Είναι πολύ διαφωτιστικό, αλλά και ενίοτε διασκεδαστικό ομολογώ, να παρατηρήσει κανείς πως αντιδρούν οι άνθρωποι που συναναστρέφεται όταν ανακύψει, πάνω σε μια χαλαρή κουβέντα, κάποιο θέμα που να αφορά την κατάσταση της χώρας και αυτά που συμβαίνουν με την κρίση, την ανεργία, τον ρατσισμό ή με τα μέτρα λιτότητας που έχουν ήδη επιβληθεί και που καθημερινά επιβάλλονται για να να μπούμε υποτίθεται στην ανάπτυξη. Δεν μιλάω τόσο για τους ανθρώπους που έχουν ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση και δηλώνουν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ (κανένας δεν δηλώνει πια ΠΑΣΟΚ αλλά λέμε τωρα χάριν επιχειρηματολογίας), ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ. Της Μαρίας Τριαντοπούλου

Ads

Ξέρεις ότι οι μεν θα υπερασπιστούν ευθαρσώς και χωρίς αιδώ την πολιτική της κυβέρνησης ενώ οι ΣΥΡΙΖΑιοι θα υποστηρίξουν τα αντίθετα και θα προσπαθήσουν να προβάλλουν τις πιθανές εναλλακτικές λύσεις στην αντιμετώπηση των προβλημάτων της κρίσης. Οι ΚΚΕ θα διαφωνούν με όλους και με όλα και θα αναλύουν τη… Συμφωνια της Βάρκιζας!! Υπάρχουν όμως και κάποιοι μέσα στην «συνάφεια των συναναστροφών» που δεν τοποθετούνται ανοικτά και πρέπει να καταλάβεις μέσα από τα συμφραζόμενα ή από κάποιες σιγές και κάποιες παύσεις -σε κάτι πιθανά ανατρεπτικό που έχεις ξεστομίσει- που τοποθετούνται στα πολιτικά ή στα κοινωνικά θέματα.

1. Ο τύπος που σε όλες τις πολιτικές κουβέντες κρατάει το στόμα του κλειστό και σπάνια συμμετέχει αλλά ξαφνικά γίνεται θηρίο ανήμερο όταν αναφερθείς στον φόρο ακινήτων ή στα όμόλογα ή στις Τράπεζες. Συνήθως μισεί τον δημόσιο τομέα και τους δημοσίους υπαλλήλους αλλά και με κάποιες κοινωνικές ευαισθησίες (νεοφιλελευθερο προφίλ, συνήθως υποστηρικτής της Δράσης ή του Τζήμερου, έχει μεν χτυπηθεί από την κρίση αλλά καλά κρατιέται ακόμα-είναι συνήθως ενεργό μέλος της οικονομικής ζωής του τόπου, με λίγα λόγια δεν είναι άνεργος ή άπορος)

2. Ο τύπος που βρίζει την κυβέρνηση, χτυπιέται για τα λαμόγια και τους προδότες, βρίζει τους Γερμανούς, τους Αμερικάνους και τους Εβραίους για όλα τα κακά και τα δεινά της χώρας, μισεί με πάθος τον Σαμαρά και την Νέα Δημοκρατία, έχει διάφορες ιστορίες συνομωσίας να σου αραδιάσει και να σου εξάρει το μεγαλείο του ελληνικού μυαλού και του ελληνικού πολιτισμού, κατηγορώντας τους αλλοδαπούς που μας πήραν τις δουλειές και αύξησαν την εγκληματικότητα, τις οροθετικές που μας κόλλησαν αρρώστιες… (δεν χρειάζονται διευκρινήσεις, συνήθως αυτούς τους εγκαταλέιπω πριν ολοκληρώσουν την ανάλυση τους και πριν μπορέσω να διακρίνω αν ανήκουν στους ΑΝΕΛ, στην ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ ή ακόμα και μύχια στην Χρυσή Αυγή-θέλω να ελπίζω ότι δεν γνωρίζω κανέναν Χρυσαυγίτη παρόλα αυτά!!)

