Πίσω στο 2011, δυο αδέρφια από το Μπραχάμι θα δημιουργούσαν μια μπάντα για να μπολιάσουν τις blues επιρροές τους με ατίθασα rock riffs, έχοντας πάντα το βλέμμα τους στα 70s. Με το Βoogieman στην κιθάρα και τη φωνή και το Little Tonnie στα τύμπανα, οι Big Nose Attack θεωρούνται μια από τις πιο δραστήριες μπάντες της ελληνικής μουσικής σκηνής, με αγγλόφωνο στίχο και διεθνές πλέον ακροατήριο.

6 χρόνια, 3 official albums, 4 Ευρωπαϊκές περιοδείες και αμέτρητες εγχώριες εμφανίσεις αργότερα, οι Big Nose Attack επιστρέφουν με μια εμφάνιση εφ’ όλης της ύλης στο ΙΛΙΟΝ plus, προτού κλειστούν για ακόμη μια φορά στο στούντιο ηχογράφησης για τη νέα τους δισκογραφική δουλειά.

Το TVXS μίλησε μαζί τους.

-Πως πήραν οι Big Nose Attack το όνομά τους; Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από τη σύλληψη αυτή;

Ο «νονός» της μπάντας ήταν ένας Πολωνός. To 2009 είχαμε εμφανιστεί στο Πολωνικό φεστιβάλ Torun Blues Meeting με την τότε μπάντα μας, τους Down & Out. Μετά το live ήρθε backstage ένας αρκετά μεθυσμένος τύπος και με σπαστά αγγλικά προσπάθησε να περιγράψει αυτό που άκουσε και είδε. Οι ακριβείς λέξεις που βγήκαν από το στόμα του ήταν: ”You sound like the big nose attack”! Στην αρχή το χρησιμοποιούσαμε σαν inside joke σε πρόβες και λέγαμε ότι κάποια στιγμή θα γινόταν τίτλος κομματιού ή album. Όταν νιώσαμε ότι τελείωσε η πορεία των Down & Out κι είχαμε αρχίσει να στήνουμε το νέο μας μουσικό πείραμα, ήταν η καλύτερη ιδέα που γύριζε στο μυαλό μας.

-Πως βρέθηκαν δύο αδέρφια να κάνουν μουσική από κοινού και τι πιστεύετε ότι προσδίδει η μεταξύ σας σχέση στη μουσική σας;

Ήδη από τα προσχολικά μας χρόνια, προσπαθούμε να κάνουμε φασαρία. Μια ξεκούρδιστη ακουστική κιθάρα της μάνας μας που σκονιζόταν στην αποθήκη, ένα παλιό αρμόνιο του ξαδέρφου μας και μερικοί κουβάδες για κρουστά ήταν τα πρώτα μας εργαλεία. Τότε δεν ξέραμε καν τι σημαίνει μουσική απλά προσπαθούσαμε να αναπαράγουμε ήχους που ακούγαμε στο ραδιοφωνάκι της γιαγιάς, το οποίο για καλή μας τύχη είχε ένα μαγικό κουμπί που πάνω έγραφε REC.

Από τότε το gear και τα ακούσματά μας έχουν αλλάξει ουκ ολίγες φορές, αλλά η ανάγκη του να συνθέτουμε, να ηχογραφούμε και φυσικά να κάνουμε φασαρία δεν έχει μειωθεί ούτε στο ελάχιστο.
Το ότι είμαστε αδέρφια έχει δημιουργήσει μια σταθερά στην όρεξη μας για μουσική και η ενασχόληση μας με τη μουσική μια σταθερά στο ότι είμαστε αγαπημένα αδέρφια.

