Με το βλέμμα στραμμένο στις κρίσιμες βουλευτικές εκλογές της 21ης Μαΐου, συγκεντρώσαμε και παρουσιάζουμε δέκα χαρακτηριστικές και αξιόλογες ταινίες για την πολιτική και τις εκλογές. Από τον θρυλικό «Πολίτη Κέιν» του Όρσον Γουέλς και το «Αι Ειδοί του Μαρτίου» του Τζορτζ Κλούνεϊ, μέχρι «Ο Πρόεδρος ένα Ροζ Σκάνδαλο κι ένας Πόλεμος» των Ντάστιν Χόφμαν και Ρόμπερτ Ντε Νίρο.

Αι Ειδοί του Μαρτίου / The Ides of March
Σκηνοθεσία: Τζορτζ Κλούνεϊ
Σενάριο: Τζορτζ Κλούνεϊ, Γκραντ Χέσλοφ, Μπο Γουίλιμον
Πρωταγωνιστούν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Τζορτζ Κλούνεϊ, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Πολ Τζιαμάτι, Εβαν Ρέιτσελ Γουντ, Μαρίζα Τομέι
Φωτογραφία: Φαίδων Παπαμιχαήλ
Μοντάζ: Στίβεν Μιριόνε
Μουσική: Αλεξάντρ Ντεσπλά
Έτος Παραγωγής: 2011
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 101 λεπτά

Ο Κυβερνήτης Μάικ Μόρις (Τζορτζ Κλούνεϊ) διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο πλευρό του, ως εκπρόσωπος τύπου, στέκεται ο νεαρός Στίβεν Μάιερς (Ράιαν Γκόσλινγκ), που είναι διατεθειμένος να δώσει τον καλύτερο εαυτό του για να κερδίσει ο Μόρις την πολύτιμη υποψηφιότητα.

Όμως ο δρόμος προς την εξουσία δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Μυστικές συμφωνίες, ανήθικοι πολιτικοί χειρισμοί, υπόγεια παιχνίδια κυριαρχίας κι ένας εκρηκτικός συνδυασμός φιλοδοξίας, πίστης, προδοσίας και εκδίκησης, συνθέτουν αυτό το έντονο πολιτικό θρίλερ. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε ένα λαμπερό και υπέροχο καστ με τους: Τζορτζ Κλούνεϊ, Ράιαν Γκόσλινγκ, Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ, Μαρίζα Τομέι, Πολ Τζιαμάτι, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Μαξ Μινγκέλα κ.α.

Ο Τζορτζ Κλούνεϊ σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο πολιτικό δράμα «Αι Ειδοί του Μαρτίου» (The Ides of March – 2011). Η ταινία βασίζεται στο θεατρικό έργο του Μπο Γουίλιμον που πραγματοποίησε την πρεμιέρα του, το 2008 στη Νέα Υόρκη. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έγινε το 2011 στο 68ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας. Το φιλμ είχε τέσσερις υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες και μία υποψηφιότητα στα Όσκαρ, στην κατηγορία Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.

Για τον κεντρικό ρόλο του Στίβεν Μάιερς, επιλέχθηκε ο ταλαντούχος ηθοποιός Ράιαν Γκόσλινγκ. Ενώ ο σπουδαίος και αδικοχαμένος ηθοποιός Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, αναλαμβάνει τον ρόλο του Πολ Ζάρα, μάνατζερ της πολιτικής εκστρατείας του Μόρις. Το εντυπωσιακό καστ συμπληρώνεται από τον ίδιο τον Τζορτζ Κλούνεϊ (στον ρόλο του Κυβερνήτη Μάικ Μόρις) διότι, όπως λέει χαριτολογώντας: «Κανένας άλλος δεν ήθελε να αναλάβει αυτόν το χαρακτήρα. Δεν έχει καθόλου πλάκα» και συμπληρώνει: «Είχα μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα για τον ρόλο κι επιπλέον μου ταίριαζε ηλικιακά. Δε θα ήθελα να ήμουν ποτέ υποψήφιος στην πραγματική ζωή, αλλά ήξερα ότι μπορούσα να συνεισφέρω σε αυτό το επίπεδο στο έργο».

