Το 1965, ο σπουδαίος Ιταλός δημιουργός, Λουκίνο Βισκόντι, σκηνοθετεί την Κλαούντια Καρντινάλε, σ’ ένα μελόδραμα το οποίο βασίζεται ελεύθερα στον μύθο της Ηλέκτρας. Πρόκειται για την ταινία «Τα Μακρινά Αστέρια της Άρκτου / Sandra», η οποία τιμήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας.

Η Σάντρα (Κλαούντια Καρντινάλε) πηγαίνει μαζί με το σύζυγο (Μάικλ Κρέιγκ), στο χωριό της για να τακτοποιήσει οικογενειακές υποθέσεις. Να παραστεί στην ανέγερση ενός μνημείου στη μνήμη του αντιφασιστικού αγώνα του διανοούμενου πατέρα της και να δει τη μητέρα της που πάσχει από βαριά ψυχοπάθεια. Εκεί τα ζεύγος θα συναντηθεί με τον όμορφο αδερφό της (Ζαν Σορέλ).

Το σπουδαίο, αλλά μάλλον άγνωστο, φιλμ του Βισκόντι, βασίζεται στον μύθο της Ηλέκτρας με φροϋδικές αναφορές και μια καθηλωτική ερμηνευτικά και εμφανισιακά, Κλαούντια Καρντινάλε. Σύνθετη τοιχογραφία με στοιχεία νουάρ, αναδρομή στο παρελθόν και αναφορές σε κρυμμένα μυστικά.

Με μια έξοχη δαιδαλώδη αφήγηση, σχηματίζεται ένα ψηφιδωτό παζλ πολιτικό, κοινωνικό, οικογενειακό. Ο Βισκόντι εφορμά με το στυλ του ολοκληρωτικού σινεμά, ανακαλύπτει σπέρματα φασισμού, οικογενειακής παθογένειας, πολιτικής και συναισθηματικής μετάλλαξης.

Ένα εξαιρετικό φιλμ, το οποίο βραβεύτηκε με τον Χρυσό Λέοντα στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας και παραμένει μοντέρνο, επίκαιρο και ταυτόχρονα διαχρονικό. Με υποδειγματική αφήγηση, εκπληκτική μπαρόκ φωτογραφία του Αρμάντο Νανούτσι και αισθητική που αιχμαλωτίζει τον θεατή, με τα ντεκόρ και τους φωτισμούς να εξομολογούνται τα ανθρώπινα πάθη.

Λουκίνο Βισκόντι / Luchino Visconti

Ο Λουκίνο Βισκόντι γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1906 στο Μιλάνο. Παιδί μίας από τις πιο πλούσιες οικογένειες του Μιλάνου, είχε την ευκαιρία να έρθει ήδη από πολύ μικρή ηλικία σε επαφή με τη ζωγραφική, τη μουσική και το θέατρο. Οι πρώτες του δουλειές στον κινηματογράφο ήταν στο πλάι του Ζαν Ρενουάρ ως βοηθός σκηνοθέτη για τις ταινίες «Toni» (1935) και «Γεύμα στην Εξοχή» (1936).

Η πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης ήταν οι «Διαβολικοί Εραστές» (1943), η οποία βασίστηκε πάνω στο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μ. Κέιν, «Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα Δυο Φορές» και με την οποία γεννιέται ένα νέο κινηματογραφικό ρεύμα: ο ιταλικός νεορεαλισμός. Ο Βισκόντι κατάφερε να ολοκληρώσει την ταινία του κάτω από τις πολύ δύσκολες συνθήκες που υπαγόρευε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά, φυσικά, δεν κατάφερε να ξεφύγει από τη λογοκρισία του φασιστικού καθεστώτος και γρήγορα η προβολή της απαγορεύτηκε.

Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας, ο Βισκόντι προσχωρεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα και παίρνει ενεργό μέρος στην αντίσταση, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να φυλακιστεί από τους Ναζί. Με την ταινία «Senso» (1954), ο Βισκόντι απομακρύνεται για πρώτη φορά από τον νεορεαλισμό και κάνει στροφή στη θεματολογία του, η οποία πλέον εστιάζεται στην παρακμή της αριστοκρατίας.

Το 1963, ο Βισκόντι βραβεύεται με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία του «Ο Γατόπαρδος», ενώ το 1965 του απονέμεται ο Χρυσός Λέοντας στο Φεστιβάλ της Βενετίας για τα «Μακρινά Αστέρια της Άρκτου». Έφυγε από τη ζωή στις 17 Μαρτίου του 1976 στη Ρώμη. Ο Βισκόντι κληροδότησε μια εξαιρετική φιλμογραφία που ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί σημείο αναφοράς στην Έβδομη Τέχνη, με ταινίες που άφησαν εποχή χάρη στη δραματική τους δύναμη.

«Εμείς είμαστε οι λεοπαρδάλεις και λιοντάρια αυτού του κόσμου κι αυτοί που θα μας αντικαταστήσουν θα είναι τα τσακάλια και τα πρόβατα και μετά όσοι επιβιώσουμε, λεοπαρδάλεις, λιοντάρια, τσακάλια και πρόβατα θα συνεχίσουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας σαν το αλάτι της γης…» – απόσπασμα από την ταινία «Ο Γατόπαρδος» (1963) του Λουκίνο Βισκόντι

Τα Μακρινά Αστέρια της Άρκτου / Sandra
Σκηνοθεσία: Λουκίνο Βισκόντι
Σενάριο: Suso Cecchi D’Amico, Enrico Medioli, Luchino Visconti
Πρωταγωνιστούν: Κλαούντια Καρντινάλε, Ζαν Σορέλ, Μάικλ Κρεγκ
Έτος Παραγωγής: 1965
Χώρα Παραγωγής: Ιταλία
Διάρκεια: 105 λεπτά