-Ποιες είναι οι μουσικές σας επιρροές; Σας αρέσει να πειραματίζεστε με διάφορα είδη μουσικής ή έχετε κατασταλάξει πλήρως στο τι σας αρέσει και στον ήχο σας;

Θα έλεγε κανείς ότι έχουμε μεγαλώσει με τα blues. Αυτή είναι η μουσική που μας έκανε να θέλουμε να γίνουμε κι εμείς μουσικοί και κάθε τόσο ξαναγυρνάμε εκεί για να βρούμε καλλιτεχνική έμπνευση και συναισθηματική παρηγοριά. Παρ’ όλα αυτά μας αρέσει να πειραματιζόμαστε προσθέτοντας στοιχεία στις συνθέσεις μας από άλλα μουσικά ρεύματα και ακόμα περισσότερο στον ήχο μας. Και μόνο το γεγονός ότι είμαστε δύο άτομα μπάντα, μας βάζει σε μία διαρκή πρόκληση εξερεύνησης του ήχου, γιατί ο καθένας έχει ένα μεγάλο πεδίο να γεμίσει. Επίσης είμαστε αυτό που λένε «καλτάκιδες» οπότε οι επιρροές μας μερικές φορές προκύπτουν κι από άλλες τέχνες όπως ο κινηματογράφος, η ποίηση ή η γενικότερη αισθητική μιας παλαιότερης εποχής.

-Τι έχει αλλάξει στη μπάντα από το 2011 που επανασυστήθηκε ως Big Nose Attack μέχρι σήμερα, μετά και την κυκλοφορία των δίσκων σας;

Χρωστάμε πιο πολλά λεφτά.

-Έχετε δηλώσει σε προηγούμενη συνέντευξή σας ότι ζείτε από τη μουσική σας. Είναι εύκολο να επιβιώνει οικονομικά ένας μουσικός στην Ελλάδα της κρίσης, όταν μάλιστα παράγει εναλλακτική για τα δεδομένα της χώρας μουσική;

Νομίζω ότι είναι δύσκολο να επιβιώνει οικονομικά, όχι μόνος ένας μουσικός, αλλά γενικότερα οποιοσδήποτε κάνει κάτι καλλιτεχνικό. Σε μία κοινωνία που η πλειοψηφία παλεύει καθημερινά για τα προς το ζην, η τέχνη θεωρείται πολυτέλεια. Είναι λυπηρό, αλλά το καταλαβαίνουμε, γι’ αυτό προσπαθούμε να είμαστε τίμιοι με τον κόσμο μας και να υποστηρίζουμε μουσικά δρώμενα που έχουν κάποιο σκοπό. Γι’ αυτό το λόγο έχουμε επιλέξει να πορευόμαστε κατά βάση σαν DIY μπάντα, με εξαίρεση κάποιων συνεργατών-φίλων με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί και ξέρουμε ότι πονάνε τη σκηνή του τόπου. Από τη στιγμή που είμαστε δύο άτομα και τα τρέχουμε σχεδόν όλα μόνοι μας, συνήθως καταφέρνουμε να εξασφαλίζουμε ένα μικρό εισόδημα, το οποίο μας επιτρέπει να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με τη μουσική.

-Από τις συνεργασίες που έχετε κάνει όσα χρόνια κινείστε στο χώρο, ποιες είναι οι αγαπημένες σας και τι κρατάτε από την καθεμιά; Με ποιες μπάντες θα θέλατε να συνεργαστείτε μελλοντικά;

Σίγουρα δε θα αλλάζαμε τη συνεργασία μας με την Έλενα Πιτούλη στο ”Yeah! (That Girl)”, αφού είναι και το κομμάτι με το οποίο μας ξεχώρισε ο κόσμος. Στον ίδιο δίσκο (Paint It Blue…), ήταν τιμή μας που συνεργαστήκαμε και με τον μεξικανό MC Pato Machete καθώς και με άλλους αξιόλογους μουσικούς. Επίσης αγαπάμε όλους τους ηχολήπτες και το crew με το οποίο έχουμε συνεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια και όλες τις μπάντες που έχουμε παίξει μαζί και έχουμε μοιραστεί τις ίδιες ανησυχίες. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν βάλει το λιθαράκι τους στη μουσική μας. Ακόμα και αυτοί με τους οποίους έχεις συνεργαστεί σε μη καλλιτεχνικά κομμάτια, μπορεί να σε βοηθήσουν να ωριμάσεις καλλιτεχνικά.

Μελλοντικά, θα θέλαμε να συνεργαστούμε με πάρα πολλούς ανθρώπους που σεβόμαστε, σημασία δεν έχει τόσο να αναφέρουμε με ποιους αλλά να βρεθεί ο χρόνος και οι πόροι για να υλοποιηθούν έστω κάποιες από αυτές τις ιδέες.

