Το «τρομερό παιδί» του Καναδικού κινηματογράφου, ο προκλητικός Ξαβιέ Ντολάν, μετά τα πολυβραβευμένα του φιλμ «Σκότωσα τη Μητέρα Μου» (I Killed My Mother – 2009) και «Φανταστικές Αγάπες» (Heartbeats – 2010), σκηνοθετεί το 2012 με μοναδική μαεστρία, τους ταλαντούχους Μελβίλ Πουπό και Σουζάν Κλεμάν. Μια πρωτότυπη θεματική που προσεγγίζει αιρετικά το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την ατομική ελευθερία. Μία συγκλονιστική ιστορία αγάπης που καταρρίπτει κάθε ταμπού, κερδίζοντας δύο βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών και διαθέτοντας ένα αγαπημένο μουσικό σκορ.

Ο Λόρενς (Μελβίλ Πουπό) είναι ένας φιλόλογος που ζει μία σχετικά φυσιολογική ζωή, έχοντας μάλιστα μια παθιασμένη ερωτική σχέση με την Φρεντ (Σουζάν Κλεμάν). Μια μέρα, ο νεαρός καθηγητής αποφασίζει να μοιραστεί ένα μεγάλο μυστικό με τη γυναίκα της ζωής του. Ο Λόρενς, θέλει να ντύνεται πλέον με γυναικεία ρούχα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλει να χωρίσει με τη Φρεντ.

Όταν πλέον αισθάνεται έτοιμος για το μεγάλο βήμα στη ζωή του, ο Λόρενς γνωρίζει ότι η επαγγελματική, οικογενειακή και προσωπική του ζωή βρίσκονται πλέον σε τεντωμένο σχοινί. Οι επιλογές του θα αποτελέσουν την αρχή ενός καθοριστικού αγώνα που ξεκινά με την διεκδίκηση και υποστήριξη των δικαιωμάτων του.

Μεταφερόμαστε στον Καναδά στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και ο Λόρενς λέει στη φίλη του, την Φρεντ, ότι θέλει να ντύνεται πλέον ως γυναίκα. Παρά τις αντιξοότητες και σε πείσμα των δυσκολιών, θα αντιμετωπίσουν μαζί τις προκαταλήψεις των φίλων τους, θα αγνοήσουν τις συμβουλές της οικογένειας τους και θα αψηφήσουν τις φοβίες και τις συμβάσεις της κοινωνίας που παραβαίνουν.

Για δέκα χρόνια ο Λόρενς και η Φρεντ θα προσπαθήσουν να ζήσουν αυτή τη μετάβαση και θα ξεκινήσουν ένα επικό ταξίδι το οποίο, πιθανώς και εν αγνοία τους, μπορεί τελικά να κοστίσει στον Λόρενς και την Φρεντ την αγάπη που τους ενώνει.

Μη σας πτοεί η μεγάλη χρονική διάρκεια του φιλμ (168 λεπτά), πρόκειται για μια υπέροχη δημιουργία και μια ιστορία ιδωμένη μέσα από διαφορετικά επίπεδα ανάγνωσης. Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 2012, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, ενώ τον Φεβρουάριο του 2013, το φιλμ πήρε διανομή και για τις εγχώριες Κινηματογραφικές Αίθουσες.

Ακόμα κι αν θέλουμε να του καταλογίσουμε μία δόση υπερβολής και σκηνοθετικής επιδειξιομανίας, ο Ξαβιέ Ντολάν, καταφέρνει να μας χαρίσει ένα πραγματικό αριστούργημα. Μία ταινία ύμνος, στο δικαίωμα στη διαφορετικότητα, στο δικαίωμα στην επιλογή και στην ελεύθερη βούληση, στον απόλυτο σεβασμό στο “είναι” του συνανθρώπου μας. Στα δικά μου “κατάστιχα”, αυτή είναι η ταινία – αποκάλυψη, του 2012…

Ο νεαρός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός Ξαβιέ Ντολάν γεννήθηκε στον Καναδά το 1989 και είναι γιος του γνωστού κωμικού και μουσικού Μανουέλ Ταντρός.  Έκανε τα πρώτα του βήματα στην υποκριτική στα 5 του μόλις χρόνια, παίζοντας σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Το πέρασμά του στη σκηνοθεσία έγινε το 2009 σε ηλικία μόλις 19 ετών, με την (ημι-αυτοβιογραφική) ταινία «Σκότωσα τη Μητέρα Μου», στην οποία ήταν επίσης σεναριογράφος και πρωταγωνιστής.

Συγκεκριμένα από τις πέντε ταινίες του Ντολάν, το φιλμ “Tom at the Farm” του 2013 (που προβλήθηκε και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) – πραγματοποίησε την επίσημη πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ της Βενετίας (Βραβείο FIPRESCI), ενώ οι υπόλοιπες τέσσερις, έχουν προβληθεί όλες στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών.

