[…] Κάπως έτσι μας κρατούν δέσμιους τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μέσω των οποίων ασκείται η πραγματική εξουσία στις αρχές του 21ου αιώνα […] Με τρεις στιγμές ιστορικής σημασίας έχω χαρεί βαθιά τα τελευταία χρόνια, στιγμές νίκης του λαϊκού κινήματος. Και οι τρεις υποβαθμίστηκαν, όταν δεν πολεμήθηκαν ή δεν αγνοήθηκαν, από τα καθεστωτικά ΜΜΕ […] με την ιστορική νίκη της Αριστεράς στις ευρωεκλογές, οι κορυφαίες στιγμές έγιναν πια τέσσερις. Και μάλιστα, η τελευταία είναι το επιστέγασμα […]

Ads

Πώς μπερδεύεται κάποιος σε πυκνούς ιστούς αράχνης ή σκοντάφτει πάνω σ’ ένα τείχος από φυλλώματα; Υψώνει τα χέρια για να προφυλαχτεί και να απωθήσει τα εμπόδια, αλλά λίγα καταφέρνει. Υπάρχει, επίσης, το παράδειγμα του φανταστικού Γκιούλιβερ, που πέφτει αιχμάλωτος των Λιλιπούτειων.

Είναι καθηλωμένος ανάσκελα, με δεκάδες σκοινάκια που οι μικροσκοπικοί κάτοικοι της Λιλιπούτης έχουν αγκιστρώσει στα ρούχα του και στο χώμα. Και μάλιστα, φαίνεται διπλά ανίσχυρος, έχοντας ηττηθεί από μια φυλή ανθρώπων που το μέγεθός τους τούς καθιστά φύσει αδύναμους.

Κάπως έτσι μας κρατούν δέσμιους τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μέσω των οποίων ασκείται η πραγματική εξουσία στις αρχές του 21ου αιώνα. Μέσω της εικονικής πραγματικότητας που παράγουν και κατορθώνουν να επιβάλλουν, χειραγωγείται στις μέρες μας και ελέγχεται  ο πληθυσμός.
 
Η προπαγάνδα των ντόπιων ΜΜΕ, ιδίως στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, έχει ξεπεράσει κάθε όριο ευρηματικότητας. Καθόλου τυχαία ο Τύπος, γραπτός και ηλεκτρονικός, αντιμετωπίζει μια από τις σφοδρότερες κρίσεις αξιοπιστίας που γνώρισε ποτέ. Η βρόμικη δουλειά, πάντως, εξακολουθεί να γίνεται με την παραμόρφωση της ειδησεογραφικής ατζέντας, μέσω της οποίας συσκοτίζεται η αλήθεια.

Ads

Όλες οι συνέπειες των κυρίαρχων πολιτικών λιτότητας ―η θηριώδης ανεργία, οι στρατιές των ανασφάλιστων και η κατάρρευση του συστήματος υγείας, οι αυτόχειρες και οι άστεγοι―, απαλείφονται ή εξαερώνονται. Και στη θέση τους παρακολουθούμε ένα πανηγύρι μικροπολιτικής κουβέντας καφενείου και ένα όργιο πολιτικάντικου παρακοινοβουλευτικού κουτσομπολιού, που συγκαλύπτουν το κενό παίρνοντας τη θέση της πραγματικότητας.

Με τρεις στιγμές ιστορικής σημασίας έχω χαρεί βαθιά τα τελευταία χρόνια, στιγμές νίκης του λαϊκού κινήματος. Και οι τρεις υποβαθμίστηκαν, όταν δεν πολεμήθηκαν ή δεν αγνοήθηκαν, από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Η πρώτη μεγάλη στιγμή ήταν με τους Αγανακτισμένους, το λεγόμενο κίνημα των πλατειών, που επέφερε την πτώση του Γιωργάκη, και υποχρέωσε την τραπεζοκρατία να παρέμβει απροκάλυπτα ορκίζοντας πρωθυπουργό τον Παπαδήμο. Η δεύτερη ήταν με το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ, όταν ο κόσμος συνέρρεε επί μέρες στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, αναγκάζοντας και τη ΔΗΜΑΡ σε έξοδο από τη συγκυβέρνηση.

Και η τρίτη φορά, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, οπότε βγήκε ο κόσμος πανελλαδικά στους δρόμους με αντιφασιστικά συνθήματα, προκαλώντας τη δικαστική δίωξη των ηγετών της Χρυσής Αυγής. (Θα μπορούσα να συμπεριλάβω και τις ποικίλες δράσεις αλληλεγγύης, από τα κοινωνικά ιατρεία και τα φαρμακεία ως τις τράπεζες χρόνου, αλλά μάλλον είναι άλλης ποιότητας.)

