Η συζήτηση για την αριστερά και την κεντροαριστερά είναι σημαντική όχι τόσο για τον τίτλο της, το θέμα της, όσο γιατί γίνεται σε μια περίοδο που συμβαίνουν κοσμογονικές αλλαγές στη χώρα μας, που έχουν σαν οδηγό τους την Ελληνική ριζοσπαστική αριστερά.

 
Σήμερα στη χώρα μας συγκρούονται, κατά βάση δύο κόσμοι. Από την μια ο κόσμος της εργασίας και της έντιμης παραγωγικότητας και από την άλλη ο κόσμος του αδηφάγου ολιγοπωλιακού κεφαλαίου, ο κόσμος δηλαδή που προκάλεσε στην ολότητα του την δραματική κρίση που βιώνουμε σήμερα.
 
Εμείς ως τμήμα και ιστορική συνέχεια της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς αναγνωρίζουμε ως κυρίαρχη την παραπάνω αντίθεση στο πεδίο των κοινωνικών συγκροτήσεων.
 
Σήμερα για πρώτη φορά στην νεότερη ιστορία της χώρας, είμαστε στην ευχάριστη θέση να διαπιστώνουμε ότι η ριζοσπαστική αριστερά, έχει θέσεις και κυβερνητικό πρόγραμμα, όπως αυτό διατυπώθηκε από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στην ΔΕΘ, ότι η ίδια πια είναι ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, ότι βάζει την «ατζέντα» στην πολιτική επικαιρότητα, ότι αυτή η αριστερά μπορεί να γίνει ο πόλος για ουσιαστικές και ριζικές ανατροπές ακόμα και έξω από τα σύνορα της χώρας, σε ολόκληρη την Ευρώπη.
 
Να σημειώσω εδώ ότι, τουλάχιστον από τότε που εμφανίστηκε η κρίση στην Ελλάδα, είναι η πρώτη φορά που ελληνικό κόμμα διατυπώνει μια πλήρη πρόταση εξόδου, αν εξαιρέσουμε τις ιδέες που είχε διατυπώσει η ΔΗΜΑΡ το 2011 πριν την ύστερη μνημονιακή της περίοδο. Ακόμη και η πολιτική που σήμερα ασκείται δεν ήταν πρόταση των μνημονιακών κομμάτων αλλά εφαρμογή πολιτικών εντολών των δανειστών που αυτοί υπηρετούν. Αυτό το γεγονός αποτελεί μια πρώτη κοσμογονική μεταβολή στα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα της πατρίδας.
 
Η δεύτερη εξίσου κοσμογονική αλλαγή είναι ότι η νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία που φαίνεται να διαμορφώνεται, συγκροτείται από δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας που παραδοσιακά δεν ανήκαν ή εντάσσονταν στην αριστερά με την όποια μορφή της. Ο κόσμος της δημιουργικής επιχειρηματικής παραγωγής, μεγάλα τμήματα της μικρής και μεσαίας τάξης που φτωχοποιήθηκαν, βλέπουν ότι η πατρίδα δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο με τα παλιά υλικά ενός διεφθαρμένου κράτους, που διαπλέκεται με μεγαλοτραπεζίτες, εκδότες και κρατικούς εργολάβους, όλοι αυτοί κρατικοδίαιτοι και εφαρμόζει πολιτικές που προσομοιάζουν με τζιχαντισμό του νεοφιλελευθερισμού.
 
Σε αυτό λοιπόν το κοινωνικό περιβάλλον που πολιτικά διατρέχεται από τα χαρακτηριστικά μιας κορυφαίας πόλωσης των δύο κόσμων που περιέγραψα παραπάνω, δεν υπάρχει θέση για αμφισημία, δεν υπάρχει ο χώρος και η πολυτέλεια για μεμψιμοιρία.
 
Αντίθετα σήμερα υπάρχει η ανάγκη για την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση όλων όσοι κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που χαράζουν για την χώρα μας οι δανειστές και οι ντόπιοι εκφραστές τους, έχουν ως πρόσημο ιδεολογικό και πολιτικό την πρόοδο, την ανανέωση της πολιτικής και των ασκούμενων πολιτικών, όσων αυτοτοποθετούνται στον ιδεολογικό χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της μεταρρύθμισης με πρόσημο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, μαζί με όσους από μας βλέπουμε τις πολιτικές να ικανοποιούν το αίτημα για την αναγκαία αναδιανομή του πλούτου, με όσους από μας βλέπουμε τις κοινωνικές διεργασίες να κινούνται με μοχλό τους εργαζόμενους και τα συμφέροντα τους και όχι ως συναλλαγή φθαρμένων υλικών.
 
