Ο τρόπος με τον οποίον τα άτομα διεκδίκησαν κατ’ αρχάς την ατομική και φυλετική ταυτότητα τους στον δημόσιο χώρο είναι πιθανότατα το ντύσιμο.

Από τις τοπικές φορεσιές μέχρι τις στολές και τις κατά καιρούς τάσεις που κάνουν την εμφάνιση τους, κυρίως μεταξύ των νέων, τα ρούχα που επιλέγουμε να φορέσουμε αντανακλούν, μαρτυρούν αυτό που είμαστε, τον τόπο από τον οποίον ερχόμαστε, τους ανθρώπους με τους οποίους επιλέγουμε να είμαστε μαζί.

Η μόδα υπήρξε πάντα μία υπόθεση τόσο γεωγραφικού χαρακτήρα όσο και προσωπικών επιλογών.

Τι συμβαίνει όμως, όταν τα ρούχα σηματοδοτούν περισσότερα για την κοινωνία από την ταυτότητα του ατόμου αυτού καθαυτού που τα φοράει;

Ο Ολλανδός φωτογράφος Hans Eijkelboom πέρασε πάνω από είκοσι χρόνια καταγράφοντας τον τρόπο με τον οποίον η παγκοσμιοποίηση (άρα, η παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα) δηλώνεται μέσω των ενδυμάτων.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο Eijkelboom φωτογραφίζει, χωρίς να κάνει φανερή την παρουσία του, πεζούς σε αστικές περιοχές.

Σε κάθε σημείο δεν παραμένει περισσότερο από δύο ώρες.

Το αποτέλεσμα της καταγραφής αυτής, από τη Νέα Υόρκη και το Παρίσι μέχρι τη Σανγκάη και το Άμστερνταμ, δεν αποκαλύπτει μόνο το προφανές, τις διακυμάνσεις του στιλ με το πέρασμα του χρόνου, τη μόδα που έρχεται και επανέρχεται, αλλά και την ευρύτερη αφομοίωση της μόδας όπως τη βλέπει κανείς στον δρόμο, σε ένα είδος ομογενοποιημένης, μονοδιάστατης κουλτούρας.

Εν ολίγοις, ότι το παγκόσμιο εμπόριο μας ντύνει όλους με τα ίδια ρούχα. 

«Πώς μπορούμε να είμαστε τόσο αφελείς ώστε να πηγαίνουμε σε ένα κατάστημα, να αγοράζουμε ρούχα που θεωρούμε ότι έχουν σχέση με την προσωπικότητά μας και να μην συνειδητοποιούμε ότι, ταυτόχρονα, 10.000 άνδρες και γυναίκες σε όλο τον κόσμο κάνουν και σκέφτονται ακριβώς το ίδιο;» αναρωτιέται ο Eijkelboom.

«Μας λένε ότι είμαστε ξεχωριστοί, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε ένα προϊόν του πολιτισμού μας».

Στο βιβλίο του με τίτλο «Άνθρωποι του 21ου αιώνα» (εκδόσεις Phaidon, 2014), ο Eijkelboom καταγράφει την τυπολογία του φαινομένου, όχι απλά σε σχέση με το τι φοράμε, αλλά και στον τρόπο με τον οποίον πλασάρουμε δημόσια τον εαυτό μας, τον τρόπο που κινούμαστε και στεκόμαστε.

Η ειρωνεία είναι ότι, η ατομικότητα αποδίδεται μέσω της επανάληψης, γεγονός που αποδεικνύει ότι, κάθε ένας από εμάς «συμμορφώνεται» μιμούμενος τους άλλους.

Και πως ακόμη και εάν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε πρόκειται για μια υπόθεση βαθιά ριζωμένη στην ανθρώπινη συμπεριφορά.