 120 παρ. 4), είναι πως οι άνθρωποι αυτοί είναι επίορκοι. Άρα ως τέτοιοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να κρίνουν την όποια συμφωνία φέρει η κυβέρνηση. Μέχρι τότε να ευγνωμονούν την καλή τους τύχη.

Γιατί όπως έγραφε (12/5/12) ο Συνταγματολόγος Γ. Κασσιμάτης : «Στην Ελλάδα έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ από όλους εκείνους που γνώριζαν πως η θέση τους για το υπόλοιπο της ζωής τους είναι σε κάποιο κελί μίας υπόγειας φυλακής και αντάλλαξαν την τιμωρία τους με τη δική μας δουλεία και με την άλωση της χώρας εις το διηνεκές.» Ας αφήσουν λοιπόν τον ελληνικό λαό να κρίνει και ας ξοδέψουν το χρόνο τους να εξηγήσουν τουλάχιστον το παρακάτω «κατόρθωμα» τους.

ΦΕΚ 240 άρθρο 4.4 (12/12/2012): «Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος (Ελλάδα), η Τράπεζα της Ελλάδος και το (Ελληνικό) Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση Τροποποίησης, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά, από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφαση ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων».

Πείτε μου τώρα. Υπάρχει κανείς που πήρε δάνειο και δέχτηκε να βάλει υποθήκη περιουσιακά στοιχεία που θα αποκτήσουν στο μέλλον τα παιδιά του; Τα τελευταία 100 χρόνια όλα τα κράτη έχουν πτωχεύσει μία τουλάχιστον φορά. Κάποια ήταν οι ηττημένοι πολέμων και υπέγραψαν ατιμωτικές συνθήκες. Κανένα και ποτέ δεν υποθήκευσε μελλοντικές πηγές πλούτου του. Το έκαναν οι επίορκοι Σαμαράς και Βενιζέλος παραβιάζοντας θεμελιώδεις αρχές της εθνικής μας κυριαρχίας.

Οι φυσικοί πόροι δεν μπορούν να εκποιηθούν. Είναι απαράγραπτοι, αναπαλλοτρίωτοι και ακατάσχετοι. Και με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Επιπλέον, είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την άσκηση της πολιτικής εξουσίας και αυτή ως λειτουργία βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα του Συντάγματος. Η πολιτική εξουσία ανήκει κατ’ ευθείαν στο λαό. Ασκείται όπως το Σύνταγμα και οι νόμοι ορίζουν, αλλά δεν μπορεί να μεταβιβαστεί. Οι επίορκοι το έκαναν (κι αυτό) και επιπλέον αποδέχτηκαν την αιχμαλωσία με αγγλικό δίκαιο.

Τελικά μια διαφορά μετοχών και Σαμαρά, Βενιζέλου (κι όχι μόνο αυτών), είναι ότι η πολιτική τιμή και τσίπα τους  δεν έχει Limit down. Μπορεί να πέφτει συνεχώς κι αυτοί εκεί.

Τσούτσουρδοι, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και όπως κάθε εγκληματίας που σέβεται τον εαυτό του επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος. Μέχρι που να μάθουν ότι vox populi, vox Dei.
 
ΥΓ. Ο χαρακτηρισμός επίορκοι προφανώς είναι πολύ βαρύς. Τους τον έχω αποδώσει (όπως κι άλλοι) πολλές φορές τα τελευταία τρία, τέσσερα χρόνια σε άρθρα και σε βιβλίο μου. Κανείς τους δεν είχε το ανάστημα να μηνήσει εμένα ή και όποιον άλλον. Ίσως αυτό να είναι η μεγαλύτερη απόδειξη παραδοχής από όλους τους ότι είναι επίορκοι. Δεν είναι όμως ηλίθιοι. Αντιλαμβάνονται πως ούτε καν ο δικός τους Αθανασίου δεν θα μπορούσε να αποδείξει σε δικαστήριο ότι υπάρχει ολίγον έγκυος.
 
Παραπομπές

[1] Ένοχος ένοχο ου ποιεί.
[2] ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, (Β έκδοση, σελ. 654).
[3] Υπόψη πως κανένα άρθρο του Συντάγματος δεν είναι υπεράνω οποιουδήποτε άλλου άρθρου, έστω και τυπικά. Κάθε άλλο, μεταξύ τους όλα τα άρθρα είναι ισότιμα και δεν εξαιρούνται, ούτε καν τα απολύτως προστατευόμενα που αποτελούν τον «σκληρό πυρήνα» του Συντάγματος.
[4] Το Σύνταγμα προβλέπει (άρθρο 48) άλλες καταστάσεις: «Σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων ή άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας…». Σ’ αυτές τις καταστάσεις τίθεται σε ισχύ ο νόμος «για την κατάσταση πολιορκίας» (σε όλη την επικράτεια ή σε μέρος της) και μπορεί να ανασταλεί η ισχύς του συνόλου ή μέρους συγκεκριμένων διατάξεων του Συντάγματος. Ακόμα και τότε όμως αναστέλλονται μόνο κάποια άρθρα (12 από τα 120).
[5] Φωνή λαού, φωνή Θεού.