-Έχει η Ελλάδα απαιτητικό μουσικό κοινό; Τι εντυπώσεις έχετε από τη μέχρι τώρα πορεία σας και πόσο διαφορετικό είναι από αυτό άλλων χωρών, μιας που έχετε εμφανιστεί και στο εξωτερικό σε πολλές χώρες;

Η Ελλάδα έχει απαιτητικό κοινό και καλά κάνει. Το επίπεδο των μουσικών ανέβηκε με πολύ γρήγορους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια και το ίδιο έκαναν και οι απαιτήσεις των ακροατών. Πολλοί έχουν ακόμα την άποψη «είχατε και στο χωριό σου ροκ μουσική;» και μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα τελευταία δέκα χρόνια, ναι, οι Έλληνες έχουν και στα χωριά τους καλή μουσική. Βλέπω μπάντες που πάνε και ξαναπάνε σε μέρη της επαρχίας που παλιότερα δεν ξέραμε καν που βρίσκονται και μάλιστα κάνουν και τα πιο εκστατικά live τους. Οι μεγαλύτερες ιστορίες μας συνέβησαν στις μικρότερες πόλεις. Θεωρώ ότι δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε από το εξωτερικό, απλά πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μια πολύ μικρή σε έκταση και πληθυσμό χώρα και δε μπορεί να ζήσει εξ’ ολοκλήρου όλες αυτές τις ροκ μπάντες που βρίσκονται εν ενεργεία. Γι’ αυτό πρέπει να ταξιδεύουμε και σε άλλη μέρη. Δε χρειάζεται να διαλέξουμε Ελλάδα ή εξωτερικό, η απάντηση είναι και τα δύο… γι’ αυτό παίζουμε rock’n’roll… γι’ αυτό έχουμε και αγγλόφωνο στίχο.

-Ποιες ελληνικές μπάντες ξεχωρίζετε για τη μουσική τους;

Ξεχωρίζουμε τους 1000mods και για τη μουσική τους αλλά και το πόσο συνετά διαχειρίζονται την επιτυχία που έχουν κάνει. Πολλές μπάντες θα είχαν επαναπαυτεί στις δάφνες τους, αλλά αυτοί οι τύποι το πηγαίνουν πάντα ένα βήμα παραπέρα. Επίσης τους Planet of Zeus, είναι μια από τις πιο ώριμες συνθετικά και εκτελεστικά μπάντες που έχουμε να δείξουμε στο εξωτερικό. Τους Last Drive και τους Nightstalker, μπάντες τόσο αυθεντικές που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους στη σκηνή και αυτό γίνεται όλο και πιο φανερό με το πέρασμα του χρόνου.
Νέες μπάντες με φρέσκο ήχο, που έχουν να μας δώσουν πολλά στο μέλλον, όπως οι Superpuma, Black Hat Bones, Holy Monitor, Breath After Coma, RSN (για να μη μείνουμε μόνο στη ροκ σκηνή) και πολλές άλλες ακόμα, αλλά όσο πιο πολλές αναφέρω τόσο πιο πολλές θα ξεχάσω.

-Ετοιμάζετε νέα δουλειά αυτή την περίοδο;

Κάτι ψήνεται, οπότε, όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να μας ακολουθήσει στα social media γιατί σύντομα θα αρχίσουμε να έχουμε νέα. Μάλιστα μόλις ανεβάσαμε και νέα επίσημη σελίδα!

-Τι θα δει και τι θα ακούσει το κοινό στην επερχόμενη συναυλία σας στο Ίλιον+;

Μία εμφάνιση εφ’ όλης της ύλης, κάτι που έχουμε καιρό να κάνουμε στην Αθήνα. Το live θα ξεκινήσει με την φανταστική I Will NEVER. AGAIN, οπότε ελάτε από νωρίς.

 Η I Will NEVER.AGAIN.

The Big Nose Attack live in Athens
Στο ΙΛΙΟΝ plus (Πατησίων & Κοδριγκτώνος 17, Αθήνα)
Opening act: I Will NEVER. AGAIN
Παρασκευή 30 Μαρτίου 2018
Πόρτες: 21:00