«Δεν νοσταλγεί, δεν εκβιάζει τα πράγματα, ότι είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει», δεν παραπονιέται για τους δύσκολους καιρούς, «πάντα έτσι ήταν για τους καλλιτέχνες που δεν ακολουθούσαν το mainstream» λέει. Τι κάνει; Αφουγκράζεται και δημιουργεί. Οι απαντήσεις του Μπάμπη Παπαδόπουλου στη συνέντευξη που ακολουθεί έχουν κάτι από τις οσμές των μουσικών του. 

Μετά τις Τρύπες ο Μπάμπης Παπαδόπουλος άρχισε να υφαίνει σιγά σιγά το προσωπικό του μουσικό σύμπαν και είμαι μία από τις ακροάτριες που κάθε φορά ανυπομονούν να ακούσουν τις νέες του συνθέσεις. Σε αντίθεση με τον ίδιο που δεν πολυαγαπά να αναλύει το κάθε του βήμα, αφού αφεθώ να εκτιναχθώ με τις μουσικές του μετά αναζητώ τις νέες κλωστές που τράβηξε, τον τρόπο που διάλεξε να πετάξει τα ηχητικά κύματα σαν χρώμα στον καμβά του, τι έκανε πάλι τις ατμόσφαιρες του τόσο ιδιαίτερες.  

Και κάθε φορά ανακαλύπτω πως όσο προχωράει στο δικό του μουσικό μονοπάτι, όλο και περισσότερο ενοποιεί τις μουσικές καταβολές του με τη σύγχρονη μουσική, τη λαϊκή με τη ροκ και τον αυτοσχεδιασμό. Και όλα αυτά εμποτισμένα με ένα δικό του καθαρό και συχνά δωρικό ύφος. 

Η γλώσσα του Μπάμπη Παπαδόπουλου ρέει αβίαστα χωρίς να εκβιάζονται οι διαφορετικοί ρυθμοί αλλά ούτε οι παύσεις. Το ηχητικό του τοπίο μου είναι οικείο χωρίς να με παραπέμπει όμως αυστηρά κάπου. Και το σημαντικότερο, συνεχίζει να με αναστατώνει δημιουργικά. 

Για τρεις Παρασκευές από τις 27 του μήνα θα βρίσκεται στη σκηνή του Γυάλινου με το γνωστό αγαπημένο ακουστικό του σχήμα (Φώτης Σιώτας: βιολί και βιόλα, Μιχάλης Βρέττας: βιολί, Δημήτρης Βλαχομήτρος: μπουζούκι, Διονύσης Μακρής: κοντραμπάσο, Τάσος Μισυρλής: τσέλο, Τίτος Καριωτάκης: κονσόλα ήχου).

Με τα κομμάτια από τους τρεις δίσκους συν τη μουσική από το Μικρό Ψάρι. Ήρθε η σειρά του Γιάννη Οικονομίδη να βάλει το χεράκι του στο τοπίο του Μπάμπη Παπαδόπουλου. Ο δεύτερος ήταν η αφορμή να προσθέσει στις ταινίες του μουσική ο σκηνοθέτης και τώρα μοντάρει ειδικά για τις συγκεκριμένες συναυλίες αποσπάσματα από την ταινία του. 

Ο Παπαδόπουλος έγραψε επίσης τη μουσική για την εξαιρετική παράστασή του «Στέλλα κοιμήσου» που παίζεται στο Εθνικό ενώ αυτές τις μέρες γράφει μουσική για τη νέα ταινία του εικαστικού Κυριάκου Κατζουράκη. 

Είναι η πρώτη φορά που στις συναυλίες του θα έχουμε εικόνα και μάλιστα βίντεο και αναρωτήθηκα αν τον προβλημάτισε αυτή η αλλαγή. 

