Τον Οκτώβριο του 2009 με την ανάληψη της πολιτικής ηγεσίας της χώρας από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τα ηνία του υπουργείου Εσωτερικών αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής διακυβέρνησης αναλαμβάνει ο Γιάννης Ραγκούσης ένας πολιτικός της νέα γενιάς.

Με όραμα τη Μεταρρύθμιση στη Δημόσια Διοίκηση και εργαλεία την αξιοκρατία,  που εμπεριέχει ως ρητή προϋπόθεση τον απεγκλωβισμό από την κομματοκρατία¹,  θέτει ως βασικό στόχο στην πολιτική του, την εξοικονόμηση πόρων και ταυτόχρονα την ορθολογική λειτουργία του κράτους στη βάση της εξυπηρέτησης του αναγκών του πολίτη.

Είναι η περίοδος της συρρίκνωσης του σπάταλου δημοσίου τομέα αυτού που ενοχοποιείται σφόδρα από τους πολιτικούς ως ο κατεξοχήν υπεύθυνος για τα οικονομικά και κοινωνικά μας αδιέξοδα.  Βέβαια παραλείπουν εδώ να ομολογήσουν ότι η ευθύνη για τη στελέχωση του ελληνικού δημοσίου βαρύνει αποκλειστικά εκείνους που την σχεδίασαν, επομένως τους ίδιους.

Κατά μια άλλη άποψη είναι η περίοδος της εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών ή πολιτικών ακραίας λιτότητας στην ελληνική οικονομία. 

Την περίοδο αυτή ψηφίζεται ο Νόμος 3833/2010, που μεταξύ άλλων, θεσπίζει αφενός χρονικό ορόσημο την 31η Δεκεμβρίου 2012 για την ολοκλήρωση των διορισμών των επιτυχόντων των διαγωνισμών του ΑΣΕΠ που μόλις την προηγούμενη περίοδο είχαν δημοσιευθεί σε ΦΕΚ τα οριστικά τους αποτελέσματα και την 31η Δεκεμβρίου 2013 για οριστικά αποτελέσματα εκδοθέντα μετά την 1-1-2010 και αφετέρου την αναλογία 1:5, όπερ σημαίνει ότι σε πέντε αποχωρήσεις υπαλλήλων του δημοσίου θα προσλαμβάνεται ένας, έτσι ώστε να επιτευχθεί η σταδιακή μείωση των αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. O κανόνας βέβαια αυτός ουδέποτε εφαρμόστηκε μέχρι και σήμερα, ενώ ήδη από την αρχή της κρίσης μετρούμε 275.000 χιλιάδες αποχωρήσεις υπαλλήλων σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
 
Οι συγκεκριμένοι επιτυχόντες πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι πέτυχαν σε διαγωνισμούς που διεξήγαγε το ΑΣΕΠ -ο μοναδικός φορέας αξιοκρατικών προσλήψεων στην Ελλάδα- στα πλαίσια προκηρύξεων του για την κάλυψη θέσεων για τις οποίες είχαν προβλεφθεί τα αναγκαία κονδύλια σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού.

Ας δούμε όμως τι κατάφερε ο περιβόητος νόμος 3833/2010 κεφάλαιο Γ΄ στα άρθρα 10 και 11 που εμπίπτουν στην αποκλειστική αρμοδιότητα του κ. Ραγκούση.

