«Πονάω κλαίω δεν κοιμάμαι τις νύχτες γιατί αν κοιμηθώ, βλέπω πόλεμο.  Άρχισα μετά από πέντε χρόνια ξανά το κάπνισμα. Προσπαθώ να μην παίρνω ηρεμιστικά να κουμαντάρω το κεφάλι μου. Κάθε πρωί που ξυπνάω γράφω στη μαμά μου: καλημέρα πως είσαι; Περιμένω να δω αν έφτασε το μήνυμα. Αν έφτασε ξεφυσάω και είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου» λέει στο tvxs.gr η Τατιάνα Δέγλερη, Ουκρανίδα που ζει 22 χρόνια στην Ελλάδα.

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης σπάει, κλαίει, επανέρχεται. Μιλάει για τους δικούς της αλλά και τη συστράτευση όλων των Ουκρανών και Ουκρανίδων στην Ελλάδα στον αγώνα της αλληλεγγύης των προσφύγων που έρχονται στη χώρα μας. Όλοι και όλες στον αγώνα της αλληλεγγύης. Το ίδιο κι εκείνη, παρά το σοβαρό πρόβλημα υγείας που την ταλαιπωρεί.

«Η μάνα μου ζει στο Κραματόρσκ. Τον πρώτο καιρό την πόλη δεν την ακουμπούσαν. Αλλά μετά, κάθε μέρα προειδοποιούν έως και 10 φορές για  πυρά. Μέχρι και βόμβα φωσφόρου έριξαν στην πόλη της μάνας μου όπως έκαναν στη Δρέσδη το ’45. Δεν παίρνω την αδερφή μου. Εκείνη ζει στη δυτική Ουκρανία μετα τα γεγονότα του ’14. Τότε ένας ελεύθερος σκοπευτής από τους αποσχιστές, είχε πυροβολήσει στο τζάμι της, πίσω από το οποίο ήταν τα παιδιά της.»

«Έφυγαν με βάρκα την ελπίδα μακριά. Φτάσανε στο Κίεβο έκατσαν έναν  μήνα δεν τους έφταναν τα λεφτά να ζήσουν σε μια μεγάλη και δύσκολη πόλη. Αφησαν τα παιδιά με μια φίλη και βρήκαν μια πόλη στη δυτική Ουκρανία. Δεν της τηλεφωνώ γιατί είναι απασχολημένη όλη μέρα να φροντίζει τους 200 εργαζόμενους της εταιρείας που έχει με τον άνδρα της.

Νοίκιασε η εταιρία σπίτια για όλους τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Έτσι έχουμε μάθει. Τρέχει στα καταφύγια όλη μέρα να δει ότι όλοι είναι καλά. Εγώ της γράφω όποτε μπορεί απαντά. Η εταιρεία πουλά διαδικτυακά προϊόντα. Ο στρατιώτης δεν είναι μόνο αυτός που πολεμάει στο μέτωπο, είναι κι αυτός που πληρώνει φόρους στο κράτος που θέλουν να διαλύσουν. Στέλνουν λεφτά στα ιδρύματα που στηρίζουν στρατό και πρόσφυγες.»

Στην πρώην Σοβιετική Ένωση έμαθα να οργανώνομαι και να βοηθώ. Έτσι η αλληλεγγύη τώρα είναι μονόδρομος

Η Τατιάνα ήρθε πριν 22 χρόνια στην Ελλάδα με αφορμή ένα προξενιό. Από τότε είναι αχώριστη με τον σύζυγο της αλλά σχέσεις με Ουκρανούς εδώ δεν ανέπτυξε.

«Μου έστειλε 2.000 δολάρια το 1998 και ήρθα το ’99 ήμουν 25 χρονών. Είμαστε από τότε μαζί. Έχουμε περάσει αρρώστιες δύσκολα πράγματα αλλά είμαστε ένα. Προτιμώ να πεθάνω παρά να είμαι χωρίς αυτόν. Δεν συναναστράφηκα με Ουκρανούς τόσα χρόνια . Στις 24 Φεβρουαρίου ξεκίνησε ο πόλεμος. Πήρα στην πρεσβεία πρωί πρωί ρώτησα τι να κάνω  μου είπαν βρείτε τις ουκρανικές οργανώσεις. Στις 25  του μήνα, βρήκα την οργάνωση των γυναικών και βρεθήκαμε στις διαδηλώσεις. Γνώρισα την Άννα και την Σβετλάνα, ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης. Υπάρχουν πολλές ουκρανικές οργανώσεις εδώ. Αυτές ενώθηκαν όλες σε μια Ένωση.