Σε αυτό το μέτωπο, σε αυτή την νέα αριστερή, δημοκρατική και πατριωτική κυβερνητική εκδοχή, που κορμός και κινητήρια δύναμη θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν θέση όλοι, όπως περιέγραψα, εκτός από όσους, έχουν ονοματεπώνυμο, συμβάλλουν με φανατισμό και σήμερα ακόμα, χρησιμοποιώντας διάφορα ψευδεπίγραφα, στην ολέθρια κατρακύλα της χώρας.
 
Με την έννοια αυτή είναι κατανοητό από όλους ότι ο όρος κεντροαριστερά, για μας είναι ανύπαρκτος και ιδεολογικά και κοινωνικά, είναι όρος γεωγραφικός και άρα χωρίς καμία χρησιμότητα.
 
Σήμερα όμως παρατηρούμε ότι υπάρχει η ανάγκη διαμόρφωσης ευρύτερων συμμαχικών σχημάτων, από πολίτες και κινήσεις που κρατούν μια στάση αναμονής σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ή άλλων που συμφωνούν μαζί του αλλά για διάφορους λόγους δεν εντάσσονται σε αυτόν, αλλά αρκούνται όλοι αυτοί σε μια στάση αναμονής ή στο επίπεδο μιας, χωρίς σχέδιο μέχρι σήμερα, ανοχής, υποστήριξης ή και συγκυριακής συμπόρευσης (αναφέρω ως παράδειγμα την επιτροπή στήριξης της υποψηφιότητας Τσίπρα στις ευρωεκλογές).  Αυτές οι δυνάμεις, μικρές οργανωτικά, έχουν έναν ιδιαίτερα υψηλό πολλαπλασιαστή στο επίπεδο της κοινωνίας και της απήχησης σε αυτήν. Μπορούν να αποτελέσουν το όχημα για την ευρύτατη αριστερή, προοδευτική και πατριωτική κυβερνητική πλειοψηφία.
 
Χρειάζεται λοιπόν να αναληφθεί μια πρωτοβουλία για την συλλογική έκφραση αυτών των δυνάμεων και την δημιουργική διαμόρφωση μιας δημοκρατικής, αριστερής, μεταρρυθμιστικής πολιτικής πρότασης για την χώρα και την κοινωνία. Δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ, ως σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ.
 
Εμείς αναλάβαμε μια πρωτοβουλία για να πάρει «σάρκα και οστά» αυτή προοπτική και έχοντας μιλήσει και με άλλες κινήσεις και μεμονωμένες προσωπικότητες την προτείνουμε σήμερα σε όλους εσάς. Να προχωρήσουμε άμεσα στη συγκρότηση μιας «ομοσπονδίας» αριστερών και σοσιαλιστικών δυνάμεων, η λέξη ομοσπονδία μπορεί να μην είναι η καλύτερη αλλά το θέμα δεν είναι εκεί, όπου ο καθένας αυτόνομος, αλλά και συλλογικά εργαζόμενος, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα πορευτεί οργανωτικά και προγραμματικά μαζί του για την προοπτική της αριστερής και προοδευτικής διακυβέρνησης στη χώρα.
 
Πιστεύουμε βαθιά, ότι η αριστερά θα είναι αποτελεσματική αν αποτελέσει παράγοντα συσπείρωσης και συμμαχιών όλων των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων. Πιστεύουμε βαθιά πως η Ελληνική κοινωνία, έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ μια ευρεία συμμαχία των αριστερών, σοσιαλιστικών, δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων η οποία θα αποτελέσει την εναλλακτική πρόταση στην δικομματική κυβέρνηση.
 
* Tο παραπάνω κείμενο είναι η παρέμβαση του Ανδρέα Νεφελούδη, εκπροσώπου της «ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ», στη συζήτηση της κίνησης «Κοινωνία Πρώτα» στο ΠΟΛΙΣ στις 17.9.2014 με θέμα ΑΡΙΣΤΕΡΑ-ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ.

** Φωτογραφία: Roger de la fresnaye, «Η ατελείωτη μεταφορά των κανονιών», 1911, από τα Ενθέματα