[…] Μπαίνουμε στο πιο καθοριστικό σημείο του πολέμου. Πλέον, δεν υπάρχουν μυστικά όπλα, φοβερά και τρομερά σχέδια που θα μπορούσαν να κρίνουν καθοριστικά την εξέλιξή του. Όλα είναι στο φως. Αυτό που χρειάζεται είναι καλή στρατηγική, ξεκάθαροι στόχοι και ψυχραιμία. Η αριστερά πρέπει να αξιοποιήσει ουσιαστικά αυτή την εξέλιξη. Δεν πρέπει να φοβηθεί να πιστώσει στην κυβέρνηση το όποιο θετικό μερίδιο της αναλογεί. Χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να της αποδώσει και την κωλυσιεργία που επέδειξε, με αποτέλεσμα οι νεοναζιστές να δρουν ανεξέλεγκτοι για μεγάλο χρονικό διάστημα […] Του Νίκου Αραπάκη

Ads

Η σύλληψη των μελών της χρυσής αυγής είναι γεγονός. Κάτι που θα έπρεπε να έχει συμβεί εδώ και πολύ καιρό, συνέβη. Όπερ σημαίνει ότι, πριν από τους όποιους προβληματισμούς, τις όποιες δεύτερες σκέψεις οφείλουμε να χαιρετίσουμε το γεγονός. Ένα καρκίνωμα, το οποίο κατέτρωγε τις σάρκες τις κοινωνίας, δείχνει να έχει πάρει το δρόμο χωρίς γυρισμό.

Διαβάζω/ακούω διάφορες ενστάσεις. Η κυβέρνηση το έκανε για να καρπωθεί το τάδε κέρδος, για να αποπροσανατολίσει, για… για… για… Δεν θα διαφωνήσω με τις περισσότερες από αυτές. Η κυβέρνηση, προφανώς, δεν ανακάλυψε τώρα την εγκληματική συμπεριφορά της Χ.Α. Την ήξερε. Όπως την ξέραμε και όλοι οι υπόλοιποι.

Όπως ξέραμε ότι ένας μεγάλος αριθμός κυβερνητικών στελεχών αντιμετώπιζαν, λόγω ιδεολογικής συγγένειας, με συμπάθεια το νεοναζιστικό μόρφωμα. Ξέραμε, επίσης, λόγω των διάφορων δηλώσεων που όλο και πύκνωναν τον τελευταίο καιρό, ότι κάποιοι από το κυβερνητικό στρατόπεδο, αλλά και από το επιχειρηματικό κατεστημένο, προσδοκούσαν σε μια συνεργασία με τη Χ.Α. Όμως, επαναλαμβάνω, η εξάρθρωση της Χ.Α., παρά τους πολλούς αστερίσκους που μπορούμε να βάλουμε, έχει θετικό πρόσημο.

Ads

Καταρχήν, θα μπορέσουμε, μετά το ξεφούσκωμα της ιστορίας, που τώρα δικαίως μονοπωλεί το ενδιαφέρον, να συζητήσουμε για την πραγματική πολιτική. Έχω πει και γράψει πολλές φορές, ότι ακόμη κι αν δεν υπήρχε η χρυσή αυγή, οι μνημονιακές κυβερνήσεις θα έπρεπε να την εφεύρουν. Όλα αυτά τα χρόνια που το νεοναζιστικό μόρφωμα μεταλλάχθηκε από μια ασήμαντη, περιθωριακή οργάνωση σε κοινοβουλευτικό κόμμα με όλο και μεγαλύτερη επιρροή, οι κυβερνήσεις την χρησιμοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο. Είτε για να συσκοτίσουν, είτε για να επιβάλλουν μια ατζέντα πιο συντηρητική, είτε ως άλλοθι απέναντι στις βάρβαρες πολιτικές τους.

Όλα δείχνουν ότι ετοιμάζονται καινούργια μέτρα. Αργά ή γρήγορα, κι αφού η υπόθεση της Χ.Α. θα περιοριστεί στα πλαίσια του δικαστικού ρεπορτάζ, θα ξεκινήσουμε πάλι να μιλάμε γι’ αυτά που μας ετοιμάζουν. Για τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, για τις κατασχέσεις σπιτιών, για την αποδοχή των ανεξέλεγκτων απολύσεων.