«Δεν το είχα κάνει ποτέ και σκέφτηκα ότι θα είναι ωραία αυτή η αλλαγή» εξηγεί. «Εξάλλου είναι ένα μόνο μέρος της συναυλίας, το σάουντρακ των 20 λεπτών. Και η μουσική αυτή γράφτηκε για την ταινία, οπότε υπάρχει η σχέση μεταξύ τους». 

Όταν εργάζεται με τους σκηνοθέτες είναι καλός ακροατής. Ακούει πως ο σκηνοθέτης ονειρεύεται το αποτέλεσμα, «εγώ συμμετέχω σε αυτό και προσθέτω τη δική μου αισθητική» λέει. Εξάλλου ο ρόλος της μουσικής στις περιπτώσεις αυτές σύμφωνα με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο είναι να συμμετέχει, να σχολιάζει. Και το μαγικό με τη μουσική είναι «να δίνει  τελικά τη σωστή διάσταση στην εικόνα».

Παραδέχεται πως το συναίσθημα είναι διαφορετικό όταν  γράφεις μουσική για ταινία. «Τα έργα είτε κινηματογραφικά είτε θεατρικά, έχουν έτοιμο πεδίο. Όταν κάνεις μουσική από το μηδέν όμως αφουγκράζεσαι τον εαυτό σου σε μια στιγμή και αυτό το κάνεις αίσθημα, μουσική, ατμόσφαιρα. Είναι διαφορετική η διαδικασία».

Δεν είναι μικρή η διαδρομή του στη μουσική. Αυτό που έχει αλλάξει στη σχέση του με τη μουσική μέσα στα χρόνια, είναι ότι τώρα αναγνωρίζει πιο γρήγορα τη στιγμή που θα συμβούν τα πράγματα. «Σήμερα ξέρω αν αυτό που θα βγει έχει νόημα να βγει, αν πρέπει ή όχι να συνεχίσω. Η συγκίνηση είναι πάντα δυνατή αλλάζει με την ηλικία όμως και την πείρα. Και σαφώς η ποιότητά της. είναι πιο πολυδιάστατη γιατί είναι περισσότερα τα βιώματα οι εμπειρίες, αναγνωρίζεις περισσότερα πράγματα όσο μεγαλώνεις». 

Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος δεν ξέρει τι είναι αυτό που τον κάνει να αναζητά αυτή την έκφραση, είναι μια ανάγκη που σε οδηγεί λέει και τα θέματα που τον κινητοποιούν πάντα έρχονται από τη ζωή «…η καθημερινότητα, αυτό που συμβαίνει γύρω μας». 

Δεν του αρέσει να θέτει αυστηρούς στόχους ούτε μακροπρόθεσμα σχέδια. Θέλει να κάνει πολλά πράγματα αλλά θα γίνουν αν έρθει η ώρα τους λέει. Ούτε να αναλύει την τέχνη του θέλει. «Όποτε το έκανα, έχασα. Το αφήνω να συμβαίνει και χαίρομαι όταν συμβαίνει. Είναι σαν να πας να φυλακίσεις κάτι για να το έχεις. Είναι σαν να λες, αυτό είναι ας το κυνηγήσω. Όχι, αφήνεσαι ελεύθερος και είναι κάθε στιγμή, κάθε επιρροή διαφορετική. Έτσι είναι και στα live, δεν είμαστε ποτέ ίδιοι ούτε εμείς ούτε το κοινό. Δεν επαναλαμβάνεται κάτι. Αυτή είναι η μαγεία». 

Λένε πως είναι δύσκολη εποχή για να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος έχει άλλη άποψη. «Πάντα δύσκολα ήταν, ειδικά αν ήθελες να ακολουθήσεις έναν διαφορετικό δρόμο. Για τους καλλιτέχνες αυτούς πάντα δύσκολα ήταν. Σήμερα είναι δύσκολα για όλους. Ο καλλιτέχνης δεν ζορίζεται πιο πολύ από άλλους. Αν δεν ήθελες να είσαι mainstream μέχρι το 2000 που καθόριζε τα πράγματα η κακογουστιά, και τότε περνούσες δύσκολα».