1. Επιβεβαίωσε περίτρανα ότι το κομματικό κράτος το οποίο υπηρέτησε επί τριακονταετίας το κόμμα που τον ανέδειξε είναι εδώ ενωμένο, δυνατό. 
2. Εξοβέλισε πολλούς νέους επιτυχόντες του ΑΣΕΠ στο εξωτερικό από το να περιμένουν να προσφέρουν στη πατρίδα ως στελέχη μιας σύγχρονης δημόσιας διοίκησης, που ναι μεν ευαγγελίζονταν διάφοροι αλλά θυσιάστηκαν όλα στο βωμό των πελατειακών σχέσεων ή γνωριμιών, θέσεις διευθυντών, είτε Προϊσταμένων ακόμη και το OpenGov υπήρξε τελικώς ένα κενό γράμμα.
3. Απογοήτευσε οικτρά όσους είχαν πιστέψει στην αξιοκρατία και τους δίδαξε σε συμβολικό επίπεδο ή αν θέλετε και σε παιδαγωγικό να μην περιμένουν τίποτε από αυτήν, τουναντίον να ακολουθήσουν στο μέλλον  έναν άλλο δρόμο πιο αποτελεσματικό. Συνθήκη οριακού κόστους και οριακού οφέλους ² την οποία ο κ. Ραγκούσης οφείλει να ξαναμελετήσει.
4. Αν έπρεπε κάτι να κάνει σωστά ο κ. Ραγκούσης και δεν το έπραξε ήταν να επιδιώξει τον περιορισμό του δημοσίου στην εκλογική πελατεία του κόμματος του ή στους κομματικούς μισθοφόρους. Όπως πλαστά βασικά πτυχία- πρόσφατα παραδείγματα στο aftodioikisi.gr και πτυχία ξένων γλωσσών,  ανανεώσεις συμβάσεων ορισμένου χρόνου και μετατροπή τους σε αορίστου, διορισμοί μετακλητών, προγράμματα stage για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας και μετά μονιμοποίηση, αδιαφανείς προσλήψεις στον ΟΑΕΔ, ΥΠΑ Ο.Τ.Α. κ.α., καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών με επιδόματα ΔΙΒΕΕΤ (Δικαιώματα Βεβαίωσης και Είσπραξης Εσόδων υπέρ Τρίτων) και πολλά άλλα. Όμως κάτι τέτοιο θα πήγαινε κόντρα στον πυρήνα της φιλοσοφίας ενός πολιτικού φορέα που στηρίχτηκε κατά κανόνα στον κύκλο των εξυπηρετήσεων με φωτεινές  εξαιρέσεις όπως του Αναστάσιου Πεπονή  και άλλων, πλην όμως λίγων.
5. Απέδειξε ότι το Ελληνικό κράτος δεν μπορείς να το εμπιστεύεσαι και το απαξίωσε ακόμη περισσότερο στα μάτια των πολιτών. 
6. Αγνόησε παντελώς τις έννοιες της δικαιοσύνης, της χρηστής διοίκησης, της ίσης μεταχείρισης και της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης στην οποία απέβλεψαν οι πολίτες με το να συμμετέχουν στους διαγωνισμούς του.
7. Οι επιτυχόντες από παράδειγμα προς μίμηση που θα έπρεπε να είναι, από τη στιγμή που οι κήνσορες – πολιτικοί  αποφάσισαν τη δημιουργία  ενός σύγχρονου κράτους, τουλάχιστον αυτό προέβαλλαν σε κάθε βήμα τους,  έγιναν δυστυχώς παράδειγμα προς αποφυγή.

Η  αριστερή, υποτίθεται, ΔΗΜΑΡ στη συνέχεια μέσω του αρμόδιου υπουργού της και δη συνταγματολόγου κ. Μανιτάκη δεν έκανε απολύτως τίποτε στην κατεύθυνση της αξιοκρατίας και  στην επίλυση του προβλήματος της  συνεχούς αναβολής νόμιμων διορισμών,  παρά μόνο μερίμνησε με σπουδή μη τυχόν θιγεί η εκλογική πελατεία των δύο μεγάλων κομμάτων, βλ. τάχιστη ανεύρεση θέσεων για τους 1.891 πρώτους διαθέσιμους, Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης των Πανεπιστημίων – παρ.ζ  Ν.4093/2012.  (το ένα χέρι νίβει τ΄ άλλο και τα δύο το πρόσωπο).³

Σήμερα οι εν λόγω επιτυχόντες παρά το γεγονός ότι επέλεξαν τον δίκαιο και δύσκολο δρόμο της αξιοκρατίας υφίστανται ένα σημαντικό οικονομικό, προσωπικό και ηθικό κόστος που απορρέει από τις παραλείψεις της διοίκησης.

Κάποιοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν δικαστικά, αναζητώντας το δίκιο τους σε μια δικαιοσύνη που όπως και η δημοκρατία μας, πάσχει, και άλλοι ελλείψει χρημάτων να συστήσουν τον Πανελλήνιο σύλλογο επιτυχόντων διαγωνισμών του ΑΣΕΠ για να διεκδικήσουν το αυτονόητο, αυτό που το ελληνικό κράτος καταπατώντας το Σύνταγμα και τους νόμους, τους στερεί, και μάλιστα σε μια περίοδο που οι δουλειές στην εγχώρια ιδιωτική οικονομία, όπως και ο τελευταίος πολίτης γνωρίζει, «περισσεύουν» λόγω της «ενάρετης» οικονομικής πολιτικής που ασκείται στη χώρα.

Δυστυχώς το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ απεδείχθη πολύ κατώτερο των περιστάσεων και σε αυτή την περίπτωση.

¹ Κομματοκρατία,  Χρήστος Γιανναράς, Εκδόσεις Πατάκη 2002.
² Θεμελιώδες θεώρημα της μικροοικονομικής
³ Λαϊκή παροιμία που συναντάται και κατά την αρχαιότητα. Που σημαίνει,  δεν μπορεί να έχει κανείς  απαίτηση να αποκτάει ωφελήματα, χωρίς να προσφέρει και ανταλλάγματα.

*Ο Κ. Παπαδόπουλος είναι Οικονομολόγος, μέλος του Οικονομικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος