Tην ενδιαφέρει ιδιαίτερα το αφήγημα της κρίσης και σχεδόν σε κάθε της δουλειά ψάχνει κύρια αφηγήματα σήμερα για τους Έλληνες και την Ελλάδα. Η ανήσυχη σκηνοθέτρια Έλλη Παπακωνσταντίνου, που βάζει το λιθαράκι της αποφασιστικά στο σύγχρονο θεατρικό τοπίο, παρουσιάζει το Revolt Athens στην Πειραιώς 260 στις 15 και 16 του μήνα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και με αυτή την αφορμή μιλάει στο tvxs.gr. Έντονα πολιτικοποιημένη, ψυχή του  Βυρσοδεψείου, του χώρου που άλλαξε το τοπίο στον Βοτανικό, αεικίνητη, εμβαθύνει στο σύγχρονο θέατρο με σταθερή προσήλωση στον άξονα πολιτική – φιλοσοφία – ποίηση.

Το Revolt Athens, είναι ένα ποιητικό lonelyplanet από την άκρη της Ευρώπης: εκεί, που τα ντοκουμέντα συνθλίβονται μέσα στη μυθοπλασία, με τη συμμετοχή του συνθέτη Τηλέμαχου Μούσσα, της περφόρμερ Ρόζα Προδρόμου και του εικαστικού  Παντελή Μάκκα οι οποίοι θα μας  ξεναγήσουν στην χαοτική καθημερινότητα της Αθήνας μεταγράφοντας την κρίση σε αισθητική εμπειρία.

 
Αθήνα: Μια πόλη-μύθος ή η πριμαντόνα της οικονομικής κρίσης; Υπάρχει απάντηση στο ερώτημα που θέτετε;
 
To Revolt Athens είναι μια πανκ -ροκ συναυλία, μια εικαστική περφόρμανς, μια απρόβλεπτη ξενάγηση στην χαοτική καθημερινότητα της Αθήνας που μετατρέπει την κρίση σε αισθητική εμπειρία.

Με ενδιαφέρει ιδαίτερα το αφήγημα της κρίσης. Ξέρετε φυσικά, την αρχή του Γκέμπελς για την προπαγάνδα: επαναλαμβάνεις μια ψευδή ιστορία, κατασκευάζεις ένα μύθο και τον επαναλαμβάνεις μέχρι να τον πιστέψουν. Μήπως όλο και περισσότερο στην Ευρώπη οι πολιτικοί κάνουν την δουλειά μας; Δημιουργούν μύθους και τους αφηγούνται ως μια πραγματικότητα, μέχρι που τελικά τους πιστεύουμε. Ποια είναι τα κύρια αφηγήματα σήμερα για τους Έλληνες και την Ελλάδα; Οι σύγχρονοι μύθοι για την Ελλάδα και τους Έλληνες με ενδιαφέρουν πολύ και στην παράσταση τους διασταυρώνω με μυθικά τέρατα, παλιούς μύθους, όπως τη Θεά των Φιδιών (θεότητα της αναγέννησης και της καταστροφής) και τους κοιτάζω μέσα από το πρίσμα ενός συστήματος που έχει φτάσει στα όριά του.

 
Πως συγκροτούν σώμα οι τρεις performers ;
 
Στην παράσταση όλοι οι συντελεστές, όλα τα στοιχεία η μουσική, το βίντεο αρτ, το χιούμορ συνυφαίνονται σε ένα τελικό σύνολο χωρίς ραφές. Το φως για παράδειγμα περνάει και μέσα από το βίντεο, η μουσική διαμορφώνει με ειδικά προγράμματα το βίντεο κλπ. Αυτές είναι κάποιες αφηγήσεις, αλλά υπάρχουν κι άλλες αυτές των περφόρμερς που είναι φορείς της πολυφωνίας. Υπάρχει voice over στην παράσταση, μια κινηματογραφική τεχνική που εδώ χρησιμοποιείται γιατί και η παράσταση είναι «κινηματογραφική». Αυτή η αφήγηση αποτελεί κατά κάποιο τρόπο την σκέψη πίσω από τις εικόνες και συνδέει τα μέρη σε ένα θεωρητικό επίπεδο.

 
Ποιος είναι ο στόχος του Revolt Athens;
 
Στατιστικές, νούμερα και αναλύσεις σχεδόν «σκιάζουν» το γεγονός ότι αυτό που περιγράφουμε ως Κρίση είναι μια σειρά από πραγματικά γεγονότα που επηρεάζουν τις ζωές πραγματικών ανθρώπων. Δε θέλω να καταλήξω μια απλή στατιστική και να με αντιμετωπίζουν στην Ευρώπη ως παρία ή ως «εξωτικό φρούτο». Κάπου ανάμεσα στα «ΟΠΑ» και τις μολότοφ οι απεικονίσεις τις Αθήνας και της καθημερινότητάς μας απέχουν φυσικά από την πραγματικότητα.
Προσπαθώ να ανοίξω με την παράσταση έναν άλλο τρόπο, να αφηγηθώ μια άλλη ιστορία, την ιστορία πραγματικών ανθρώπων. Ίσως με όχημα την τέχνη μπορούν οι άνθρωποι να κατανοήσουν βαθύτερα ένα θέμα και να βιώσουν τις δυναμικές διαστάσεις του και την περιπλοκότητά του. Να ταυτιστούν, να αποστασιωπηθούν, να χαθούν ίσως, ναι, γιατί όχι;

Με ποιόν τρόπο τα ντοκουμέντα συνθλίβονται μέσα στη μυθοπλασία;
 
Αυτές οι στερεότυπες απεικονίσεις μάλλον σκιάζουν την περιπλοκότητα της πραγματικότητας που πιστεύω ότι μόνο μέσα από την εμπειρία της τέχνης μπορεί να μεταδοθεί.  Κάπου ανάμεσα στα «Οπα!» και τις στατιστικές υπάρχουν πραγματικοί άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν πραγματικό κόσμο που δεν απέχει τόσο από την «άλλη» Ευρώπη. Σήμερα, οι Ευρωπαίοι μοιράζονται ένα κοινό κόσμο Φόβου, ανόδου της ακροδεξιάς, έναν κόσμο προσφυγιάς, όπου οι πολίτες όλο και πιο πολύ δεν συνδέονται με τις κυβερνήσεις τους και νιώθουν ότι δεν μπορούν να επηρεάσουν τον ρου της ιστορίας.
 
Πώς ενοποιούνται σε μία παράσταση οι διαφορετικές θεάσεις ενός συγκεκριμένου τοπίου όπως στην προκειμένη περίπτωση , μιας πόλης;
 
Μέσα από την ποίηση, τις εικόνες, τα θραύσματα ιστοριών.

 
Από που αντλείται η ποιητικότητα  ενός έργου ορμώμενου από τις σύγχρονες πληγές;
 
Ποιητικότητα είναι ίσως το ανάχωμα στον καθημερινό χρόνο. Μαλλον δεν είναι κάτι ξένο από την ίδια τη ζωή. Η μικρή ανατροπή στις προσδοκίες σου, το να περιμένεις κάτι να συμβεί, και να συμβαίνει κάτι άλλο, μια άλλη ομιλία, ανοίκεια. Αντλείται από την ανάγκη να αφηγηθώ ένα σύγχρονο μύθο με μια “άλλη” ομιλία.
 
Κάνω τέχνη με τα υλικά που έχω στη διάθεση μου εδώ και τώρα. Με ανθρώπους που διαμορφώνει η χαοτική καθημερινότητα, η ήττα, η απώλεια. Κρίνοντας από τον εαυτό μου αν δεν συμβαίνει κάτι πολύ ανατρεπτικό μια μέρα, νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάτι μου λείπει. Το χάος είναι πηγή δημιουργίας. Φυσικά, η αισθητική μου επηρεάζεται από αυτό. Αλλά στην παράσταση ελπίζω να καταφέρουμε να μετατρέψουμε αυτήν την χαοτική καθημερινότητα σε ένα αίσθημα θετικό που δημιουργείται, όταν η ιστορία μας λέγεται και δεν είναι μόνο μία ή δύο κυρίαρχες αφηγήσεις αλλά είναι μια ιστορία με την οποία μπορούμε να ταυτιστούμε. Ελπίζω η παράσταση να αφήσει ένα αίσθημα ανακούφισης.