Η Ένωση χτύπησε όλες τις πόρτες ξεκινώντας από το υπουργείο μετανάστευσης. Από εκεί μας είπαν να συνεργαστούμε με δημάρχους. Ανταποκρίθηκαν πολλοί. Πρόσφεραν κλειστούς χώρους. Βρήκαν μετά τα κορίτσια την Κιβωτό του Κόσμου. Ο Πάτερ Αντώνιος ανταποκρίθηκε αμέσως. Εκεί μπαίνουν μάνες με μικρά παιδιά, απροστάτευτες γυναίκες έγκυες και ασυνόδευτα παιδιά. Δεν υπάρχει πληροφορία για ασυνόδευτα ακόμα.

Προσφέρω βοήθεια γιατί ξέρω καλά ελληνικά αλλά και γιατί από 8 χρονών ασχολούμαι με τα κοινά. Ήμουν στην κομμουνιστική νεολαία στη Σοβιετική ένωση. Γεννήθηκα το ΄73 είμαι 47 χρονών.Ήμουν τότε αρχηγός των πιονέρων στο σχολείο ξέρω από οργάνωση. Ήμουν 12 χρονών κι έγραφα λόγους και τους έλεγα στο σχολείο. Μας μάθαιναν πως να τραβάμε την προσοχή, πως να προσφέρουμε πως μπορούμε να γίνουμε ηγέτες με καθαρό σκοπό. Από τα 16 είδα τη δυσοσμία στο Κόμμα και είπα δεν θέλω πια. Όμως το χούι της προσφοράς δεν φεύγει και της αλληλεγγύης. Στέλνω ό,τι μπορώ στην Ουκρανία. Ρούχα, φάρμακα… κυρίως για να αντιμετωπίσουν ψυχικές διαταραχές λόγω πολέμου.

Πήγα στη συνάντηση με τον πάτερ Αντώνιο, μου ζητήθηκε επειδή ξέρω καλά ελληνικά να είμαι μεταφράστρια και να μάθω τις κυρίες και τα παιδιά βασικούς κανόνες της Κιβωτού. Πως πρέπει να φέρονται ανθρώπινα και με σεβασμό στη χώρα που τους στέκεται στη δύσκολη στιγμή. Είμαι ας πούμε… ο ενδιάμεσος κρίκος.

Εδώ στην Αθήνα οι πρόσφυγες που τους λέμε «εκτοπισμένους» γιατί σκοπό έχουν να επιστρέψουν, διοχετεύονται σε φίλους και γνωστούς τους. Τακτοποιούνται μόνοι τους. Έρχονται γυμνοί και πεινασμένοι και δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να πάρουν κάτι που το χρειάζεται ο διπλανός. Έχω δει απίστευτη αξιοπρέπεια και αβάσταχτο πόνο».

Οι αναλυτές ας προσέχουν τι λένε

Η Τατιάνα Δέγλερη υποστηρίζει ότι η ρωσική προπαγάνδα τσουβαλιάζει και τους πατριώτες ουκρανούς στα φασιστικά τάγματα.

«Είμαστε οικογένεια ρωσόφωνων . Εκεί στη δυτική Ουκρανία,  δέχτηκαν την οικογένεια μας (αν και τους λένε όλους ακροδεξιούς). Πήγαν τα παιδιά στο ρωσόφωνο σχολείο δεν τους πείραξαν ποτέ. Η ρωσική προπαγάνδα είναι μεγάλη. Η κυρία Ζαχάροβα εκπρόσωπος του Κρεμλίνου έλεγε ποιος πόλεμος; Και την επόμενη άρχισαν να βομβαρδίζουν. Υπάρχουν ακραίοι ναι αλλά δεν είναι όλος ο κόσμος εκεί έτσι.

Η ουκρανία αντιστάθηκε και στους Πολωνούς και στους Ρώσους και στους Γερμανούς. Θέλαμε να ζούμε στη γη μας και να παίρνουμε οι ίδιοι τις αποφάσεις μας. Οι Ρώσοι λένε το να αγαπάς τη Ρωσία είσαι πατριώτης το να αγαπάς την Ουκρανία είσαι φασίστας».

Η Τατιάνα περιγράφει τη χώρα της και κλαίει ξανά. «Είναι ένας ρημαγμένος τόπος.  Παρακαλάω τη μάνα και την αδερφή μου να φύγουν και λένε κανείς δεν θα μας διώξει από το σπίτι μας. Της μάνας μου: μπορεί να σκοτωθείτε. Λέει τόσο το καλύτερο δεν θα δω το χάλι της χώρας μου. Κρανίου τόπος που έχει γίνει η Ουκρανία».

Τη ρωτάω πως της φαίνεται η κάλυψη του πολέμου από τα ΜΜΕ: «Οι αναλυτές ας προσέχουν τι λένε. Όχι μόνο διαψεύδονται συνέχεια, αλλά μας τρομοκρατούν με ειδήσεις που δεν ισχύουν. Ας σκεφτούν ότι υπάρχουμε κι εμείς που τρέμουμε κάθε μέρα».