Ο Υποψήφιος / The Candidate
Σκηνοθεσία: Μάικλ Ρίτσι
Σενάριο: Jeremy Larner
Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Πίτερ Μπόιλ, Αλέν Γκάρφιλντ, Μέλβιν Ντάγκλας
Έτος Παραγωγής: 1972
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 110 λεπτά

Ένας ιδεαλιστής και φιλελεύθερος δικηγόρος (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) διεκδικεί τη θέση του γερουσιαστή της Καλιφόρνια. Αλλά ενώ διατείνεται ότι δε θα κάνει κανένα συμβιβασμό, σύντομα διαπιστώνει ότι αυτοί που κινούν τα νήματα της προεκλογικής εκστρατείας είναι οι μάνατζερ της διαφήμισης.

Έτσι ο ήρωας μας – αν και αρχικά είχε λάβει την απόφαση ότι θα χειριστεί την προεκλογική εκστρατεία με τον δικό του τρόπο – γρήγορα αναδιπλώνεται. Καταλαβαίνοντας πως οι πιθανότητές του να κερδίσει μοιάζουν πλέον ελάχιστες και μαθαίνοντας σταδιακά τους κανόνες του παιχνιδιού, ο νεαρός δικηγόρος σύντομα θα ζητήσει την απαραίτητη βοήθεια και διαφήμιση των ειδικών.

Τη σκηνοθεσία του φιλμ υπογράφει ο Μάικλ Ρίτσι (Michael Ritchie, 1938 – 2001), ίσως στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του. Βραβευμένος με Όσκαρ Σεναρίου, ο «Υποψήφιος» είναι ίσως η πρώτη αμερικανική ταινία που δείχνει τόσο καθαρά τον ρόλο που διαδραματίζουν στο προεκλογικό παιχνίδι οι επαγγελματίες διαφημιστές, οι οποίοι προωθούν στην αγορά τον υποψήφιό τους όπως ακριβώς ένα καταναλωτικό προϊόν.

Ο Πρόεδρος ένα Ροζ Σκάνδαλο κι ένας Πόλεμος / Wag the Dog
Σκηνοθεσία: Μπάρι Λέβινσον
Σενάριο: Hilary Henkin, Ντέιβιντ Μάμετ (βασισμένο σε: Wag the Dog: A Novel)
Πρωταγωνιστούν: Ντάστιν Χόφμαν, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Αν Χέιτς, Ντένις Λίρι, Γουίλι Νέλσον, Αντρέα Μάρτιν, Γούντι Χάρελσον, Κίρστεν Ντανστ
Μουσική: Μαρκ Νόπφλερ
Φωτογραφία: Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον
Μοντάζ: Stu Linder
Έτος Παραγωγής: 1997
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 97 λεπτά

Ένας παραγωγός του Χόλιγουντ κι ένας σπεσιαλίστας στη διευθέτηση κρίσεων, καλούνται εσπευσμένα στον Λευκό Οίκο, δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές, για να καταστρώσουν μια επικοινωνιακή καμπάνια υπέρ του νυν προέδρου. Τους ανατίθεται η αποστολή της μείωσης των αρνητικών εντυπώσεων που προκλήθηκαν από την ενασχόληση των ΜΜΕ με το ροζ σκάνδαλο του προέδρου, αφότου βρέθηκε αγκαλιά με μια ανήλικη κοπέλα μέσα στο Οβάλ Γραφείο.

Για να διασώσουν το γόητρό του, οι δύο άνδρες δεν διστάζουν να «κατασκευάσουν» έναν ψεύτικο πόλεμο, σε μια μακρινή, παντελώς άγνωστη στους Αμερικανούς πολίτες, ανυποψίαστη χώρα (Αλβανία). Τα κανάλια τροφοδοτούνται με εικόνες κατασκευασμένες σε στούντιο του Χόλιγουντ για να επιφέρουν τελικά την επανεκλογή του προέδρου στο ανώτατο αξίωμα.

Το αληθοφανές της ταινίας για πολλούς επαληθεύτηκε από τον πρόεδρο Μπιλ Κλίντον και τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, ένα χρόνο μετά την εμπλοκή του σε σεξουαλικό σκάνδαλο με τη γραμματέα του, Μόνικα Λουίνσκι. Πρωταγωνιστούν: Ντάστιν Χόφμαν, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Αν Χες, Ντένις Λίαρι, Γουίλι Νέλσον, Αντρεα Μάρτιν. Η ταινία απέσπασε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ, μία στην κατηγορία Καλύτερου Σεναρίου και μία στην κατηγορία Καλύτερου Ά Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του απολαυστικού Ντάστιν Χόφμαν.

«Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» (All The President’s Men – 1976) του Άλαν Τζέι Πακούλα

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αξιόλογο πολιτικό θρίλερ, σε σκηνοθεσία του Άλαν Τζέι Πακούλα. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο των δημοσιογράφων Καρλ Μπέρνσταϊν και Μπομπ Γούντγουορντ, το οποίο πραγματεύεται τις έρευνες πάνω στο Σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Τη διασκευή του σεναρίου για την μεγάλη οθόνη πραγματοποίησε ο Γουίλιαμ Γκόλντμαν και πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Ντάστιν Χόφμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ως Μπέρνσταϊν και Γούντγουορντ αντίστοιχα.

Το φιλμ μας μεταφέρει το 1972 στις Ηνωμένες Πολιτείες, και συγκεκριμένα στην Ουάσινγκτον, παραμονές της εκλογής του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον. Μια ομάδα ανδρών εισβάλλει στα γραφεία των δημοκρατικών και συλλαμβάνεται από την αστυνομία. Οι άνδρες αυτοί περνούν από δίκη, αλλά χωρίς να δώσουν εξηγήσεις και αφήνοντας πολλά ερωτηματικά στην κοινή γνώμη. Λίγες μέρες αργότερα ο Νίξον εκλέγεται ξανά.

Δύο ρεπόρτερ της εφημερίδας Washington Post, ο Καρλ Μπέρνσταϊν (Ντάστιν Χόφμαν) και ο Μπομπ Γούντγουορντ (Ρόμπερτ Ρέντφορντ), αρχίζουν τις έρευνες πάνω στην υπόθεση και πολύ γρήγορα ανακαλύπτουν ότι πίσω από την υπόθεση κρύβονταν η επιτροπή υπεύθυνη για την προεκλογική εκστρατεία του Νίξον – πρόκειται για το σκάνδαλο το οποίο έχει μείνει στην ιστορία με το όνομα Γουότεργκεϊτ. Τα θεμέλια της νεοσύστατης κυβέρνησης αρχίζουν να τρίζουν καθώς βγαίνουν στην επιφάνεια κι άλλα σκάνδαλα, ενώ οι δύο ρεπόρτερ συνεχίζουν τις έρευνες βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή.

Πολίτης Κέιν / Citizen Kane
Σκηνοθεσία: Όρσον Γουέλς
Σενάριο: Χέρμαν Μάνκιεβιτς, Όρσον Γουέλς
Πρωταγωνιστούν: Όρσον Γουέλς, Τζόζεφ Κότεν, Ντόροθι Κάμινγκορ, Τζορτζ Κουλούρης, Άγκνες Μούρχεντ, Έβερετ Σλόαν, Πολ Στιούαρτ, Γουίλιαμ Άλαντ
Μουσική: Μπέρναρντ Χέρμαν
Φωτογραφία: Γκρεγκ Τόλαντ
Έτος Παραγωγής: 1941
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 119 λεπτά

Ο ισχυρός μεγιστάνας του Τύπου, Charles Foster Kane (Όρσον Γουέλς) πεθαίνει μόνος στον πύργο του Ξαναντού (Xanadu). Η τελευταία λέξη που πρόφερε πριν πεθάνει ήταν Rosebud (Ροδανθός). Όλοι υποθέτουν ότι πρόκειται για ένα κλειδί της αινιγματικής προσωπικότητας του νεκρού.

Η τηλεοπτική εκπομπή News on the March συγκεντρώνει υλικό για ένα μικρό αφιέρωμα στον διάσημο εκλιπόντα. Ο διευθυντής όμως του στούντιο δεν είναι ικανοποιημένος από το υπάρχον υλικό και θέλοντας να μάθει ποιος ήταν στ’ αλήθεια ο Kane, αναθέτει στον ρεπόρτερ του Jerry Thompson (William Alland) να ανακαλύψει τι μυστικά κρύβονται.

Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1941, προβάλλεται στις Κινηματογραφικές Αίθουσες των Ηνωμένων Πολιτειών, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία ενός νεαρού – μόλις είκοσι έξι χρονών – σκηνοθέτη, του Όρσον Γουέλς. Πρόκειται φυσικά για το φιλμ: «Πολίτης Κέιν» (Citizen Kane). Η Έβδομη Τέχνη είχε μόλις ανακαλύψει το παιδί – θαύμα της και ο Γουέλς με τη σειρά του, έμελλε να αλλάξει για πάντα τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το Σινεμά.

Αυτή η Γη είναι Δική μας / Chez nous / This is our Land
Σκηνοθεσία: Λούκα Μπελβό
Σενάριο: Lucas Belvaux, Jérôme Leroy
Πρωταγωνιστούν: Έμιλι Ντεκέν, Γκιγιόμ Γκουί, Αντρέ Ντουσολιέ, Κατρίν Ζακόμπ
Έτος Παραγωγής: 2017
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Βέλγιο
Χρονική Διάρκεια: 117 λεπτά

Ο καταξιωμένος Βέλγος σκηνοθέτης Λούκα Μπελβό (38 Μάρτυρες – 2012), επιστρέφει δυναμικά με τη νέα του ταινία και σκιαγραφεί με τρομακτική ακρίβεια, την άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά και τις συνέπειες της, με φόντο τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, αλλά και την προσφυγική κρίση. Εξαιρετική στον πρωταγωνιστικό ρόλο η ηθοποιός, Εμιλί Ντεκέν.

Παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Κεν Λόουτς, ο Λούκα Μπελβό παρουσιάζει ένα πολιτικό σινεμά αξιώσεων, αποτυπώνοντας στην μεγάλη οθόνη τη γέννηση του φιδιού της ακροδεξιάς, στη Γαλλία της οικονομικής κρίσης, αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη.

Ο Βέλγος σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται στο έπακρο το αξιόλογο σύνολο ηθοποιών που έχει στη διάθεσή του και παρουσιάζει με ρεαλισμό, τις τραγικές επιπτώσεις του ρατσισμού και του φασισμού, έτσι όπως εκδηλώνονται και αποτυπώνονται αρχικά μέσα στους κόλπους της οικογένειας και κατ’ επέκταση στο σύνολο της κοινωνίας.

«Η ταινία «Αυτή η Γη είναι Δική μας» είναι μία πολιτική ταινία. Δεν είναι όμως μία στρατευμένη ταινία και δεν αποσκοπεί σε κάποια θεωρία. Προσπάθησα να περιγράψω μία κατάσταση, ένα κόμμα, ένα πολιτικό σχήμα και να αποκωδικοποιήσω το λόγο του, να καταλάβω τον αντίκτυπό του, την αποτελεσματικότητά του και τη δύναμή του να αποπλανεί. Δημιουργώντας σύγχυση, διατηρείται. Υποκινεί φόβους και τους κάνει ένα πολιτικό εργαλείο. Η ταινία μου δεν αφορά τόσο αυτούς που είναι ήδη κινητοποιημένοι και γνωρίζουν τι σημαίνει «Ακροδεξιά». Αφορά κυρίως εκείνους που ίσως μια μέρα κληθούν να απαντήσουν σε δικά τους ερωτήματα.» – Λούκα Μπελβό

Ο Γάλλος Υπουργός / Quai d’Orsay / The French Minister
Σκηνοθεσία: Μπερτράν Ταβερνιέ
Σενάριο: Antonin Baudry and Christophe Blain (comic book «Quai d’Orsay – Chroniques diplomatiques»), Bertrand Tavernier
Πρωταγωνιστούν: Τιερί Λερμίτ, Ραφαέλ Περσονάζ, Νιλ Αρεστρού, Μπρουνό Ραφαελί
Έτος Παραγωγής: 2013
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Διάρκεια: 113 λεπτά