Πρόκειται για τα φιλμ: “I Killed My Mother” του 2009 (στο τμήμα: Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών) – το οποίο είχαμε την ευκαιρία να δούμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το “Heartbeats” του 2010 (στο τμήμα: Ένα Κάποιο Βλέμμα), το “Laurence Anyways” (Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στο Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών), η καλύτερη ταινία του 2012 για τον υπογράφων – την οποία είχαμε πρωτοδεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας-Νύχτες Πρεμιέρας – και βέβαια το “Mommy” του 2014.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Tvxs.gr ο Αντουάν-Ολιβιέ Πιλόν, πρωταγωνιστής του Ξαβιέ Ντολάν, στην καινούργια του ταινία «Mommy», αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Ο πρώτος ρόλος που έπαιξα με τον Ξαβιέ ήταν πράγματι στο «Λόρενς για Πάντα». Ήταν ένας πολύ μικρός ρόλος που δεν πήρε παρά μιας μέρας γύρισμα. Δεν είχα καθόλου εκείνη τη στιγμή την οικειότητα που έχω σήμερα με τον Ξαβιέ. Από τη δεύτερη εμπειρία μου, στον κύριο ρόλο του βιντεοκλίπ «College Boy», είναι που δούλεψα πιο κοντά με τον Ξαβιέ και είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω καλύτερα. Εκείνο το πρότζεκτ μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε σε ποιο βαθμό είχαμε μεγάλη οικειότητα και ευκολία να δουλέψουμε μαζί. Αμέσως θελήσαμε να ξανακάνουμε κάποιο πρότζεκτ. Μετά την ιδέα του «Mommy», ο Ξαβιέ έγινε σαν ένας μεγάλος αδερφός για μένα.»

Διαβάστε επίσης:
Αντουάν-Ολιβιέ Πιλόν: Συνέντευξη με τον πρωταγωνιστή του «Mommy»

Επιστρέφοντας στο «Λόρενς για Πάντα» (Laurence Anyways), οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, Μελβίλ Πουπό (Λόρενς) και Σουζάν Κλεμάν (Φρεντ), είναι απλά συγκλονιστικές. Η Σουζάν Κλεμάν, που πρωταγωνιστούσε και στην πρώτη ταινία του Ξαβιέ Ντολάν (Σκότωσα τη Μητέρα Μου – 2009), απέσπασε, για αυτήν ακριβώς την ερμηνεία της, το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας «Ένα Κάποιο Βλέμμα», στο Φεστιβάλ των Καννών, το 2012.

«Έζησα τη δεκαετία του 90 μαζί με την μητέρα μου σε ένα προάστιο του Μόντρεαλ… Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, παρακολουθώ το «Λόρενς Για Πάντα» και βλέπω την παιδική μου ηλικία να παίζεται κρυφά. Ξεκαθαρίζω ότι δεν θέλω να γίνω γυναίκα και η ταινία μου είναι ένας φόρος τιμής στην ύστατη ιστορία αγάπης: η φιλόδοξη, η ακατόρθωτη, η αγάπη που θέλουμε να είναι συνταρακτική, ανεξάντλητη, η αγάπη για την οποία δεν τολμάμε να ελπίζουμε, η αγάπη που μόνο ο κινηματογράφος, τα βιβλία και η τέχνη μας παρέχουν. Το «Λόρενς Για Πάντα» είναι ένας φόρος τιμής στην περίοδο της ζωής μου, πριν γίνω σκηνοθέτης, που έπρεπε να γίνω άντρας.» – Ξαβιέ Ντολάν

Όσο για το υπέροχο μουσικό σκορ, της ταινίας, που μας μεταφέρει κατευθείαν στη δεκαετία του ’90, ο σκηνοθέτης, αναφέρει χαρακτηριστικά: «…η μουσική δεν είναι υλική, δεν είναι παρούσα όταν κάνεις το γύρισμα, δεν υπακούει σε κανέναν, δεν έχει την ανάγκη να είναι αρεστή – επίσης, η μουσική δεν αποτελεί αφορμή για να επιδείξει ο σκηνοθέτης τις μουσικές του συλλογές. Πέρα από το να παρέχει κάποια βοήθεια με το ρυθμό της, στη χωρο-χρονική συνέχεια μιας ταινίας που  διαπερνά το μεγαλύτερο μέρος αυτής της δεκαετίας, αυτά τα τραγούδια συνοδεύουν τους χαρακτήρες στη διάρκεια της ζωής τους – ακόμη κι αν δεν ανταποκρίνονται στα προσωπικά μου γούστα. Αυτά τα τραγούδια υπενθυμίζουν στους χαρακτήρες ποιοι είναι και ποιον έχουν αγαπήσει. Ξεθάβουν όλα αυτά που έχουν ξεχαστεί, καταπνίγουν φόβους, θυμίζουν τα αθώα ψέματα και τις εγκαταλελειμμένες φιλοδοξίες. Η Μουσική είναι η μόνη σταθερά, ανάμεσα στις μεταβλητές της ζωής.»

Πέρα από νόρμες, κριτικές, βραβεία και εισιτήρια, το “Λόρενς για Πάντα” (Laurence Anyways) του Ξαβιέ Ντολάν, είναι μία ταινία που απευθύνεται στην καρδιά και στο συναίσθημα του θεατή. Εκεί όπου δυστυχώς όλο και λιγότερες ταινίες καταφέρνουν να εισέλθουν. Καλή σας προβολή…

*Αναδημοσίευση από το τεύχος 32 του fanzine Chimeres