Μία οικογένεια ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλια του αιωνόβιου Δήμου. Παιδιά, συμπεθέρες, γαμπροί, ανήψια, εγγόνια, όλο το σόι του παππού. Αυτή η σύναξη είναι η Ελλάδα του χθες, του σήμερα και του μέλλοντος. Με τραγούδια, χαρές, χορούς, πειράγματα, γκρίνιες, υποσχέσεις, ελπίδες, κλάματα, μνήμες και όνειρα.

Μέσα από τους χαρακτήρες γεννιέται και προεκτείνεται το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, που ταλανίζει χρόνια τώρα τη χώρα. Η κωμωδία αρχίζει και  απογειώνεται με σουρεαλιστικές καταστάσεις, που ακούγονται απίστευτες κι όμως είναι τόσο αληθινές, μέσα από ένα πειρατικό σταθμό, με το Δήμο να αφουγκράζεται τον παραλογισμό τους, λέγοντας: «ΑΣΕ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΗΣΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ»…

Ο Γιώργος Αρμένης γράφει σκηνοθετεί και παίζει σε μία απολαυστική παράσταση στο Νέο Ελληνικό Θέατρο και αν και στο σανίδι λέει «άσε να μην μιλήσω καλύτερα», μιλάει στο tvxs.gr.

Τι σας ενέπνευσε για τη συγγραφή του νέου σας θεατρικού έργου;

Το κοινωνικό – πολιτικό γίγνεσθαι. Η τραγωδία που βιώνουμε, η θλίψη στα μάτια, οι ουρές, η απελπισία, τα ανέξοδα λόγια, η αναξιοπιστία, η μαύρη κουρτίνα που μας κρύβει τον ήλιο εδώ και έξι χρόνια.

Η επιλογή του ονόματος Δήμος είναι συμβολική;
Ναι. Κατά την αρχαιοελληνική έννοια ο Δήμος – Λαός, όριζε τους κυβερνήτες είχε την έγνοια της χώρας. Ηθελημένα χρησιμοποίησα το όνομα όπως διδάχτηκα από τον Αριστοφάνη.

Από τα «Τέσσερα πόδια του τραπεζιού» του Καμπανέλλη μέχρι το δικό σας «Άσε να μην μιλήσω καλύτερα», τι έχει αλλάξει στον τρόπο που διαχειρίζεται η θεατρική γραφή τη μικρογραφία της ελληνικής οικογένειας;

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ήταν δάσκαλος για πολλούς από εμάς, έκρουσε τον κώδωνα, αλλά δυστυχώς δεν τον ακούσαμε και σαν ιθαγενείς ανταλλάξαμε την ηθική μας  με τα καθρεφτάκια του Κολόμβου, πουλήσαμε για φραγκοδίφραγκα τα κειμήλια, για ανούσια πράγματα γίναμε λαίμαργοι, φιλοτομαριστές, καπάτσοι για τον εύκολο πλουτισμό… Μα η καπατσοσύνη γεννάει την ανηθικότητα, ως ένα σημείο αυτό πληρώνουμε. Στο «Άσε να μη μιλήσω καλύτερα» σκιαγραφώ την κατάντια του σήμερα. Οι ήρωες του έργου, παρόλα τα δεινά, την οικονομική δυσπραγία, ονειρεύονται χρυσοστόλιστα παλάτια, εξουσίες, ο τρόπος δεν τους ενδιαφέρει, αρκεί να ανέλθουν. Tο μόνο εμπόδιο είναι ο Αιωνόβιος Δήμος, που δεν πεθαίνει, ώστε να πάρουν το δακτυλίδι, να γίνουν κυβερνήτες. Ο Δήμος δεν έχει πει τον τελευταίο λόγο του.

Η θεατρική φόρμα κινείται στα όρια της φαρσοκωμωδίας, σκιτσάρισα με έντονα χρώματα μια κλασική ελληνική οικογένεια, που σε προέκταση είναι η Ελλάδα μας. Με χαρούμενες μουσικές, γλέντια, πειράγματα, και γιατί όχι και κλάματα. Οι μόνοι σοβαροί είναι τα εγγόνια του παππού και τα θύματα της οικογένειας.  Τόσο συγγραφικά- σκηνοθετικά όσο και υποκριτικά στόχος μου είναι να γελάσει το πικραμένο μας χειλάκι.