Είναι ευκαιρία να καταδείξουμε ότι ο πραγματικός κίνδυνος για την κοινωνία, αυτό που την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κόλαση δεν είναι ο κίνδυνος από τη Χ.Α. που, κατά την εκτίμησή μου, και χωρίς να θέλω να τον υποτιμήσω, διογκώθηκε, αλλά οι πολιτικές που την τροφοδοτούν καθημερινά με νέο αίμα.

Κι εδώ βρίσκεται το κλειδί της ιστορίας. Η κυβέρνηση, για προφανείς λόγους, θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο, για μια ακόμη φορά, τη Χ.Α.

Ελλείψει άλλων θετικών εξελίξεων, θα προσπαθήσει να πιαστεί από τη διάλυση του νεοναζιστικού μορφώματος ώστε να συνεχίσει να υπάρχει. Διότι μπορεί, δημοσκοπικά, ο ΣΥΡΙΖΑ να μην εμφανίζει δυναμική, αλλά κάτι που περνάει απαρατήρητο είναι ότι και η ΝΔ δεν σφύζει δημοσκοπικής υγείας.

Ακόμη κι αν διατηρεί το προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι ισχνό και ανατρέψιμο. Με δεδομένο, λοιπόν, το γεγονός πως τα δύσκολα βρίσκονται μπροστά μας, μιας και όλοι οι δείκτες εξακολουθούν να επιδεινώνονται, η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει τη Χ.Α ως σωσίβιο. Το αν αυτό θα καταφέρει να σηκώσει το βάρος της και να την κρατήσει στην επιφάνεια θα κριθεί από πολλούς παράγοντες. Κυρίως, από το αν θα της το επιτρέψει η αξιωματική αντιπολίτευση.

Από δω και μπρος θα δοθεί μια μεγάλη επικοινωνιακή μάχη. Από τη μια η κυβέρνηση, που θα προσπαθήσει παντοιοτρόπως να κρατήσει την ατζέντα γύρω από τη Χ.Α., από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα η αντιπολίτευση η οποία θα πρέπει να εστιάσει στο αδιέξοδο της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται.

Η κυβέρνηση έπαιξε το καλύτερο χαρτί της. Δεν έχει κάτι άλλο που να μπορεί να της δώσει δυναμική. Ακόμη κι αν, όπως λένε πολλοί, ήταν μια κίνηση ματ από μέρους της, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι στο οικονομικό πεδίο, που είναι κι αυτό που θα κρίνει τις εξελίξεις, είναι εγκλωβισμένη. Τα καινούργια μέτρα, που όπως όλα δείχνουν είναι προ των πυλών, θα φέρουν καινούργια δυσαρέσκεια, καινούργια φθορά.

θεωρώντας ως δεδομένο ότι η διάλυση της Χ.Α. έγινε με απολύτως νόμιμο τρόπο και θα ολοκληρωθεί επιτυχώς, οι όποιες ενστάσεις μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Ένα από τα ισχυρότερα άλλοθι της κυβέρνησης έφυγε από τη μέση.

Ο νεοναζιστής-μπαμπούλας που απειλούσε να καταλύσει τη δημοκρατία, που δηλητηρίαζε καθημερινά το δημόσιο βίο βρίσκεται (για να χρησιμοποιήσω την έκφραση της Ζαρούλια) στη μπουζού. Τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να συζητήσουμε για το τι είδους δημοκρατία/κοινωνία είναι αυτή που θέλουμε.

Διότι όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο μεγάλος κίνδυνος εξαλείφθηκε, άρα από δω και μπρος όλα καλά, η πραγματικότητα θα τους διαψεύδει καθημερινά. Τα εκατομμύρια άνεργοι και φτωχοί, οι χιλιάδες άστεγοι, οι αυτόχειρες θα συνεχίζουν να τους/μας υπενθυμίζουν ότι ο πόλεμος όχι μόνο δεν έχει τελειώσει αλλά βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Το πολιτικό σκηνικό είναι ρευστό, δυσερμήνευτο και απρόβλεπτο. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια το τι μέλλει γενέσθαι. Όμως, το κουβάρι των πολιτικών εξελίξεων έχει αρχίσει να ξετυλίγεται. Αυτός που θα καταφέρει να βρει κάποια από τις άκρες του και να καθοδηγήσει το ξετύλιγμά του, θα έχει και τις περισσότερες πιθανότητες για να βγει νικητής.

Η κυβέρνηση, μολονότι δείχνει σε θέση ισχύος, βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Τα δυνατά χαρτιά της, αυτά που θα μπορούσαν να τη δυναμώσουν και να τη στηρίξουν στο βάθος του χρόνου, λιγοστεύουν με μαθηματική ακρίβεια.

Μολονότι σημειώνει συνεχώς νίκες, είτε στο επίπεδο των απεργιών είτε στο επίπεδο των εντυπώσεων, αυτές είναι πύρρειες. Εξαντλεί το κεφάλαιό της για να επιβιώνει και να κερδίζει χρόνο, κι όχι για να σταθεροποιήσει την ηγεμονία της. Ξέρει και η ίδια ότι αυτή η τακτική, κι όσο δεν μπορεί να απαντήσει στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας, δεν μπορεί να την οδηγήσει στο βάθρο του νικητή.

Μπαίνουμε στο πιο καθοριστικό σημείο του πολέμου. Πλέον, δεν υπάρχουν μυστικά όπλα, φοβερά και τρομερά σχέδια που θα μπορούσαν να κρίνουν καθοριστικά την εξέλιξή του. Όλα είναι στο φως. Αυτό που χρειάζεται είναι καλή στρατηγική, ξεκάθαροι στόχοι και ψυχραιμία.

Η αριστερά πρέπει να αξιοποιήσει ουσιαστικά αυτή την εξέλιξη. Δεν πρέπει να φοβηθεί να πιστώσει στην κυβέρνηση το όποιο θετικό μερίδιο της αναλογεί. Χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να της αποδώσει και την κωλυσιεργία που επέδειξε, με αποτέλεσμα οι νεοναζιστές να δρουν ανεξέλεγκτοι για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οι κακοποιήσεις μεταναστών, ο άγριος και αναίτιος ξυλοδαρμός διαδηλωτών, η προσπάθεια επιβολής με μεθόδους που κάθε άλλο παρά τιμούν μια δημοκρατική κυβέρνηση πρέπει να καταδειχθούν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Αυτή η κυβέρνηση είναι βαθιά συντηρητική. Κι αυτό δεν πρέπει κανείς μας να το ξεχνάει. Ακόμη κι αν τώρα, για τους δικούς της λόγους, αναγκάστηκε να τα βάλει με τη Χ.Α. δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα μεγάλο μέρος της αντιμετώπισε με συμπάθεια και συγκατάβαση τους ναζί. Άλλωστε, και να θέλει κάποιος να ξεχάσει, ορισμένα γεγονότα, όπως το ότι κάποιοι βουλευτές/υπουργοί της κυβέρνησης αρνήθηκαν να ψηφίσουν, επανειλημμένα, υπέρ της άρσης ασυλίας των χρυσαυγητών βουλευτών, δεν μπορεί εύκολα να το κάνει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να φοβηθεί αυτή την εξέλιξη. Η εξάλειψη της Χ.Α μόνο θετικά μπορεί να του αποφέρει. Κι ας ισχυρίζονται κάποιοι ότι η διάλυσή της θα επιτρέψει σε ένα κομμάτι της Χ.Α. να επιστρέψει στην ΝΔ. Ακόμη κι αν είναι έτσι, που διατηρώ έντονες αμφιβολίες, με την ίδια λογική, ένα κομμάτι απελπισμένων που ψήφιζαν/υποστήριζαν Χ.Α. για λόγους εκδίκησης απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές, θα το εισπράξει και ο ίδιος.

Όπερ σημαίνει, όλα είναι ρευστά. Το πού θα οδηγηθούν, μιας και η κυβέρνηση στο θέμα της οικονομικής πολιτικής έχει τα χέρια της δεμένα, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την τακτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εάν καταφέρει να πείσει ότι έχει σοβαρή εναλλακτική πρόταση, ότι ο μονόδρομος των μνημονίων είναι φανταστικός και όχι πραγματικός, τότε… ούριος άνεμος στα πανιά της. Αν όχι, θα συνεχίσει να βολοδέρνει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Εύχομαι και ελπίζω να ευοδωθεί το πρώτο σενάριο. Κι αυτό όχι λόγω οπαδικών προτιμήσεων, αλλά διότι είμαι βαθύτατα πεπεισμένος πως η λύση που προκρίνει η κυβέρνηση, ακόμη κι αν κάποτε αρχίσει να αποδίδει στο επίπεδο των αριθμών, δεν πρόκειται να ωφελήσει παρά ελάχιστους. Για τους πολλούς, τους συντριπτικά πολλούς, η λύση των μνημονίων και της αέναης λιτότητας ήταν, είναι και θα είναι καταστροφική.