«Για μένα, η αληθινή ζωή προσφέρει το καλύτερο υλικό για οποιονδήποτε αφηγητή και η συγκεκριμένη ταινία δεν αποτελεί εξαίρεση» λέει ο σκηνοθέτης, Χάνυ Αμπού-Ασάντ και συνεχίζει:

 

«Πριν από αρκετά χρόνια, έπινα τσάι στη Ραμάλλα με έναν καλό μου φίλο, ο οποίος μου είπε ότι μια μέρα τον προσέγγισε ένας πράκτορας της κυβέρνησης έχοντας προσωπικές πληροφορίες για εκείνον. Σ’ εκείνη τη φάση, ο πράκτορας χρησιμοποίησε αυτό το μυστικό προκειμένου να κάνει τον φίλο μου να συνεργαστεί. Μόλις το άκουσα, ήξερα ότι πρέπει να ψάξω περισσότερο αυτό το θέμα, να ανακαλύψω το πώς τέτοιες συνθήκες και τέτοιες πράξεις θα επηρέαζαν την αγάπη, τη φιλία και την εμπιστοσύνη. Μετά από λίγη σκέψη, βρέθηκα να μην μπορώ να κοιμηθώ μια νύχτα και τότε πήρα ένα κομμάτι χαρτί και τέσσερις ώρες αργότερα είχα την ακριβή δομή αυτού που το Ομάρ είναι σήμερα.»

 

Ο Ομάρ, είναι συνηθισμένος να αποφεύγει τις σφαίρες των στρατιωτών όταν περνά το Τείχος που χωρίζει στα δύο την πόλη της Παλαιστίνης, ώστε να επισκεφθεί την κρυφή του αγάπη, τη Νάντια. Αλλά η κατεχόμενη Παλαιστίνη δεν γνωρίζει ούτε την απλή αγάπη, ούτε τον ξεκάθαρο πόλεμο.

 

Στην άλλη μεριά του τείχους, ο ευαίσθητος νεαρός φούρναρης Ομάρ, γίνεται ένας μαχητής της ελευθερίας. Οι συνθήκες θα τον οδηγήσουν να έρθει αντιμέτωπος με οδυνηρές επιλογές για τη ζωή και στο δίλημμα να τιμήσει την πατρίδα του, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη γυναίκα της ζωής του.

Όταν όμως ο Ομάρ συλλαμβάνεται μετά από μία δολοφονική και θανατηφόρα πράξη αντίστασης, θα βρεθεί μπλεγμένος σε ένα παιχνίδι γάτας και ποντικού με την στρατιωτική αστυνομία του Ισραήλ. Η καχυποψία και ο φόβος της προδοσίας απειλούν να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του Ομάρ στους συνεργούς και παιδικούς του φίλους, Αμτζάντ και Τάρεκ.

 

Ο Τάρεκ, είναι παράλληλα τόσο ο αρχηγός της επίθεσης για την οποία κατηγορείται ο ήρωας μας, όσο και ο στρατευμένος αδελφός της αγαπημένης του Νάντια. Τα αισθήματα του Ομάρ δεν αργούν να γίνουν τόσο διχασμένα όσο και το Παλαιστινιακό τοπίο. Το μόνο σίγουρο είναι πως ότι οτιδήποτε κάνει, είναι εξαιτίας της αγάπης του για τη Νάντια…

 

«Το να πηδάει κανείς το Τείχος είναι μέρος της καθημερινής ζωής στην Παλαιστίνη» εξηγεί ο Αμπού-Ασάντ. «Υπάρχουν ακόμα κι άνθρωποι των οποίων η δουλειά είναι να βοηθούν άλλους να περνούν στην άλλη πλευρά. Αυτοί οι άνθρωποι κυριολεκτικά βγάζουν το μεροκάματό τους έτσι. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι το Τείχος δεν αποτελεί μόνο σύνορο μεταξύ Ισραήλ και Δυτικής Όχθης, αλλά στην πραγματικότητα έχει χτιστεί με τέτοιο τρόπο που χωρίζει τους Παλαιστινίους από τους εαυτούς τους.»

