[…] Σημασία έχει για μένα η ενότητα. Αυτό είναι το τελικό σύνθημα που μπορώ να πω: Να ενώσουμε τα χέρια, και όλοι μαζί να βγούμε να διεκδικήσουμε. Δεν θα μας χαρίσει κανένας, τίποτα!» ο ηθοποιός Γιάννης Βόγλης, είχε μιλήσει στην Κρυσταλία Πατούλη, στο πλαίσιο της Έρευνας για την Κρίση, που δημοσιεύεται στο tvxs από το 2010. Την επαναφέρουμε με αφορμή το θάνατο του δημοφιλούς ηθοποιού, σήμερα, Τετάρτη 20 Απριλίου 2016. 

Ads

Μεγάλο ερώτημα. Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις.

Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς που ρίχνουν τις κατάρες μόνο στους ξένους. Αυτό που εννοώ είναι ότι, γενικά όλοι, έχουμε και ένα κομμάτι ευθύνης. Τη μεγαλύτερη βέβαια την έχουν οι πολιτικοί, τους οποίους όμως, εμείς εκλέξαμε.  
 
Το κομμάτι της δικής μας ευθύνης είναι ο συμβιβασμός. Ενταχτήκαμε σιγά σιγά σε ένα σύστημα βολέματος από κάθε άποψη, π.χ. το πώς θα βολέψουμε το παιδί μας σε μια θέση, καθώς και τη νοοτροπία του «δε βαριέσαι» ή του «έλα μωρέ, εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο;».

Με δυο λόγια επαναπαυτήκαμε σε μια πλασματική ευημερία, και τώρα που μας τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια βρισκόμαστε στο κενό.
 
Όλα αυτά, βέβαια μεθοδευμένα και οργανωμένα, τόσο από την παγκόσμια εξουσία, όσο και από την Ελληνική, και με την αβάντα των ΜΜΕ.

Ads

Όσο βέβαια η εξουσία γίνεται πιο υδροκεφαλική, συγκεντρωμένη στις Βρυξέλες, τόσο τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Και μιλώ για το “όραμα” της Ενωμένης Ευρώπης. Γιατί είναι αδύνατον το σύνολο των Ευρωβουλευτών να αντιληφθούν τι γίνεται σε κάθε χώρα. Ο καθένας νοιάζεται για τη δική του πατρίδα.

Έτσι κι αλλιώς η Ελληνική συμμετοχή είναι ελάχιστη, άρα και η πιο αδύναμη.

Αποτέλεσμα; Αυτή τη στιγμή, όλη η Ευρώπη βουλιάζει, ανεξάρτητα με το πόσο ο καθένας θέλει να σώσει τη χώρα του. Χώρες και λαοί χρεωμένοι, ίσον υπόδουλοι. Πού είναι λοιπόν η συμπαράσταση; Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. 

Αυτή τη στιγμή λοιπόν, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα φαινόμενο που ήταν αναμενόμενο για όποιους ήταν πολιτικοποιημένοι και υποψιασμένοι.

Τώρα όμως, το πρόβλημα είναι, τί μέλλει γενέσθαι;

Είναι η πρώτη φορά, στην ηλικία που βρίσκομαι και έχοντας βιώσει πολέμους, εμφυλίους, χούντες, ανατροπές και όλες τις πολιτικές αλλαγές σε αυτή τη χώρα, και της έχω βιώσει συμμετέχοντας, έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά. Δεν ξέρω τι μέλλει γενέσθαι. 

Για να μιλήσουμε επί της ουσίας, μετά τη χούντα, ποιός αποβιομηχανοποίησε τη χώρα και ποιός άλλαξε την αγροτική πολιτική; Γιατί ξαφνικά εισάγουμε σκόρδα από την Κίνα, και λεμόνια από την Λατινική Αμερική, όταν η χώρα μας εξήγαγε αυτά τα προϊόντα; Δεν είναι ντροπή; Όταν φτάνουμε σήμερα να εισάγουμε πολύ περισσότερα απ’ όσα εξάγουμε, γιατί  απορούμε ότι υπάρχει τόση ανεργία στην Ελλάδα.

Πάντως ανησυχώ πάρα πολύ για τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου και τις γενιές που ακολουθούν.  
 
Όταν έπεφτε το τείχος στη Γερμανία ο κόσμος πανηγύριζε και έλεγε «επιτέλους!». Ίσως ήμουν από τους πολύ λίγους που είχαν πει τότε, «Ετοιμαστείτε για το 4ο Ράϊχ», το οποίο βιώνουμε αυτή τη στιγμή.