Tις προάλλες, με την ιστορική νίκη της Αριστεράς στις ευρωεκλογές, οι κορυφαίες στιγμές έγιναν πια τέσσερις. Και μάλιστα, η τελευταία είναι το επιστέγασμα.
 
Η ιστορική πρωτιά της 25ης Μαΐου 2014 αποτελεί έναν σαφή οδοδείκτη. Και δείχνει το δρόμο κυρίως στη νέα γενιά, σ’ αυτήν που τρώει την κατραπακιά της κρίσης ακόμα πιο βαριά. Ανάμεσά τους, η ανεργία ξεπερνάει το 60%, και η φυγή στο εξωτερικό τείνει να γίνει μονόδρομος, ενώ η σκλήρυνση ενός μέρους του κοινωνικού ιστού, η πληγή του φασισμού, απειλεί να επεκταθεί και να κακοφορμίσει.

Και την ίδια στιγμή, τα παιδιά αυτά θα έχουν την τύχη να μεγαλώσουν σε μια κοινωνία όπου η Αριστερά συνιστά το πλειοψηφικό ρεύμα.

Αυτό σημαίνει απλούστατα ―κι ας μην είναι ακόμη απολύτως ορατό― ότι την πρωτοκαθεδρία στην κοινωνία αποκτούν τώρα οι ιδέες της Αριστεράς.

  • Η ευαισθησία απέναντι στον αδικημένο, στον μετανάστη, στον αδύναμο, στη μειοψηφία.
  • Ο σεβασμός στο λίγο, κι όχι στο πολύ της απληστίας και της διαφθοράς.
  • Ελευθερία και ανεξαρτησία, δημοκρατία και αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και παιδεία.
  • Κοινωνική πρόνοια και εργασιακά δικαιώματα, οικολογία και πατριωτισμός.
  • Δουλειά υπέρ του συνόλου και όχι υπέρ του ατόμου.
  • Της μόδας δεν θα είναι πια ο καταναλωτής, όπως στα χρόνια της φούσκας, αλλά ο κόσμος της εργασίας.

Θα είναι μια εποχή πιο ανήσυχη και πιο ανοιχτόμυαλη από τις προηγούμενες. Μακάρι να μη γεννήσει μια γενιά στείρας διαμαρτυρίας. Το σίγουρο είναι ότι οι σημερινοί νέοι θα ζήσουν με καλύτερους πνευματικούς όρους, μέσα σ’ ένα πιο ριζοσπαστικό κλίμα, και υπ’ αυτή την έννοια είναι ευλογημένοι. Η γενιά της κόρης μου, η αριστερή γενιά.
 
Το πρόσφατο σύνθημα, «Πρώτη φορά Αριστερά», θ’ αρχίσει να υλοποιείται όλο και περισσότερο μέσα στην κοινωνία από δω και πέρα. Προς το παρόν, όμως, η νίκη είναι ακόμα νωπή, και οι αξίες των χρόνων της φούσκας, μολονότι ηττήθηκαν, παραμένουν πανίσχυρες. Γι’ αυτό και, σύμφωνα με τα καθεστωτικά μίντια ―που είναι και τα περισσότερα, και που το τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας το αποσιωπούν ούτως ή άλλως διά ροπάλου―, θέμα αριστερού προσανατολισμού της κοινωνίας δεν υφίσταται.

«Η επανάσταση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά», όπως έλεγε ένα άλλο, αρχαίο σύνθημα. Προκειμένου τα μέσα ενημέρωσης όχι μόνο να μεταδώσουν τα συνταρακτικά νέα, αλλά επιπλέον και να συμβάλλουν στη δημιουργία τους (και πάντως να μη συνεισφέρουν στην αποτροπή τους), χρειάζονται δύο τινά. Ή να αποκτήσει κυρίαρχα ΜΜΕ δικά της η Αριστερά σύντομα, πράγμα απίθανο. Ή, κάτι που είναι και το πιθανότερο, να χειροτερέψουν πολύ περισσότερο λόγω της κρίσης τα πράγματα, να γιγαντωθεί η εξαθλίωσή μας. Όσο για το ποια γενιά θα πρωτοστατήσει στις επερχόμενες μέρες που θα συγκλονίσουν τον κόσμο, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

* Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος είναι συγγραφέας (vangelisraptopoulos.wordpress.com)
 
***
 Άρθρο δημοσιευμένο στα πλαίσια του δημοσίου διαλόγου στο tvxs.gr με βάση την έρευνα για τις αιτίες και τις λύσεις της κρίσης.