Με εμφανή έμφαση στην οικολογία, το IDFA φέτος φιλοξένησε και μια επιλογή σχετικών παραγωγών σε συνεργασία με την Oxfam Novib, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής πρεμιέρας του “This Changes Everything”. Στην κινηματογραφική αυτή μεταφορά του νέου bestseller της, η Ναόμι Κλάιν σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη και παραγωγό Avi Lewis, αναπτύσσει το σκεπτικό ότι αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με όσα γνωρίζουμε, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε τα πάντα. Με δεδομένο δηλαδή ότι σαν ανθρωπότητα έχουμε πια αντιληφθεί τι χρειάζεται να κάνουμε για το περιβάλλον, αυτό που πρέπει να αλλάξει σε σχέση με τη μόλυνση και τις σχετικές αποφάσεις, ξεπερνάει τις συναντήσεις πολιτικών αρχηγών και τους διαλόγους σε forums.

Συγκεκριμένα, το ντοκιμαντέρ που επιλέγει να είναι ταινία για το κλίμα “αλλά να μην εστιάζει στις πολικές αρκούδες…”, εξελίσσεται σε εννιά χώρες και πέντε ηπείρους. Ξεκινάει την περιήγηση από μια εξαιρετικά ιδιαίτερη συνάντηση, στην παλαιότερη επιστημονική οργάνωση που είναι ενεργή ως σήμερα, τη “Royal Society” της Αγγλίας. Αυτό που συζητείται εκεί λοιπόν, και προβάλλεται ως η προτιμώμενη επιστημονική επιλογή, είναι το ψέκασμα κάποιων σωματιδίων στην στρατόσφαιρα, για αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης. “Με άλλα λόγια, να απαντήσουμε στη μόλυνση με περισσότερη μόλυνση, δηλαδή…” σχολιάζει η συγγραφέας.

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=IpuSt_ST4_U]

Στη συνέχεια βλέπουμε πώς η λογική αυτή της επιπλέον επέμβασης στην ήδη επιβαρυμένη γη, ξεκινάει από την αρχή της επιχειρηματικότητας, αιώνες πριν. Όταν οι “αφέντες της γης”, ενάντια στο προηγούμενο μοντέλο που ήθελε τον άνθρωπο να ζει σε αρμονία με το φυσικό του περιβάλλον και να μην του δημιουργεί πληγές, έπαψαν να θεωρούν τη γη, μητέρα μας, και βάλθηκαν να της φέρονται σαν να είναι μια μηχανή που πρέπει να παράγει για αυτούς όσο γίνεται περισσότερο. Ερχόμενοι στο σήμερα, ο Avi Lewis μας μεταφέρει μια μικρή φράση από συζήτηση που είχε με κάποιον επιχειρηματία στα ορυκτά καύσιμα: “Στις ΑΠΕ υπάρχει φυσικά χώρος για επιχειρηματικότητα και κέρδη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με τα κέρδη του πετρελαίου”. Και με αυτή τη λογική συνεχίζεται το στύψιμο των φυσικών πόρων με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου στυψίματος, αποτελεί η τεχνική των tar sands, που βλέπουμε να εφαρμόζεται στην Alberta του Καναδά για παραγωγή καύσιμης ύλης με μια ιδιαίτερα ενεργοβόρα μορφή διύλισης.

Η μόλυνση που παράγεται σε τοπικό επίπεδο, βλέπουμε πώς επηρεάζει όχι μόνο το φυσικό περιβάλλον, αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους της περιοχής, οι οποίοι χρειάζεται να κάνουν ειδικές αιτήσεις για να επισκεφτούν τα μέρη όπου αναπαύονται οι πρόγονοί τους, σε μια διαδικασία που θέλει να είναι γραφειοκρατική και αδιέξοδη. “Είναι η γη των προγόνων μας, μπορούμε με χαρά να τη μοιραστούμε μαζί τους, αλλά δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να την πάρουν για δική τους”, ακούμε να λένε για τους επενδυτές.

Σε ένα τέτοιο οδοιπορικό, δε θα μπορούσε να λείπει η επίσκεψη στην Κίνα, όπου το ντοκιμαντέρ της Chai Jing, “Under the Dome”, σχετικά με τη μόλυνση στο Πεκίνο, έφτασε σε λίγες μέρες εκατομμύρια προβολών και η απάντηση της κυβέρνησης ήταν να το απαγορεύσει. Κίνητρο για τη συγκεκριμένη δουλειά ήταν το γεγονός ότι η δημιουργός έγινε μητέρα, ενός παιδιού που δεν είχε πρόσβαση σε γαλάζιο ουρανό, και στο οποίο δεν επέτρεπε να βγει στην μολυσμένη πόλη. Στα ερωτήματα του παιδιού της λοιπόν, η Chai Jing αποφάσισε να απαντήσει με αυτό το ντοκιμαντέρ.
 
Στην επίσκεψή της στη Χαλκιδική, η Naomi Klein συναντά τον αγώνα των κατοίκων που αντιστέκονται στην επέκταση της El Dorado και ακούμε να της λένε “Παντού στον κόσμο οι γυναίκες έχουν στην τσάντα τους lipstick, εμείς με τόση καταστολή που δεχόμαστε, έχουμε το Maalox για άμυνα στα χημικά που μας ψεκάζουν. Να πεις στους Καναδούς να τα μαζέψουν και να φύγουν, δε θα κληρονομήσουμε εμείς στα παιδιά μας καρκίνο…”.
 
Μετά το τέλος της πρεμιέρας ακολούθησε σύντομη συζήτηση σχετικά με την σύνοδο του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή , ενώ όπως ήταν αναμενόμενο υπήρξαν και οι συνδέσεις με τις πρόσφατες επιθέσεις στη γαλλική πρωτεύουσα. Η συγγραφέας, που συμμετέxει και φέτος στο COP21, μοιράστηκε τον προβληματισμό της σχετικά με το αν έχουμε πίστη στη δύναμη της συλλογικής δράσης και υπογράμμισε το γεγονός ότι οι στρατιωτικές επεμβάσεις και ο πόλεμος για το πετρέλαιο έχουν μόνο καταστροφικές συνέπειες. Τέλος, μαζί με τον σύντροφο και συνεργάτη της Avi Lewis, επεσήμαναν ότι ο τρόπος που η γαλλική κυβέρνηση χρησιμοποιεί τις επιθέσεις για αποκλεισμό της κοινωνίας των πολιτών από την διαπραγμάτευση είναι λάθος και πως ο ΟΗΕ δε θα έπρεπε να έχει επιτρέψει να συμβεί αυτό.

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=9DQZ_2ihtU0]