«Μέγας μάγιστρος του εκβιασμού και της μπλόφας», «Επαγγελματίας οπορτουνιστής», «Φανατικός στο παζάρεμα, ακόμη κι αν δεν έχει κερδίσει ούτε μία νίκη» κατά τους αντιπάλους του, ο Τούρκος Πρόεδρος έχει βρει ακόμα έναν τρόπο, για να απασχολεί την ευρωπαϊκή επικαιρότητα. Αντιτίθεται στην ένταξη της Στοκχόλμης και του Ελσίνκι στο ΝΑΤΟ. Το κύριο επιχείρημά του: «Αυτές οι δύο χώρες προσφέρουν καταφύγιο στους τρομοκράτες που καταζητούνται από την Άγκυρα και δεν μας τους εκδίδουν! Έχουν γίνει χώρες υποδοχής τρομοκρατών!».

Μάλιστα, η Άγκυρα είχε ζητήσει από τις δύο πρωτεύουσες την έκδοση στην Τουρκία 50 περίπου Τούρκων πολιτών που κατηγορούνται για «τρομοκρατία» από τις τουρκικές αρχές. Οι Σουηδοί και Φινλανδοί αξιωματούχοι, μετά τη μελέτη κάθε μεμονωμένης περίπτωσης, δεν είχαν ανταποκριθεί θετικά στα αιτήματα της Άγκυρας. Διότι υπάρχει ήδη μία σύγκρουση μεταξύ της σημερινής Τουρκίας και όλων των ευρωπαϊκών χωρών ως προς τον ίδιο τον ορισμό της έννοιας της «τρομοκρατίας» και της πολιτικής εξορίας ως ανθρώπινου δικαιώματος.

Το καθεστώς Ερντογάν και τα δικαστήριά του χαρακτηρίζουν πολύ εύκολα ως τρομοκράτες όλους τους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων των Κούρδων. Οι αντίπαλοι του καθεστώτος του Ενός Ανδρός είναι, επίσης, «τρομοκράτες», ακόμη και αν δεν έχουν προβεί σε καμία ένοπλη ή βίαιη ενέργεια. Αυτό ισχύει, παραδείγματος χάριν, για τους Ακαδημαϊκούς Για Την Ειρήνη, οι οποίοι είχαν υπογράψει μία αναφορά κατά των βίαιων επιχειρήσεων των δυνάμεων ασφαλείας στις κουρδικές περιοχές.

Αρκετές χιλιάδες Τούρκοι πολίτες, Κούρδοι, φοιτητές, ακαδημαϊκοί, πρώην βουλευτές, πρώην δήμαρχοι ή ακτιβιστές πολιτικά εξόριστοι στην Ευρώπη κινδυνεύουν με πολυετή φυλάκιση στην Τουρκία. Δεκτοί από τις δημοκρατικές πρωτεύουσες της Ευρώπης, αυτοί οι άνθρωποι είναι «προδότες του έθνους», σύμφωνα με τους Τούρκους αξιωματούχους.

Όμως, η καρδιά του προβλήματος, ο λόγος της άρνησης του Ερντογάν δεν είναι μόνο και απλά εκείνοι οι 50 πολίτες που σήμερα ζουν στις δύο σκανδιναβικές χώρες.

Η Άγκυρα, μέλος του ΝΑΤΟ, μετά την αγορά ρωσικών πυραύλων αεράμυνας (των S400) αποκλείστηκε από το πρόγραμμα F35, τα πολύ εξελιγμένα μαχητικά αεροσκάφη. Ο Ερντογάν θέλει, επίσης, να αγοράσει από τις Ηνωμένες Πολιτείες άλλου τύπου μαχητικά αεροσκάφη F16. Η κυβέρνηση, η Γερουσία και η Βουλή των Αντιπροσώπων της Αμερικής συνεχίζουν το εμπάργκο και δεν θέλουν να πουλήσουν αυτά τα όπλα στην Άγκυρα. Η τελευταία χρειάζεται αυτά τα αεροσκάφη, για να συνεχίσει τις στρατιωτικές της επιχειρήσεις στο Ιράκ και τη Συρία εναντίον των Κούρδων.

Επιπλέον, ο Ερντογάν θέλει να άρει την απομόνωση της Άγκυρας στη διεθνή σκηνή. Εκμεταλλευόμενος τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, έκανε βήματα, αλλά ήταν μια «φωτιά σε ξερόχορτα», όπως λέμε στα τουρκικά, δηλαδή ένα φιάσκο.

Ήδη βυθισμένος σε μια οικονομική-χρηματοπιστωτική κρίση και στο χαμηλότερο εδώ και 20 χρόνια επίπεδο στις δημοσκοπήσεις, ο Ερντογάν, προκαλώντας τα αντιαμερικανικά και αντικουρδικά αισθήματα, θέλει, από την άλλη πλευρά, να ενισχύσει την ήδη αποδυναμωμένη και μειωμένη εκλογική του βάση μέσω της εθνικιστικής ταραχής-προπαγάνδας.

Η τουρκική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, εξαιρουμένου του κουρδικού και αριστερού κόμματος «HDP» στηρίζει γενικά τη θέση του Προέδρου.

Ο δε Πούτιν είναι πολύ ευχαριστημένος με την πρωτοβουλία του Ερντογάν, που μπορεί να αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ.

Η πρώτη απάντηση της Ουάσιγκτον και των άλλων πρωτευουσών, που είναι μέλη του ΝΑΤΟ, φαίνεται να είναι αρκετά μετριοπαθής προς το παρόν. Οι ηγέτες αυτών των χωρών πιστεύουν ότι μπορούν να ικανοποιήσουν τον Ερντογάν μέσω πολιτικών κατευνασμού. Αλλά είναι βέβαιο ότι δεν είναι ο Ερντογάν που μπορεί να υπαγορεύσει στις χώρες του ΝΑΤΟ τα κριτήρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της πολιτικής εξορίας και της πώλησης όπλων.

Παζαρεύοντας, εκβιάζοντας ή μπλοφάροντας, ο Τούρκος Πρόεδρος εξακολουθεί να κινδυνεύει να χάσει, πιστεύει η πλειονότητα των ξένων παρατηρητών.

*Ο Τούρκος δημοσιογράφος Ραγκίπ Ντουράν, με ρεπορτάζ και αναλύσεις, καταγράφει κάθε Σαββατοκύριακο στο Tvxs.gr, τις εξελίξεις στην Τουρκία.