Πρόκειται για μία αξιόλογη γαλλική κωμωδία χαρακτήρων, με απόηχους της μαύρης πολιτικής σάτιρας, από τον πολυβραβευμένο βετεράνο σκηνοθέτη Μπερτράν Ταβερνιέ, που στα 72 του χρόνια συνεχίζει τον εκλεκτικό κινηματογραφικό πειραματισμό, αυτή τη φορά με την κωμική φόρμα. Διασκευάζοντας το ομώνυμο δημοφιλές βιβλίο κόμικ των Αντονίν Μποτρί και Κριστόφ Μπλεν, ο Ταβερνιέ κάνει βουτιά στα άδυτα της γαλλικής πολιτικής σκακιέρας, της διπλωματίας και του διαβόητου γραφειοκρατικού κράτους, παραμονές της αμερικανικής εισβολής στο πλασματικό «Λουτμενιστάν».

Με κεντρική σκηνή το Υπουργείο Εξωτερικών στις όχθες του Σηκουάνα, ο σκηνοθέτης μας συστήνει τον υπουργό των Εξωτερικών της Γαλλίας Αλεξάντρ Ταϊγάρντ ντε Νορμ (Τιερί Λερμίτ). Γοητευτικός, φιλόδοξος και μονίμως φουριόζος, ο υπουργός είναι ένας σωστός ανεμοστρόβιλος, που δεν το ’χει σε τίποτε να τα βάλει με τη διεθνή κοινότητα, Αμερικανούς, Ρώσους ή Κινέζους, στη μεγαλεπήβολη και κατά τι αλλοπαρμένη προσπάθειά του να αλλάξει τον ρουν της παγκόσμιας Ιστορίας και να προαγάγει την ειρήνη.

Το ταλαίπωρο προσωπικό του, με επικεφαλής τον Κλοντ Μοπά (Νιλ Αρεστρού) ο οποίος πραγματικά κινεί τα νήματα, τρέχει και δεν φτάνει να σβήνει φωτιές και να συμμαζεύει τις «ατασθαλίες» του αφεντικού. Κάπου εδώ συναντάμε και τον νεαρό απόφοιτο της Εθνικής Σχολής Διοίκησης και συγκρατημένα ιδεαλιστή συγγραφέα Άρθουρ Βλαμένκ (Ραφαέλ Περσονάζ), που προσλαμβάνεται ως «υπεύθυνος της Γλώσσας», τουτέστιν ως ο συγγραφέας των υπουργικών λόγων. Κι όλα αυτά, ενώ η Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας και τα πισώπλατα μαχαιρώματα καλά κρατούν.

Ο «Γάλλος Υπουργός» είναι εμπνευσμένος από τον πρώην υπουργό Εξωτερικών και μετέπειτα πρωθυπουργό της Γαλλίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν, γνωστός για τον πύρινο λόγο που εκφώνησε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κατά του πολέμου στο Ιράκ, το 2003. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το σενάριο της ταινίας συνυπογράφει ο Μποτρί σχεδόν αυτοβιογραφικά, αφού διετέλεσε κειμενογράφος του Βιλπέν.

Ο Υπουργός / The Minister / L’exercise De L’etat
Σκηνοθεσία: Πιερ Σελέρ
Σενάριο: Πιερ Σελέρ
Πρωταγωνιστούν: Ολιβιέ Γκουρμέ, Μισέλ Μπλάνκ, Ζαμπού Μπρέιτμαν, Λοράν Στόκερ, Σιλβέν Ντεμπλέ
Φωτογραφία: Τζούλιεν Χιρς
Μοντάζ: Λοράνς Μπριόντ
Μουσική: Φιλίπ Σελέρ
Έτος Παραγωγής: 2011
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Διάρκεια: 115 λεπτά

Ο υπουργός Μεταφορών, Μπερτράν Σεν-Ζαν (Ολιβιέ Γκουρμέ), ξυπνά τη νύχτα από τον επικεφαλής του επιτελείου του. Ένα λεωφορείο έχει βυθιστεί σε μια χαράδρα. Αναγκάζεται να πάει εκεί καθώς δεν έχει άλλη επιλογή. Από εκείνη τη στιγμή, αρχίζει η οδύσσεια ενός πολιτικού σ’ έναν όλο και πιο περίπλοκο και εχθρικό κόσμο.