3. Ο τύπος που θέλει να δείξει ότι ενώ και αυτός έχει χτυπηθεί από την κρίση και από τα κυβερνητικά μέτρα και φυσικά δεν συμφωνεί σε όλα αλλά τι να γίνει εδώ που φτάσαμε και έτσι που μας καταντησε το άλλο ΠΑΣΟΚ και η άλλη ΝΔκαι γενικά οι έλληνες που δεν είμαστε αρκετά ευρωπαίοι στη συμπεριφορά… θέλει να πιστεύει ότι οτιδήποτε άλλο θα ήταν ακόμα χειρότερο, ότι τουλάχιστον τώρα κάποιοι προσπαθούν, ότι η τριανδρία Γεωργιάδης-Μητσοτάκης-Δένδιας κάτι κάνουν, ότι η Ευρώπη είναι η μόνη μας ελπίδα κλπ. Αντιλαμβάνεστε τώρα… Απρόθυμος, και διστακτικός, υποστηρικτής του μνημονίου και του κυβερνητικού συνασπισμού, ανατριχιάζει σε κάθε πιθανή αναφορά στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα (αλλά δηλώνει συμπάθεια στην ΔΗΜΑΡ και θεωρεί πιο «έντιμη» επιλογή το ΚΚΕ. Θα μπορούσε κάτω από ορισμένες συνθήκες να συμπαθήσει και τους «58» – κυρίως αν τα συμφέροντά του δεν ικανοποιηθούν από τον κυβερνητικό συνασπισμο).

4. Ο τύπος που δεν μιλάει, είναι κλεισμένος στον εαυτό του, μια σκιά του ανθρώπου που ήταν πριν λίγα χρόνια, πίνει λιγο παραπάνω, δουλεύει λίγο λιγότερο ή λέει ότι  ψάχνει να βρει δουλειά αλλά μάταια. Αυτός σπάνια μιλάει πολιτικά, σπάνια μιλάει για το μέλλον. Δεν τον ενδιαφέρουν τα κόμματα ούτε οι πολιτικοί. Τον ενδιαφέρει μόνο η επιβίωση η δική του και των δικών του και θεωρεί όλους συνολικά υπεύθυνους για το χάλι που βρισκόμαστε σήμερα. Είναι πιθανό να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ, είναι πιθανό να μην ψηφίζει και τίποτα άλλο παρά μια ζωγραφισμένη μούντζα πάνω στο άκυρο ψηφοδέλτιο του.

5. Ο τύπος που επιβιώνει μόνο παίζοντας το «παιχνίδι» της χαράς. Με ψεύτικη υπεραισιοδοξία ελπίζει ότι όλα μα όλα θα είναι καλύτερα αρκεί να μην μιζεριάζουμε και να μην μεμψιμοιρούμε, να μην κλαιγόμαστε και να μην τρωγόμαστε. Στην αρχή της κρίσης συναντούσες ακόμα αρκετούς τέτοιους τύπους όσο όμως περνάνε τα χρόνια λιγοστεύουν γιατί πια η αλήθεια είναι ακόμα πιο σκληρή και δεν αποφεύγεται με βολικά τεχνάσματα.

Αυτές οι απλουστευτικές κατηγοριοποιήσεις μόνο ως «παιχνίδι» επιχειρούνται, διαφωτιστικό και ενδεικτικό μεν, αλλά παιχνίδι. Τα θέματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα και ο κάθε άνθρωπος πολύ πιο περίπλοκος από μια τέτοια σταχυολόγηση. Και η αλήθεια είναι ότι ο περισσότερος κόσμος πια είναι φοβισμένος, ταλαιπωρημένος και καθημερινά όλο και πιο αγανακτισμένος και απελπισμένος. Και αυτός ο θυμός του κόσμου δεν μπάινει σε καλούπια και σε στεγανά, σε ομάδες και σε κατηγορίες, σε αρθράκια και σε εξυπνάδες, αυτός φουντώνει μόνο και αλοίμονο σε όποιον βρεθεί στον δρόμο του όταν τελικά ξεσπάσει!