Ο καπιταλισμός, ο φασισμός και ο πόλεμος, είναι αδέλφια και πάντα πάνε χέρι χέρι. Η μορφή του πολέμου δεν έχει σημασία. Εμείς αυτή τη στιγμή, βιώνουμε μια νέα μορφή πόλεμου. Και η Ελλάδα έγινε το πειραματόζωο, για τη διάσωση της Ευρώπης. Κάποτε γνωρίζαμε τον εχθρό μας. Σήμερα δεν ξέρουμε ποιοί είναι. Ποιοί είναι για παράδειγμα πίσω από τους Οίκους Αξιολόγησης;

Δυστυχώς τα κόμματα έμειναν αρκετά πίσω, ασχολούμενα με τα εσωτερικά τους προβλήματα. Αμβλύνθηκαν οι ιδεολογικές διαφορές. Η πολιτική εξουσία άφησε τους οικονομικούς τεχνοκράτες να κατευθύνουν τη μοίρα του κόσμου, ενθαρρύνοντας τη λαιμαργία των κερδοσκόπων. Οι πολιτικοί μας έγιναν υποχείρια κάποιων λογιστών.

Οι Πρωθυπουργοί των Ευρωπαϊκών χωρών, υπακούν στις αποφάσεις των Οικονομολόγων. Απεγνωσμένα προσπαθούν να πάρουν πάλι την εξουσία στα χέρια τους. Και τα θύματα, σ’ αυτές τις ανατροπές που βιώνουμε, είναι οι λαοί. 

Επομένως, αν δεν ξεσηκωθούν οι λαοί να ανατρέψουν αυτόν τον αόρατο εχθρό, δεν ξέρουμε που θα καταλήξουμε. Και το κακό είναι γενικό, παγκόσμιο.  

Δεν βλέπετε τί γίνεται στη Μέση Ανατολή; Πώς ανατρέπουν τους ηγέτες, που οι ίδιοι έβαλαν; Ιράκ, Ιράν, Λιβύη, και τώρα ήρθε σειρά της Συρίας. Αντικειμενικός σκοπός είναι πάντα ο έλεγχος του πετρελαίου.
 
Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο Βορά και το Νότο. Βόρεια και Νότια Αμερική. Βόρεια και Νότια Ευρώπη. Και πάντα  ο Βοράς καθόριζε το νόμο στο Νότο. Στην Ελλάδα, μετά τον πόλεμο, ήρθε η Αγγλία. Όσο ήταν αυτοκρατορία, εκείνη καθόριζε το νόμο στο δυτικό κόσμο. Μετά παρέδωσε τη σκυτάλη στην Αμερική. 

Πάντοτε η Ελλάδα ήταν εξαρτημένη, ήταν προτεκτοράτο. Και αυτό ξεκίνησε μετά την επανάσταση του ’21, όταν έξω από το Ναύπλιο ήταν αραγμένα τα πλοία του Γαλλόφυλου Κωλλέτη και του Αγγλόφυλου Μαυροκορδάτου και περίμεναν τη συνωμοτική δολοφονία του Καποδίστρια για να μπουν μέσα στη χώρα να κάνουν κουμάντο. 

Μήπως και σήμερα δεν υπάρχει η Ευρώπη των δυο ταχυτήτων; 

Ένα άλλο μεγάλο θέμα στη σύγχρονη Ελλάδα, είναι η εκπαίδευση. Στην αρχαιότητα, η γνώση που αποκτούσε κάποιος ήταν σφαιρική για όλες τις επιστήμες. Σήμερα, με την “εξειδίκευση” έχουν κομματιάσει την εκπαίδευση, δίνοντας βάρος μόνο στον τομέα που ειδικεύεται ο καθένας. Για να μην αναφέρω βέβαια και την υποβάθμιση  της γλώσσας. 

Όσο για την ιστορία; Αλίμονο στον Έλληνα, που δεν ξέρει την ιστορία του! Αλλά γενικά η εκπαίδευση δεν μορφώνει σφαιρικά ανθρώπους. Τους ετοιμάζει να γίνουν εργασιακά υπόδουλοι, σε ένα πλέγμα “Παγκοσμιοποίησης”.
 
Από την άλλη πλευρά, στο Ισλάμ βασιλεύει η αγραμματοσύνη και η άγνοια. Έτσι θεριεύει ο φανατισμός. Ο κόσμος οδηγείται σε ένα νέο μεσαίωνα, όπου ο θρησκευτικός φανατισμός, είναι άλλη μία επικίνδυνη απειλή. Και δεν πιστεύω πως όλα αυτά, έγιναν μόνα τους.     

Χάσαμε την αίσθηση ότι ζούμε μέσα σε μια κοινωνία, χάσαμε την ομοψυχία μας.