Η ταινία ξεκινά με μία ονειρική μεταφορά, μίας γυναίκας που σέρνεται προς το ανοιχτό στόμα ενός κροκόδειλου. Πρόκειται επί της ουσίας για τον εφιάλτη που ονειρεύεται ο Υπουργός και ο οποίος είναι σκηνοθετικά επηρεασμένος από το concept μιας φωτογράφισης του σπουδαίου φωτογράφου Χέλμουτ Νιούτον (1920 – 2004), ενός από τους πιο εκκεντρικούς, πολυσυζητημένους και καινοτόμους δημιουργούς ο οποίος είχε κάνει ιδιαίτερη αίσθηση με τις φωτογραφίσεις του. Με αυτή την παρομοίωση λοιπόν, ο σκηνοθέτης προοικονομεί στον θεατή, την περιπέτεια του πολιτικού του πρωταγωνιστή, που θα ακολουθήσει.

Ο Πιέρ Σέλερ σκιαγραφεί με μαεστρία το πορτρέτο ενός υπουργού, ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει με τον δικό του τρόπο, στην μικρο-κοινωνία της πολιτικής. Μέσα από το πορτρέτο του ήρωα μας, σκιαγραφείται μια νέα «φυλή» ανθρώπων – τόσο στην πολιτική ζωή όσο και κατ’ επέκταση στην κοινωνία. Κάποιοι, προσπαθούν έστω και μάταια μερικές φορές, να αντισταθούν, χωρίς να κυριευθούν από τη μανία της εξουσίας και χωρίς να αλλοτριωθούν από τη μανία διαιώνισης της καριέρας τους, η οποία δυστυχώς χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των πολιτικών.

Η ταινία προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στην κοινωνία και την πολιτική ζωή ιδιαίτερα της Γαλλίας, όπου και χαρακτηρίστηκε από πολλούς «πολιτικό μανιφέστο». Παράλληλα έγινε εξώφυλλο στην εφημερίδα  Liberation, ενώ γράφτηκαν σχετικά με το φιλμ εκτενή άρθρα σε μεγάλα έντυπα της Γαλλίας, πολλά από τα οποία συνέδεσαν την ιστορία του ήρωα με αυτή του Στρος Καν.

Ζήτω η Ελευθερία / Viva la libertà
Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Αντό
Σενάριο: Ρομπέρτο Αντό, Αντζελο Πασκουίνι
Πρωταγωνιστούν: Τόνι Σερβίλο, Βαλέριο Μαστραντρέα, Βαλέρια Μπρούνι Ταντέσκι, Μικέλα Σεσόν
Φωτογραφία: Μαουρίτσιο Καλβέζι
Μοντάζ: Κλέλιο Μπενεβέντο
Έτος Παραγωγής: 2013
Χώρα Παραγωγής: Ιταλία
Διάρκεια: 94 λεπτά

Ο γενικός γραμματέας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Ενρίκο Ολιβιέρι (Τόνι Σερβίλο), καλείται να αντιμετωπίσει τον έντονο ρυθμό της προεκλογικής περιόδου σε μία Ιταλία σε κρίση. Όλα είναι εναντίον του. Η κοινή γνώμη, οι δημοσιογράφοι, τα κανάλια, ακόμα και οι δημοσκοπήσεις με τα ποσοστά της πρόθεσης ψήφου που όλο και λιγοστεύουν για το κόμμα του, τον πιέζουν καθημερινά.

Μια νύχτα λοιπόν, νιώθοντας το άγχος να τον πιέζει υπερβολικά αποφασίζει να εξαφανιστεί. Το λακωνικό σημείωμα που άφησε, έφερε στο κόμμα την πλήρη αποδιοργάνωση, κι ενώ οι φήμες και τα αβάσιμα συμπεράσματα άρχισαν να οργιάζουν μεταξύ των κομματικών στελεχών, ο βοηθός του Andrea Bottini και η σύζυγός του Άννα προσπαθούν να καταλάβουν γιατί εξαφανίστηκε και που μπορεί να είναι.