Η στάση της σιωπής είναι αδιαφορία ή όπλο διαμαρτυρίας;

Πιστεύω η σιωπή του λαού μπορεί να είναι πιο δυνατή από την διαμαρτυρία. Το θέμα είναι μη φτάσει να γίνει οργή, τότε θα ναι αργά και τρέμω τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Προς το παρόν η σιωπή είναι φόβος. Αυτό πρέπει να το σκεφτεί η Ευρώπη ή ο Δυτικός πολιτισμός.  

Μιλήστε μου για την επιλογή των συνεργατών σας.

Είναι όλοι τους καταξιωμένοι και εκτιμώ πάνω απ’ όλα το ήθος τους και την εργατικότητά τους. Τους ευχαριστώ από καρδιάς.

Η ελληνική οικογένεια και ο τρόπος που αυτή είναι δομημένη: παθογένεια ή ευτύχημα της κοινωνίας μας;

Η σημερινή οικογένεια αποτελείται από ανθρώπους, που αποίκησαν στο κέντρο, θα’ λεγα  ότι έγινε «επίθεση», έτσι εμπλουτίστηκαν σε μεγάλο βαθμό τα αστικά κέντρα και η μητρόπολη Αθήνα. Οι πρώτες γενιές κράτησαν τις παραδόσεις, την ντοπιολαλιά, τα ήθη και τα έθιμά τους. Το κακό ξεκίνησε όταν το μικρόβιο του διαμερίσματος έγινε όνειρο  και μέσα στους στενάχωρους τοίχους άρχισαν να μαραζώνουν, να πιθηκίζουν, και να λοξοκοιτούν τον μικροαστό, άρχισαν να ονειρεύονται τον αστό… Το άγεσθαι και φέρεσθαι έτρεχε με χαλασμένα φρένα χωρίς σταματημό.  Παρόλα αυτά οι επόμενες γενιές κράτησαν στο κύτταρό τους κάτι απ’ τον τόπο καταγωγής και αυτό το λέω εμπειρικά, καθότι προέρχομαι από την Κληματιά Ιωαννίνων, που την κουβαλάω στο βάθος του μυαλού μου, ως ιδιαίτερη και μοναδική αγάπη. Με αυτή την αναφορά μου πιστεύω ότι κρατάει ακόμα η ελληνική οικογένεια και τώρα με την κρίση είναι ευτύχημα και ευλογία.     

Αν μιλούσατε για κάτι σε σχέση με το πολιτικό γίγνεσθαι, ποιο θα ήταν αυτό και τι θα λέγατε;

Η κατάσταση στη χώρα είναι δύσκολη, σχεδόν εφιαλτική, έχουμε κατοχή και στην κατοχή και σε πολέμους ο λαός έβαζε και θα βάζει  πλάτη. Αλλά πρέπει όλοι μας να κάνουμε την αυτοκριτική μας, το οφείλουμε στην Ελλάδα, στην πατρίδα μας. Η αλαζονεία, τα χαζά λόγια, είναι περιττά, προσβάλλουν.   

Και ποιο θα ήταν αυτό για το οποίο δεν θα θέλατε να μιλήσετε καθόλου και γιατί;

Για τον εαυτό μου. Πενήντα χρόνια στο θέατρο, ότι είχα να πω και να μην πω, το είπα μέσα απ’ τη δουλειά μου και τη στάση ζωής.

Πληροφορίες παράστασης

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΕΝΗΣ
ΣΚΗΝΙΚΑ – ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ:  ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΤΣΙΚΩΦ

ΠΑΙΖΟΥΝ: ΓΙΩΡΓΟΣ  ΑΡΜΕΝΗΣ, ΗΛΙΑΣ ΖΕΡΒΟΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΦΛΩΚΑΤΟΥΛΑΣ, ΜΕΛΕΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ, ΙΩΑΝΝΑ ΖΙΑΝΝΗ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ, ΣΤΕΛΙΟΣ ΝΙΝΗΣ, ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΑΛΟΣ

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

ΤΕΤΑΡΤΗ, ΛΑΙΚΗ: 20:00
ΠΕΜΠΤΗ: 21:00
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: 21:00
ΣΑΒΒΑΤΟ, ΛΑΙΚΗ : 18:00
ΣΑΒΒΑΤΟ: 21:00
ΚΥΡΙΑΚΗ: 20:00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ: 15 €, ΛΑΙΚΗ, ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ, ΑΜΕΑ, <65 : 10 €,
(ΕΙΔΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ ΓΙΑ ΟΜΑΔΙΚΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ)

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 120 ΛΕΠΤΑ