Πάντα φέρνω ένα παράδειγμα: Οι περισσότεροι, μένουμε σε μία πολυκατοικία. Γνωρίζετε τα ονόματα των συγκατοίκων σας; Έχετε χτυπήσει ένα κουδούνι να πείτε, έλα εδώ ρε φίλε να πιούμε έναν καφέ και να γνωριστούμε; Μέσα σε μια πολυκατοικία, σχεδόν δεν γνωρίζει ο ένας τον άλλον. Αυτό οδήγησε στην απομόνωση. Μετά πώς θα ενωθούμε, για να βγούμε και να διεκδικήσουμε;  

Όταν είδα τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, κάπου αναθάρρεψα. Είπα πως κάτι γίνεται. Διαλύθηκαν όμως, γιατί δεν υπήρχε συνοχή. Δεν υπήρχε στόχος. 
Θα έπρεπε με το ένα χέρι να μουντζώνουν τη βουλή και με το άλλο τον εαυτό τους!

Γιατί αυτοί οι ίδιοι έβγαλαν αυτούς που ήταν μέσα στη βουλή. Γιατί τώρα τους μουντζώνουν! Τί διεκδικούνε; Ο κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει τι διεκδικεί. Να μη χάσει το μεροκάματό του; Να μην του κόψουν τη σύνταξη; Αυτό είναι το πρόβλημα; Δεν έχουν καταλάβει την κατοχή που έρχεται;
 
Θα πω μια πραγματική ιστορία. Μικρός μεγάλωσα
στο Βύρωνα, σε ένα ύψωμα. Εκεί ακούγαμε κάθε μέρα τα μυδράλια από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής,
και από τις ριπές υπολογίζαμε περίπου πόσες ήταν οι εκτελέσεις.

Την Κυριακή την 1η του Μάη του 1944, έγινε η μεγάλη εκτέλεση των 200.

Αυτή η εκτέλεση κράτησε σχεδόν ολόκληρη την ημέρα. Όλος ο κόσμος ήταν στις πόρτες και στα παράθυρα. Νεκρική σιγή. Δεν μιλούσε κανείς. Κάποτε 
τα μυδράλια σταμάτησαν. Προς στο σούρουπο, από κάτω στο δρόμο φάνηκαν κάποιες μικρές φλογίτσες που ανέβαιναν. Όσο η πορεία ανέβαινε πλήθαινε, γιατί ο κόσμος έβγαινε από τα σπίτια του και ακολουθούσε. Κρατούσαν μικρά δαδιά. Τότε δεν υπήρχαν κεριά. Ακολουθήσαμε κι εμείς. Φτάσαμε σ’ ένα πλάτωμα που ήταν ένα μεγάλο σταυροδρόμι.

Από όλους τους δρόμους ερχόταν κόσμος με δαδιά αναμμένα. Εκεί σιωπηλά γονατίσαμε και με σκυφτό το κεφάλι, ψάλλαμε, το «Πέσατε θύματα, αδέλφια μου εσείς». Αυτή η ενότητα, και αυτή η ομοψυχία που υπήρχε, ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά με το σήμερα. 

Η ουσία, είναι μία τώρα, να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα αφυπνιστεί ο κόσμος, και θα κατέβει πραγματικά στους δρόμους να διεκδικήσει αυτό που
του ανήκει. Γιατί αυτό πρέπει να γίνει. Δεν έχουμε καμία άλλη λύση. Δεν θα μας λυπηθεί κανένας, δεν θα φροντίσει κανένας για μας, παρά μόνο εάν διεκδικήσουμε. Πρέπει να απαιτούμε, και όχι να επαιτούμε…

Και η νεολαία που ψάχνει δουλειά στο εξωτερικό για να φύγει; Να μείνει εδώ και να διεκδικήσει. Οι γονείς σου δουλέψανε και με στέρηση σε σπουδάσανε. Τελείωσες το Πανεπιστήμιο, πήρες το δίπλωμα, και σηκώνεσαι να φύγεις; Θα μείνουμε δηλαδή μια χώρα γερόντων; Όχι! Να δώσεις κι εσύ τον αγώνα σου, όπως τον έδωσαν και οι δικοί σου.

Ελπίζω να ξυπνήσει κάποια στιγμή ο Έλληνας, μέσα στον Έλληνα. Και μεγάλη Σημασία έχει για μένα η ενότητα. Αυτό είναι το τελικό σύνθημα που μπορώ να πω: Να ενώσουμε τα χέρια, και όλοι μαζί να βγούμε να διεκδικήσουμε. Γιατί δεν θα μας χαρίσει κανένας, ΤΙΠΟΤΑ!-

Η Έρευνα για την Κρίση, συνεχίζεται για όσους επιθυμούν να συμμετέχουν, και επίσης για όσους θέλουν να δώσουν επιπλέον απάντηση, εφόσον τα γεγονότα συνεχώς εξελίσσονται. Επικοινωνία: [email protected]