Προσπαθώντας παράλληλα να βρουν μία λύση για το πολιτικό πρόβλημα η Άννα προτείνει μία ανορθόδοξη πλην όμως με πολλές πιθανότητες επιτυχίας λύση. Ο Ενρίκο έχει έναν δίδυμο αδερφό, τον Τζιοβάνι, έναν ευφυή φιλόσοφο που όμως έπασχε από ένα είδος κατάθλιψης και γι’ αυτό νοσηλευόταν για αρκετό καιρό σε κάποιο ίδρυμα. Τώρα έχει γυρίσει σπίτι του και γνωρίζοντας το ρίσκο, του ζητούν να βοηθήσει αντικαθιστώντας τον αδερφό του.

Το φιλμ «Ζήτω η Ελευθερία» (Viva la libertà) του Ρομπέρτο Άντο, είναι μία ευρηματική σάτιρα για την ιταλική πολιτική σκηνή και όχι μόνο. Μία ταινία που καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, βασιζόμενο εν μέρη στο έξυπνο σενάριο του Ρομπέρτο Άντο, αλλά κυρίως χάρη στη διπλή παρουσία του πολύ καλού, για ακόμη μία φορά, Ιταλού ηθοποιού Τόνι Σερβίλο.

No
Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαρέν
Σενάριο: Πάμπλο Λαρέν
Πρωταγωνιστούν: Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Αλφρέντο Κάστρο, Αντονία Ζέγκερς, Αλεχάντρο Γκόιτς, Ρικάρντο, Λούις Γκνέκο, Νέστορ Καντιλιάνα
Φωτογραφία: Σέργιο Αρμστρονγκ
Μοντάζ: Αντρέα Τσινιόλι, Καταλίνα Μαρίν Ντουάρτε
Έτος Παραγωγής: 2012
Χώρα Παραγωγής: Χιλή, Γαλλία, Η.Π.Α.
Διάρκεια: 118 λεπτά

Το 1988, όταν ο Πινοσέτ ετοιμάζεται για το δημοψήφισμα που θα καθορίσει την προεδρία του στη Χιλή, η αντιπολίτευση αναθέτει σ’ έναν νεαρό μαρκετίστα την καμπάνια της. O Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ υποδύεται έναν παράτολμο νέο, στέλεχος μιας διαφημιστικής εταιρίας που ηγείται της εκστρατείας του «ΌΧΙ» εναντίον του Πινοσέτ.

Δεκαπέντε χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους καθεστωτικούς ο René Saavedra παράλληλα με την δική του μάχη στην προσωπική του ζωή, επιστρατεύει τους πιο δυνατούς όρους μάρκετινγκ και με τη βοήθεια των ακτιβιστών της αντιπολίτευσης καταστρώνουν ένα σχέδιο κι έχουν 27 ημέρες για να το εκτελέσουν σωστά, να κερδίσουν τις εκλογές και να απελευθερώσουν την χώρα τους.

Ο σκηνοθέτης του «Post Mortem», Πάμπλο Λαραΐν, μας παρουσιάζει μία πολιτική ταινία που με ρεαλιστικό τρόπο, αναβιώνει την ατμόσφαιρα τρόμου που βίωνε η Χιλή στα χρόνια της αιματοβαμμένης δικτατορίας του Augusto Pinochet. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο πολυβραβευμένος Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ. Το φιλμ, ήταν Υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2013, εκπροσωπώντας επάξια τη Χιλή. Το σενάριο του Πάμπλο Λαραΐν, είναι βασισμένο στο θεατρικό έργο «El plebiscitο» (το δημοψήφισμα) τού Antonio Skármeta.

Το τελικό αποτέλεσμα της αναμέτρησης στο δημοψήφισμα ήταν 53% «Όχι» στη δικτατορία του Πινοσέτ και 47 % «Ναι». Σύμφωνα με τον πρωταγωνιστή Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ η επιτυχία που είχε στη Χιλή η καμπάνια του «Όχι» – η οποία υπήρξε αφετηρία για ανάλογες καμπάνιες σε πολλά σημεία της Λατινικής Αμερικής – οφειλόταν στον παράγοντα της έκπληξης.