 

Οι τέσσερις νεαροί ήρωες της ταινίας υποδύονται από πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς, για τους οποίους η ταινία «Ομάρ» του Χάνι Αμπού Ασάντ, αποτελεί την πρώτη τους εμπειρία στον κινηματογράφο. Παρ’ όλα αυτά τα καταφέρνουν περίφημα, καθώς πειστικότητα, ικανότητα έκφρασης βαθιών συναισθημάτων και δυναμικός συνδυασμός με την υπόλοιπη ομάδα ήταν τα στοιχεία που αναζητούσε ο σκηνοθέτης στους υποψήφιους ηθοποιούς του κι εκείνοι αντεπεξέρχονται ικανοποιητικά στις απαιτήσεις του δημιουργού και της ταινίας.

 

«Δε θα κάνω ποτέ μία ταινία που είτε καταδικάζει είτε υπερασπίζεται τους ανθρώπους· αυτή τη δουλειά την αφήνω στα δικαστήρια ανά τον κόσμο. Η ανθρώπινη πλευρά των μαχητών της ελευθερίας είναι αυτό που μου κινεί το ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα, μ’ ενδιαφέρει η ανθρώπινη πλευρά οποιουδήποτε χαρακτήρα, καθώς συχνά αυτό που μας κάνει ανθρώπους είναι παράλληλα και το τραγικό μας ελάττωμα», λέει ο Αμπού-Ασάντ και συνεχίζει:

 

«Πολλοί άνθρωποι ή χαρακτήρες φαίνονται τέλειοι εκ πρώτης, είτε είναι μαχητές της ελευθερίας είτε είναι εραστές. Αλλά το τραγικό ελάττωμα των ανθρώπων σημαίνει ότι αυτή η τελειότητα δεν είναι παρά μια ιδέα, ενώ μέσα και σ’ αυτούς τους ανθρώπους υπάρχει τόσο ατέλεια, όσο και αποτυχία. Η δουλειά μου ως σκηνοθέτης είναι να βρίσκω ενδιαφέρον σ’ αυτό το φαινόμενο και να το προβάλω με τον πιο ειλικρινή τρόπο, έναν τρόπο που δεν είναι άσπρος ή μαύρος, αλλά γκρι…»

 

Η ταινία του Χάνι Αμπού Ασάντ «Ομάρ», τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στην κατηγορία Ένα Κάποιο Βλέμμα (Un Certain Regard), στο Φεστιβάλ των Καννών του 2013. Παράλληλα το φιλμ απέσπασε και μία υποψηφιότητα στα επερχόμενα Όσκαρ, στην Κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

 

Αξίζει να σημειωθεί, ότι αυτή είναι μόλις η δεύτερη φορά στην ιστορία της Παλαιστίνης, που μία ταινία κερδίζει υποψηφιότητα για Όσκαρ. Η πρώτη φορά ήταν το 2006 με την πολυσυζητημένη ταινία “Παράδεισος Τώρα” (Paradise Now), επίσης σε σκηνοθεσία του Χάνι Αμπού Ασάντ.

 

Η ταινία “Παράδεισος Τώρα”, η οποία κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Ξενόγλωσσης Ταινίας, παρουσίαζε την αληθινή ιστορία δύο Παλαιστινίων που ετοιμάζονται για μια επίθεση αυτοκτονίας στο Τελ Αβίβ. Το φιλμ είχε πραγματοποιήσει την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, όπου κέρδισε τον Γαλάζιο Άγγελο καλύτερης Ευρωπαϊκής ταινίας, το βραβείο αναγνωστών της Berliner Morgenpost, καθώς και το βραβείο καλύτερης ταινίας της Διεθνούς Αμνηστίας.

 

Ο Χάνι Αμπού Ασάντ, γεννήθηκε στη Ναζαρέτ της Παλαιστίνης, το 1961. Αφού σπούδασε και δούλεψε για πολλά χρόνια ως μηχανικός αεροπλάνων στην Ολλανδία, ο Αμπού-Ασάντ έκανε τα πρώτα του βήματα στον κόσμο του κινηματογράφου ως παραγωγός. Ήταν ο παραγωγός της μεγάλου μήκους ταινίας “Curfew” (1994) του Ρασίντ Μασαράουι. Το 1998, ο Αμπού-Ασάντ σκηνοθέτησε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, “The 14th Chick”, σε σενάριο του συγγραφέα Άρνον Γκρούνμπεργκ.

 

Έτος: 2013 | Xώρα: Παλαιστίνη | Διάρκεια: 96 λεπτά |  Σκηνοθεσία: Hany Abu-Assad | Σενάριο: Hany Abu-Assad | Παίζουν: Adam Bakri, Leem Lubany, Iyad Hoorani